Marloes Verwijst
Vrijwilligerswerk bij Operation Hand in Hand
Ervaar Ghana beschrijft exact hoe mijn avontuur in Ghana is begonnen. Ik stapte uit het vliegtuig, het was warm, wat een verschil met Nederland. Na 1,5 uur in de rij voor de douane kon ik op zoek naar de juiste taxi.
Eenmaal buiten was er toch even die shock, ondanks dat ik al eerder in Afrika was geweest. Tientallen taxi-chauffeurs die op je af komen en je wel willen brengen, verschillende mannen die doen alsof ze een baantje hebben op de luchthaven en zo geld van je willen krijgen. Ik val erg op als blanke vrouw met blond haar tussen alle Ghanezen, dus geen moment van rust. Uiteindelijk dan toch de juiste taxi-chauffeur gevonden, op naar het hotel.
Eenmaal op de hotelkamer was ik vol van alle indrukken en dacht ik: ‘waar ben ik aan begonnen’ en ‘waarom wilde ik dit ook alweer’, maar na een nacht goed slapen waren deze gedachten verdwenen.
Ik had al lang het idee om vrijwilligerswerk te gaan doen, maar nog nooit het goede moment gevonden. Het moment was nu daar. Ik heb veel informatie gezocht op internet, verschillende organisaties die vrijwilligerswerk aanbieden bekeken. Via een tip van een kennis kwam ik bij de site van Operation Hand in Hand en meteen dacht ik, dit wil ik!
Ik heb een mail met motivatiebrief gestuurd, een paar dagen later had ik een interview en snel daarna wist ik dat ik mocht komen.
Na een spannende periode van voorbereidingen, contact met andere vrijwilligers, een ontmoeting met andere vrijwilligers die net wat eerder dan ik begonnen bij Hand in Hand, vaccinaties halen, winkelen voor de juiste spullen, was het dan eindelijk zover!
Ik heb eerst 2 weken gereisd door Ghana. Ik ben aan het einde van mijn reis als gast bij PCC geweest. Wat een warm welkom toen ik aankwam. Direct kwamen de kinderen op me af om een knuffel te geven. Wat een geweldig gevoel! Ik wist zeker dat ik hier een hele mooie tijd zou gaan beleven.
De 3 maanden als vrijwilliger bij PCC waren onvergetelijk. Wat heb ik onwijs genoten van alles wat ik heb meegemaakt. Het meeste genoot ik van de momenten tijdens mijn special attentions.
In het begin was het moeilijk om contact te krijgen met enkele kinderen met wie ik special attention had.
Ervaar Ghana beschrijft exact hoe mijn avontuur in Ghana is begonnen. Ik stapte uit het vliegtuig, het was warm, wat een verschil met Nederland. Na 1,5 uur in de rij voor de douane kon ik op zoek naar de juiste taxi.
Eenmaal buiten was er toch even die shock, ondanks dat ik al eerder in Afrika was geweest. Tientallen taxi-chauffeurs die op je af komen en je wel willen brengen, verschillende mannen die doen alsof ze een baantje hebben op de luchthaven en zo geld van je willen krijgen. Ik val erg op als blanke vrouw met blond haar tussen alle Ghanezen, dus geen moment van rust. Uiteindelijk dan toch de juiste taxi-chauffeur gevonden, op naar het hotel.
Eenmaal op de hotelkamer was ik vol van alle indrukken en dacht ik: ‘waar ben ik aan begonnen’ en ‘waarom wilde ik dit ook alweer’, maar na een nacht goed slapen waren deze gedachten verdwenen.
Ik had al lang het idee om vrijwilligerswerk te gaan doen, maar nog nooit het goede moment gevonden. Het moment was nu daar. Ik heb veel informatie gezocht op internet, verschillende organisaties die vrijwilligerswerk aanbieden bekeken. Via een tip van een kennis kwam ik bij de site van Operation Hand in Hand en meteen dacht ik, dit wil ik!
Ik heb een mail met motivatiebrief gestuurd, een paar dagen later had ik een interview en snel daarna wist ik dat ik mocht komen.
Na een spannende periode van voorbereidingen, contact met andere vrijwilligers, een ontmoeting met andere vrijwilligers die net wat eerder dan ik begonnen bij Hand in Hand, vaccinaties halen, winkelen voor de juiste spullen, was het dan eindelijk zover!
Ik heb eerst 2 weken gereisd door Ghana. Ik ben aan het einde van mijn reis als gast bij PCC geweest. Wat een warm welkom toen ik aankwam. Direct kwamen de kinderen op me af om een knuffel te geven. Wat een geweldig gevoel! Ik wist zeker dat ik hier een hele mooie tijd zou gaan beleven.
De 3 maanden als vrijwilliger bij PCC waren onvergetelijk. Wat heb ik onwijs genoten van alles wat ik heb meegemaakt. Het meeste genoot ik van de momenten tijdens mijn special attentions.
In het begin was het moeilijk om contact te krijgen met enkele kinderen met wie ik special attention had.
Ze gaven weinig reactie, lieten geen emoties zien, dus het was lastig om te weten wat ze leuk vonden. Maar hoe geweldig is het, als je merkt dat je steeds meer contact kunt maken, meer reactie krijgt en dat je ziet dat ze van de aandacht genieten. Dit waren echte geluksmomenten voor mij.
Het is geweldig om de kinderen die het nodig hebben, net dat extra beetje aandacht te kunnen geven.
Vaak heb ik de vraag gekregen: ‘wat denk je daar te bereiken?’ of ‘kun je wel iets bereiken met de kinderen als ze mentaal beperkt zijn’. Ik weet zeker dat je in 3 maanden veel kunt bereiken, dit heb ik gezien tijdens mijn eigen special attentions. De kinderen gaan in kleine stapjes vooruit, maar vooruitgang is er zeker! En dat is geweldig om te zien.
En dan het moment van afscheid. Wat vond ik het moeilijk om afscheid te nemen van alle kinderen. Niet wetende of ik ze nog ooit zal zien. Ik hoop natuurlijk dat ik nog een keer terug kan naar Ghana om met eigen ogen te zien hoe het dan met de kinderen gaat!
Op mijn afscheidsfeestje hebben een aantal kinderen nog een persoonlijk woordje gezegd, wat was ik hier door verrast. Wat was ik hier door ontroerd.
Ondanks dat het gewone leven in Nederland weer is begonnen, denk ik nog heel vaak terug aan het vrijwilligerswerk bij Hand in Hand. Ik mis de kinderen nog elke dag! Maar gelukkig heb ik de geweldige herinneringen, de foto’s en natuurlijk de verhalen van Albert op de site van Hand in Hand, waardoor ik nog op de hoogte kan blijven van het leven op PCC.
Het is geweldig om de kinderen die het nodig hebben, net dat extra beetje aandacht te kunnen geven.
Vaak heb ik de vraag gekregen: ‘wat denk je daar te bereiken?’ of ‘kun je wel iets bereiken met de kinderen als ze mentaal beperkt zijn’. Ik weet zeker dat je in 3 maanden veel kunt bereiken, dit heb ik gezien tijdens mijn eigen special attentions. De kinderen gaan in kleine stapjes vooruit, maar vooruitgang is er zeker! En dat is geweldig om te zien.
En dan het moment van afscheid. Wat vond ik het moeilijk om afscheid te nemen van alle kinderen. Niet wetende of ik ze nog ooit zal zien. Ik hoop natuurlijk dat ik nog een keer terug kan naar Ghana om met eigen ogen te zien hoe het dan met de kinderen gaat!
Op mijn afscheidsfeestje hebben een aantal kinderen nog een persoonlijk woordje gezegd, wat was ik hier door verrast. Wat was ik hier door ontroerd.
Ondanks dat het gewone leven in Nederland weer is begonnen, denk ik nog heel vaak terug aan het vrijwilligerswerk bij Hand in Hand. Ik mis de kinderen nog elke dag! Maar gelukkig heb ik de geweldige herinneringen, de foto’s en natuurlijk de verhalen van Albert op de site van Hand in Hand, waardoor ik nog op de hoogte kan blijven van het leven op PCC.