Vandaag echter wil ik jullie iets meer vertellen over een bewoner van PCC, die bepaald niet bij iedereen continue warme en positieve gevoelens oproept. Het gaat over John Adzo, die al meer dan 15 jaar (!) in onze Community woont en daarmee is hij één van de langst verblijvende bewoners in PCC. Bij zijn komst in 1996 was hij zo’n 18 – 20 jaar en nu is hij dus ongeveer 35 jaar oud. John Adzo heeft een lichte verstandelijke beperking en daarnaast heeft hij een zeer opvallende huidziekte, de ziekte van Von Recklinghausen, dat is een goedaardige aandoening waarbij allerlei grotere en kleinere uitstulpingen van zijn gehele huid (neurofibromen) zichtbaar zijn. Sommige mensen vinden dit bij hun eerste kennismaking met John wel een beetje “eng”, maar daar is geen enkele (medische) reden voor.
 
Van zijn voorgeschiedenis is heel weinig bekend, behalve dan dat hij ooit i.v.m. gedragsproblemen vanuit het Osu Children’s Home in Accra naar het psychiatrisch ziekenhuis van Accra is overgeplaatst. De latere overplaatsing naar PCC moet voor hem destijds een geweldige verbetering geweest zijn, want zijn verblijf in het beruchte Mental Hospital zal voor de jonge John bepaald geen fijne tijd geweest zijn…
 
John Adzo kan erg aardig en lief zijn voor sommige medebewoners van PCC, bijv. voor Emmanuella, maar hij gaat helaas vaak heel ruw om met veel andere kinderen, die meestal veel kleiner zijn dan hij. Het lijkt er soms op dat John zijn positie in de Community niet helemaal goed aanvoelt, dat hij zichzelf meer als caregiver ziet dan als één van de “kinderen” en dat hij om die reden andere kinderen terechtwijst, als hij dat nodig vindt (en dat komt zeer regelmatig voor!). Hij doet dat door hen dan hard toe te schreeuwen en soms zelfs stevig te slaan en dit heeft ertoe geleid dat John bij veel andere bewoners niet erg populair is. Zo komt bijv. Dela ons regelmatig vertellen: “John, don’t mind him”!
 
Om het nog ingewikkelder te maken, heeft John af en toe ook last van opspelende mannelijke hormonen. Dan richt hij zijn aandacht meer dan ons lief is op enkele van de vrouwelijke bewoners, bijv. op M’Afia. Het heeft ertoe geleid dat er nu steeds streng toezicht is op de verblijfplaats van John en omgekeerd wordt de grotere meisjes in de Community niet toegestaan om in hun eentje rond te dwalen over de compound.
Het is een bekend probleem in gemeenschappen met volwassen verstandelijk beperkte mensen, het komt tenslotte ook veel voor in de wereld van “gewone” mensen, mensen die ogenschijnlijk zonder een verstandelijke beperking door het leven gaan…
Op PCC is het in ieder geval een belangrijk opletpunt voor alle caregivers en andere werkers.
 
Gelukkig zijn er ook veel positieve punten. John maakt zich bijv. zeer verdienstelijk bij de glasoven in de beschutte werkplaats en als ober in het restaurant voor de gasten. Dat laatste doet hij heel goed en behoorlijk zelfstandig, al komt ook hier zijn ruwe aard soms een beetje naar voren. Het is nl. niet zijn gewoonte vriendelijk te vragen of je al klaar bent met je eten, als je even niet oplet is je bord zomaar verdwenen…… Restjes zijn tenslotte zeer geliefd!
Een van onze vrijwilligers, Froukje, heeft onlangs geprobeerd hem op dit punt een beetje bij te scholen en dat heeft zeker effect gehad, al is het nog niet blijvend. Het feit dat zij John een poosje Special Attention gaf, was heel belangrijk voor hem. Hij kreeg zo op een positieve manier aandacht en het feit dat hij net als de anderen hier een bewoner van de Community is, werd hem weer eens helemaal duidelijk.
 
John is heel erg nieuwsgierig en probeert altijd min of meer achteloos in de buurt van mensen rond te hangen, als zij een gesprek voeren en hij vermoedt dat voor hem interessante zaken besproken worden (en John vindt hééél veel zaken erg interessant…..)! Af en toe valt hij dan uit zijn rol en mengt hij zich plotseling in het afgeluisterde gesprek, omdat hij denkt daarover mee te kunnen praten of belangrijke andere informatie denkt te kunnen bieden.
 
Zo worden wij afwisselend geconfronteerd met de verschillende kanten van John Adzo, met zijn mooie en goede momenten en met zijn ruwe en vervelende handelingen. Hij is zeker geen modelbewoner van PCC, maar een mens met heel diverse plussen en minnen. In die zin kunnen wij ons misschien allemaal wel een klein beetje in John herkennen??
Hoe dan ook, John Adzo hoort helemaal bij ons en bij PCC en hij zal het prachtig vinden dat hij dit keer in deze column centraal staat. Want John houdt van veel aandacht! Ach, wie niet?