
Geheel onverwacht werd PCC onlangs getroffen door een uitbraak van een (waarschijnlijk virale) infectie
De belangrijkste verschijnselen van deze infectie waren: hoge koorts, overal pijn, veel hoesten en daarnaast maagdarmstoornissen en diverse kinderen en caregivers moesten voor behandeling naar het ziekenhuis.
De meeste kinderen, zoals Miriam, Tobias, Paul en Markus herstelden langzaam maar zeker en zijn allen weer uit het ziekenhuis ontslagen, maar helaas gold dat niet voor Kojo Patrick.
Die was een poosje geleden ook al behoorlijk ziek geweest. Daar was hij inmiddels al wel van hersteld maar hij was daarna nog niet volledig op krachten gekomen.
Door de hoge koorts kreeg hij dit keer ook veel epileptische aanvallen. Normaal gesproken stond hij goed ingesteld op anti-epileptica, maar de hoge koorts verstoorde de balans in zijn lichaam helemaal.
Hij werd toen opgenomen in het ziekenhuis en leek daar aanvankelijk weer een beetje te herstellen, maar blijkbaar heeft hij bij het braken tijdens één van die epileptisch aanvallen (veel) vocht in zijn luchtwegen gekregen.
Daardoor verslechterde zijn toestand aanzienlijk en na een paar dagen is hij vervolgens in het ziekenhuis aan een verslikkingslongontsteking gestorven.
Een groot verlies voor onze Community. En nog zijn de moeilijke weken niet voorbij, Tobias ligt nog wel in het zieken huis en ook met Abena gaat het momenteel niet zo goed. Zij zit al een poosje in een fase van langzaam maar zeker minder gezond en sterk zijn.
Kojo Patrick was ruim 20 jaar oud en hij woonde al 16 jaar in PCC – Hand in Hand, waar hij via Osu Childrens Home in Accra terechtgekomen was.
Kojo was spastisch en hij kon ook niet goed spreken, hij stootte alleen wat klanken uit, maar hij kon meestal heel goed duidelijk maken wat hij wilde.
Zijn bijnaam was Kojo Charm, omdat hij geweldig lief kon lachen, heel graag kushandjes gaf (en die dan vervolgens zelf van jou terug wilde krijgen….!) en hij kwam je het liefst elke morgen uitgebreid omhelzen.
Maar Kojo Patrick toonde ons soms ook een andere kant, want hij kon – om niet altijd duidelijke redenen – heel boos worden.
Zijn gezicht stond dan op onweer en in zijn hand had hij dan bijna altijd een stok of steen stevig vast, die hij dreigde te gebruiken tegen degene op wie hij boos was geworden.
Gelukkig liet hij zich dan meestal wel weer snel kalmeren en even later ging hij dan op zijn knieën, smekend om een hand ter verzoening en om vergeving.
Door zijn spasticiteit kon hij niet altijd netjes eten zonder een beetje te morsen en alhoewel dat uiteindelijk meestal wel goed ging wilde hij toch het liefste door iemand geholpen worden bij het eten.
Als dat dan gebeurde, dan keek hij met een triomfantelijk gezicht rond en straalde uit: “zo, ik heb het weer voor elkaar”!
Helaas, Kojo is niet meer en zijn lach, vrolijkheid en enthousiasme zullen wij heel erg gaan missen in PCC.
Dat hij vanaf nu voor eeuwig in Vrede mag rusten in de armen van zijn Hemelse Vader.
Dag Kojo, rust zacht.