Mr. Robert was met zijn 63 jaar met afstand de oudste bewoner van PCC Hand in Hand en hij was er inmiddels tot een baken van rust, positieve uitstraling en levenswijsheid uitgegroeid.
Vorig jaar april was Mr. Robert al eens met spoed i.v.m. een hartzwakte in het ziekenhuis opgenomen. Toen herstelde hij nog goed, wonderbaarlijk goed zelfs, maar helaas heeft zijn hart, heeft zijn lichaam het na al die jaren van kwetsbaarheid nu definitief begeven. Op 18 juni 2013 is hij na een korte ziekenhuisopname van 3 dagen van ons heengegaan, tot groot verdriet van alle bewoners van onze Community en van ieder die hem gekend heeft. Een prachtig mens is niet meer.
Voor veel mensen was een bezoek aan Hand in Hand pas helemaal afgerond, als ze ook een bezoekje aan Mr. Robert hadden gebracht, hem de hand hadden geschud, uitgebreid met hem over allerlei zaken van gedachten hadden gewisseld en tenslotte een mooi verhaal in zijn boek met aantekeningen over alle belangrijke gebeurtenissen van PCC hadden geschreven.
 
Mr. Assi Robert was geboren in 1950. In zijn familie komt een ernstige erfelijke ziekte met progressieve verlammingen voor, een ziekte die helaas ook Mr. Robert in de loop der jaren heeft getroffen.
Hij werkte in het verleden als catecheet (= lekenkapelaan) voor de RK Kerk in Sampa (een klein stadje tegen de grens met Ivoorkust), waar hij verbonden was aan de parochie van de eerwaarde pater Pieter Bootsma, voor velen nog welbekend. Al vanaf zijn 31e kreeg Mr. Robert in toenemende mate last van verlammingen. Rond zijn 45e werd zelfs voor zijn einde gevreesd en daarom kwam hij toen naar PCC voor (zo dacht men) de laatste fase van zijn leven.
Zijn komst in PCC destijds wijst terug naar de begintijd van de Community, toen de focus voor een opname hier nog breder was dan de huidige doelgroep van in de steek gelaten kinderen met een verstandelijke beperking. Ook chronisch zieken en terminale patiënten werden aanvankelijk in de Hand in hand Community opgenomen.
 
Mr. Robert had een unieke positie binnen Hand in Hand. Hij was één van de vaste bewoners, maar dan zonder een verstandelijke beperking, tegelijkertijd werd hij gezien als iemand die op een bijzondere manier deel uitmaakt van de kring van de caregivers. Hij maakte ook aantekeningen van belangrijke vergaderingen met de caregivers. Een van zijn speciale functies in de Community was het voorgaan in gebed, o.a. bij de zondagse diensten in de rots kerk. Als gevolg van zijn leeftijd en levenswijsheid werd hij door velen regelmatig om advies gevraagd of als “praatpaal” gezien.
Hij accepteerde ogenschijnlijk volledig en heel rustig het lot van al zijn verlammingen en het gedwongen zitten in een rolstoel en hij bleef daar heel blijmoedig onder.
 
Mr. Robert was een zeer gelovig man en hij wist dat zijn leven geborgen was in de hand van zijn Schepper en zijn Heer.
Wij zullen hem geweldig missen en hadden hem graag nog een poosje bij ons gehouden, maar het heeft niet zo mogen zijn. Hij mag nu rusten in de armen van die Heer, die hij zijn hele leven gediend heeft. Voor hem mag nu hier op aarde en wie weet ook in de hemel het In Paradisum klinken.
 
Bye Bye Mr. Robert, rust in vrede. Amen.