Pasen 2018. Lijden en lachen.
Het Paasfeest 2018 nadert met rasse schreden.
Op het moment dat ik dit schrijf is het Goede Vrijdag, de dag dat het lijden en sterven van Christus aan het kruis op Golgotha overal ter wereld herdacht wordt.
Jarenlang leek Pasen (althans in Nederland) helemaal uit de mode. Veel mensen wisten nog nauwelijks waarom het Paasfeest gevierd werd en kwamen niet veel verder dan eieren zoeken, chocolade eitjes en de Paashaas. O ja, vaak luistert men naar de Matthäus Passion, maar wellicht meer om de prachtige muziek van Bach dan uit persoonlijke betrokkenheid bij het lijden van Jezus. En tenslotte betekent Pasen voor velen vooral gezellig met elkaar eten, maar ja, dat kan je eigenlijk best elke dag doen, dat is niet typisch voor Pasen.
Maar tegenwoordig lijkt het erop dat Pasen een herwaardering doormaakt. In diverse landen kun je bijv. naar The Passion kijken, een groots TV spektakel waarbij met behulp van eigentijdse muziek het lijdensverhaal wordt verteld en getoond. In Nederland keken er dit jaar liefst 3 miljoen mensen naar, waarschijnlijk veel meer mensen dan er met Pasen naar de kerk zullen gaan!
In veel kerken krijgt de Stille week tegenwoordig meer aandacht dan voorheen, in onze kerk bijv. doordat elke dag van de week gemeenteleden bij elkaar komen en sober, in kloosterstijl, met elkaar eten. Daarna zijn er dagelijks vespers en vieringen, van maandag tot en met Stille Zaterdag, dit alles in een poging iets dichter bij de betekenis en de mystiek van het lijdensverhaal van Jezus te komen.
In Ghana en PCC is er (nog) geen reden om na te denken over een revival van Good Friday en Easter, deze kerkelijke feestdagen krijgen nog steeds volop aandacht in de Ghanese kerken en maatschappij.
Een van de grote vragen van het christendom door de eeuwen heen was en is hoe het lijden van de wereld te combineren valt met Gods almacht en Zijn goedheid, een vraag waarop, zo lijkt het, nog niemand een definitief antwoord heeft gevonden.
Het grote lijden zien wij overal om ons heen, in verwoestende oorlogen en onmeetbare rampspoed, zoals in Syrië, Zuid-Soedan, Myanmar en op talloze andere plaatsen.
Maar ook het “kleine” persoonlijk lijden, door misbruik, ziekte, ongeluk, depressie of handicap, is er in de loop der eeuwen na Golgotha niet minder op geworden.
Ook in PCC is het lijden bij vrijwel alle bewoners met hun beperkingen zichtbaar en voelbaar en toch wordt er veel gelachen in PCC. Dat is een ongerijmdheid die wij niet altijd begrijpen, maar waar wij wel heel blij mee zijn. Gehandicapt en toch blij en tevreden zijn kan Hand in Hand gaan, omdat hier niet de beperking telt, maar juist hoe je goed, veilig en in vrede met je beperking kunt leven.
Lijden en lachen, voorwaar een bijzondere combinatie.
De blijdschap van de christen die met Pasen uitroept “De Heer is waarlijk opgestaan” kan alleen bestaan tegen de achtergrond van het lijden van Jezus op Goede Vrijdag.
De lach op de gezichten van kinderen in PCC maakt ons vooral heel blij als wij tegelijkertijd denken aan de donkere periode die aan hun verblijf in PCC vooraf ging.
Wat een voorrecht dat wij hun tranen mogen drogen, hen mogen ondersteunen tijdens hun leven in PCC en hen met zorg mogen omringen.
Wat een blijdschap dat wij samen met alle bewoners vaak kunnen lachen en dansen, dansen in het licht van Pasen.
Het lijden heeft na Pasen nooit meer het laatste woord, ook niet in PCC, wij mogen leven en lachen in geloof, hoop en liefde en dromen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, een leven in Zijn vrede. Halleluja.