Opnieuw een triest bericht
Het is nog maar een halfjaar geleden dat wij melding moesten maken van het overlijden van één van de kinderen van PCC, dat betrof toen het plotselinge heengaan van Bright.
Helaas is onlangs, op 19 september, opnieuw één van onze kinderen gestorven, in haar geval na een ziekbed van enkele maanden. Het was M’Adyoa, een wat ouder meisje van ongeveer 19 jaar, die al sinds november 2005 bij ons woonde.
M’Adyoa was één van die kinderen van PCC, die het liefst op de achtergrond en buiten de drukte van de groep willen blijven. Zij leed aan een verstandelijke beperking, alsmede aan epilepsie en autisme. Vooral die epileptische aanvallen waren, ondanks de ingestelde en regelmatig bijgestelde medicatie, fors en frequent en dat had onmiskenbaar een negatief effect op haar stemming en op haar energieniveau. Gevoegd bij haar autisme betekende het dat M’Adyoa graag alleen was en liefst haar eigen gang ging.
Vanaf haar komst in 2005 tot een jaar geleden was de alom bekende Charity haar caregiver en veel bezoekers zullen M’Adyoa dan ook vaak in de buurt van het restaurant hebben zien zitten, terwijl Charity haar probeerde te laten eten. M’Adoya was een moeilijke eter en de laatste tijd was dat steeds moeizamer geworden, ondanks de goede zorgen van Elizabeth II, Mabel, Gloria en zeker ook van Joe Emma.
Zij had de neiging om vaak en met gespreide armen op mensen, die zij goed kende, af te lopen om hen een stevige hug te geven. Dit was wellicht meer dwangmatig dan een uiting van genegenheid, al kon zij er wel degelijk warm bij glimlachen en dan zacht, maar duidelijk “atuu” tegen je zeggen, d.w.z. “omhels mij”. Niemand kon die oproep en uitnodiging weerstaan en zo kon je soms makkelijk 10 x per dag in een minutenlange omhelzing met M’Adyoa staan.
De sporen van epileptische aanvallen waren ook duidelijk aan haar gebit zichtbaar, enkele voortanden ontbraken en dat gaf M’Adyoa een typisch uiterlijk.
Opvallend bij haar was ook de manier waarop zij soms urenlang kon spelen met zoiets simpels als een paar boombladeren, bijv. tijdens kerkdiensten.
De afgelopen maanden ging zij steeds slechter eten en hebben we haar diverse malen naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek en behandeling, inclusief onderzoek naar TB en andere onderliggende ziektes. Alle onderzoeken en opnames hebben helaas geen duidelijke diagnose opgeleverd en zij bleef verder achteruitgaan. Na enkele bloedtransfusies leek zij zich vorige week iets beter te voelen, maar dat bleek helaas schijn, want in de nacht van 19 september heeft zij in het ziekenhuis haar laatste adem uitgeblazen
Het leven was voor M’Adyoa niet gemakkelijk en dat was soms duidelijk aan haar houding en gelaatsuitdrukking te zien, zij liep vaak gebogen door PCC rond. Maar zij kon ook prachtig lachen en dat waren de momenten waarop zij liet blijken heel blij te zijn met de zorg die zij de laatste 7 jaar van haar leven in PCC ontving. Wij moeten nu helaas definitief afscheid van haar nemen, maar doen dat in het geloof dat de Heer van dood en leven zich nu voor eeuwig over haar ontfermt.
Wij zijn blij en dankbaar dat wij haar 7 jaar lang hebben mogen verzorgen en een veilig en liefdevol thuis in Hand in Hand hebben kunnen bieden en bidden dat zij nu bij haar Schepper en Heer voor altijd rust en vrede mag vinden.
Historie van Hand in Hand
In de komende periode willen wij, ter gelegenheid van de viering het 20-jarig bestaan van PCC, graag extra aandacht aan de bijzondere geschiedenis van deze unieke Community besteden. En wie anders dan Ineke Bosman kan ons daarover het beste informeren?
In oktober en november zult u daarom in deze column 2 verhalen van de hand van Ineke Bosman aantreffen, waarin zij vertelt over het begin en de daarop volgende ontwikkeling van PCC.
Het eerste verhaal van Ineke, over de periode 1992 – 1999, kunt u over een dag of 10 tegemoet zien. Niet vergeten te lezen dus!!
M’Adyoa was één van die kinderen van PCC, die het liefst op de achtergrond en buiten de drukte van de groep willen blijven. Zij leed aan een verstandelijke beperking, alsmede aan epilepsie en autisme. Vooral die epileptische aanvallen waren, ondanks de ingestelde en regelmatig bijgestelde medicatie, fors en frequent en dat had onmiskenbaar een negatief effect op haar stemming en op haar energieniveau. Gevoegd bij haar autisme betekende het dat M’Adyoa graag alleen was en liefst haar eigen gang ging.
Vanaf haar komst in 2005 tot een jaar geleden was de alom bekende Charity haar caregiver en veel bezoekers zullen M’Adyoa dan ook vaak in de buurt van het restaurant hebben zien zitten, terwijl Charity haar probeerde te laten eten. M’Adoya was een moeilijke eter en de laatste tijd was dat steeds moeizamer geworden, ondanks de goede zorgen van Elizabeth II, Mabel, Gloria en zeker ook van Joe Emma.
Zij had de neiging om vaak en met gespreide armen op mensen, die zij goed kende, af te lopen om hen een stevige hug te geven. Dit was wellicht meer dwangmatig dan een uiting van genegenheid, al kon zij er wel degelijk warm bij glimlachen en dan zacht, maar duidelijk “atuu” tegen je zeggen, d.w.z. “omhels mij”. Niemand kon die oproep en uitnodiging weerstaan en zo kon je soms makkelijk 10 x per dag in een minutenlange omhelzing met M’Adyoa staan.
De sporen van epileptische aanvallen waren ook duidelijk aan haar gebit zichtbaar, enkele voortanden ontbraken en dat gaf M’Adyoa een typisch uiterlijk.
Opvallend bij haar was ook de manier waarop zij soms urenlang kon spelen met zoiets simpels als een paar boombladeren, bijv. tijdens kerkdiensten.
De afgelopen maanden ging zij steeds slechter eten en hebben we haar diverse malen naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek en behandeling, inclusief onderzoek naar TB en andere onderliggende ziektes. Alle onderzoeken en opnames hebben helaas geen duidelijke diagnose opgeleverd en zij bleef verder achteruitgaan. Na enkele bloedtransfusies leek zij zich vorige week iets beter te voelen, maar dat bleek helaas schijn, want in de nacht van 19 september heeft zij in het ziekenhuis haar laatste adem uitgeblazen
Het leven was voor M’Adyoa niet gemakkelijk en dat was soms duidelijk aan haar houding en gelaatsuitdrukking te zien, zij liep vaak gebogen door PCC rond. Maar zij kon ook prachtig lachen en dat waren de momenten waarop zij liet blijken heel blij te zijn met de zorg die zij de laatste 7 jaar van haar leven in PCC ontving. Wij moeten nu helaas definitief afscheid van haar nemen, maar doen dat in het geloof dat de Heer van dood en leven zich nu voor eeuwig over haar ontfermt.
Wij zijn blij en dankbaar dat wij haar 7 jaar lang hebben mogen verzorgen en een veilig en liefdevol thuis in Hand in Hand hebben kunnen bieden en bidden dat zij nu bij haar Schepper en Heer voor altijd rust en vrede mag vinden.
Historie van Hand in Hand
In de komende periode willen wij, ter gelegenheid van de viering het 20-jarig bestaan van PCC, graag extra aandacht aan de bijzondere geschiedenis van deze unieke Community besteden. En wie anders dan Ineke Bosman kan ons daarover het beste informeren?
In oktober en november zult u daarom in deze column 2 verhalen van de hand van Ineke Bosman aantreffen, waarin zij vertelt over het begin en de daarop volgende ontwikkeling van PCC.
Het eerste verhaal van Ineke, over de periode 1992 – 1999, kunt u over een dag of 10 tegemoet zien. Niet vergeten te lezen dus!!
