vrijwilliger in PCC van april – juli 2011
Mijn naam is Marleen van Vugt en ik ben vrijwilliger bij PCC geweest van midden april tot midden juli 2011. Drie maanden…., drie onvergetelijke, mooie, leerzame en gelukkige maanden! Ik probeer het onder woorden te brengen omdat ik begrijp dat dit fijn is om door mensen gelezen te worden die nog nooit bij PCC zijn geweest en die wel geïnteresseerd zijn hoe het er daar aan toe gaat, wat het met je doet, wat je ervan leert en hoe het iets in je verandert wat je meedraagt voor de rest van je leven. Maar heel eerlijk…., dit is niet in woorden te omschrijven. Je moet het zien, je moet het ruiken maar bovenal je moet het voelen!!
Ik had geen ervaring met werken met gehandicapten, maar ik wilde al lange tijd naar Afrika om vrijwilligerswerk te doen. Ik heb wel gevoel bij het werken met kinderen en het project sprak me meteen aan. Ik heb me goed ingelezen, voorbereidingen getroffen en veel met de zus van mijn schoonzus gesproken die zelf 6 jaar geleden het project bezocht heeft en toch kun je je nooit voorbereiden op wat het uiteindelijk bij je los maakt.
Gelukkig ook maar want hierdoor verrast te worden geeft het geheel nog meer glans. In de beginweken heb ik erg moeten wennen en mij aanpassen, alles is anders dan ik gewend was. Je moet als het ware je eigen grenzen verleggen, je over het bekende poep, pies en plas verhaal heen zetten en het bijzondere kind achter zijn of haar vieze handen en shirt gaan zien. Klinkt gemakkelijk, maar vergis je niet in hoe ingebakken onze eigen normen en waarden zitten en hoe moeilijk dit in het begin kan zijn als je hier geen ervaring mee hebt. Maar om vervolgens aan jezelf te merken dat je dit los kunt laten en dat je de kinderen letterlijk en figuurlijk toelaat is zó ontzettend mooi! Onvoorwaardelijke liefde geven en ontvangen is het mooiste waartoe een mens in staat is, daar ben ik van overtuigd! Of ze nou kunnen praten of niet, lopen of niet, ze kijken je allemaal recht in je ogen aan en je kunt echt een band met ze opbouwen! Niet alleen de kinderen maar ook de care-givers, hostess Charity, schoonmaakster Rose en overige medewerkers van PCC, ze worden allemaal een beetje jouw familie waarmee je drie maanden samen hebt mogen leven! En dan komt de dag van het afscheid….., maar afscheid nemen bestaat niet, zegt men wel eens en echt afscheid heb ook niet genomen althans niet voor altijd. De woorden of eigenlijk maar één woord van één van de kinderen, Steven, die hij uitsprak toen ik afscheid van hem nam hoor ik nog steeds in mijn gedachten: “why”? Bij het afscheid voel je toch alsof je ze in de steek laat, maar wanneer de mogelijkheid zich aandoet zal ik PCC weer gaan bezoeken en omarm ik maar al te graag al die lieve kinderen.
Want hoe cliché ook: “this is a once in a lifetime experience, which you’ll keep in your mind forever”!!
Ik ging naar Ghana toe om de kinderen van PCC te helpen en liefde te geven maar uiteindelijk moet ik concluderen dat zij MIJ meer hebben geholpen en gegeven dan ik ooit voor mogelijk had gehouden!!
Lieve groeten van een dankbare en gelukkige ex-vrijwilliger van PCC Hand in Hand Community Nkoranza, Ghana.