Deze keer opnieuw een gastcolumn, nu van Jeannette Klein
—————————————————————
Hallo, mijn naam is Jeannette Klein en in mei ben ik bijna 3 weken in PCC geweest namens het bestuur van de Nederlandse stichting Hand in Hand en als lid van “het netwerk” (waarover in een latere Albert’s Corner meer). Ik heb uitgebreid kennis kunnen maken met de kinderen, de verzorgers en het management van PCC en wil jullie graag meenemen in het dagelijks leven in PCC.
Hierbij wil ik nog opmerken dat het programma en de taken of taakjes van de meestal wat oudere bewoners zoveel mogelijk op hun kunnen en hun behoeften worden afgestemd, en dat er dus ook bewoners zijn, waarvoor de dag er anders uitziet dan het hieronder beschreven programma.
De morgen begint vroeg in PCC. Vanaf half zes wordt iedereen wakker. Met een beetje geluk is het dan nog koel. Om zeven uur begint het programma. Wandelen op het PCC terrein voor meeste kinderen, fysiotherapie voor anderen. Afhankelijk van de handicap die de kinderen hebben kan deze fysiotherapie bestaan uit massage van gewrichten, oefeningen om te leren staan of lopen, lichte fitness, of spel waarbij geoefend wordt op coördinaties.
Om acht uur is het tijd voor ontbijt. De kinderen die naar de gewone lagere school in het dorp gaan, eten eerder, want ze moeten vroeg weg. Alle maaltijden worden door een vaste keukenbrigade klaargemaakt, die hiermee vaak al om vijf uur ’s ochtends begint. Het is geen sinecure om voor ongeveer 130 personen (bewoners + verzorgers) de maaltijden te verzorgen.
Het ontbijt is meestal een vorm van pap, bijvoorbeeld rijstepap, mais pap, of soyapap (met een soort van pindakaas), maar soms ook brood met gebakken ei, of een soort kleine oliebollen van bonenmeel. Iedereen heeft een vaste plaats. Kinderen die zelf kunnen eten, eten zelf en kinderen die hulp nodig hebben worden geholpen. Het is verbazingwekkend hoe snel dit ontbijt “verdwenen” is.
Kinderen die naar de speciale school gaan, vertrekken na het ontbijt. Om ongeveer negen uur begint het dagprogramma voor de kinderen die op het eigen terrein blijven. Een aantal jongeren gaat naar de “workshop” waar ze leren naaien, sieraden maken, weven of houtbewerken.
Voor de anderen zijn verschillende activiteiten, zo is er een programma voor een groep autistische kinderen, wat kan bestaan uit zingen, muziek maken of een soort gym, een programma voor de groep hele kleine kinderen waarmee gezongen wordt en die naar de eigen speeltuin gaan, en educatieve programma’s voor kinderen die een iets hoger niveau hebben.
Hier wordt bijvoorbeeld gebouwd, het alfabet geleerd of herinneringsspelletjes gedaan. Al deze activiteiten worden begeleid door verzorgers. Om half elf is er pauze. Soms is er dan een disco, wordt er gevoetbald of gedrumd. Van elf tot twaalf uur gaan de kinderen weer naar het programma (soms wisselen de groepen, of wisselen kinderen van groep). Om 12 uur komt er weer eten op tafel. Daarna is het tijd voor siësta, tot drie uur.
Van drie tot vier is er nog een uur programma en krijgt een iets kleinere groep kinderen voor de tweede keer fysiotherapie. Om vier uur is het zwembad tijd. Alle kinderen die willen mogen lekker spetteren in het zwembad wat midden op het terrein ligt. Een hele operatie om alle kinderen om te (laten) kleden. Om ongeveer kwart voor vijf worden de kinderen uit het water gehaald om te gaan eten. Na het zwemmen dragen de meeste kinderen zogenaamde zwembadjurken. Lange jurken die gemakkelijk aan te trekken zijn, zodat niet iedereen weer terug gehesen hoeft te worden in zijn/haar gewone kleding.
Het avondeten bestaat uit traditionele Ghanese gerechten die met de hand gegeten worden. Hierna gaan de meeste kinderen naar de televisieruimte waar film gekeken wordt. De oudere kinderen hebben dan nog wat taakjes te doen, zoals het wassen van de zwemkleding. Rond een uur of acht gaan de kinderen naar bed. De meeste kinderen slapen met één of twee andere kinderen samen met hun verzorger in een kamer. Sommige oudere kinderen slapen met een aantal op een slaapzaal, waarbij de verzorger in een naastgelegen slaapkamer slaapt.
Al met al is het een indrukwekkende machine met veel radertjes die iedere dag weer bijna vlekkeloos loopt, zodat alle kinderen en verzorgers, op het goede moment op de goede plaats zijn.