In Memoriam: Innocencia
In het begin van deze week werd onze Community ruw opgeschrikt door een zeer droef bericht. In de nacht van zondag 14 op maandag 15 november is Innocencia, na een korte opname van drie dagen in het ziekenhuis van Nkoranza, helaas overleden.
Zij was al een poosje wat stiller en minder actief dan normaal, zij zong bijv. niet meer mee op de momenten waarop zij gewend was dat wel te doen. Maar niemand had verwacht dat zij zo onverwachts en plotseling zou overlijden. Wij zien dan ook grote droefheid en veel tranen bij bewoners en caregivers in de Community.
Innocencia woonde al meer dan 13 jaar bij ons in Hand in Hand. Zij is in mei 1997 gekomen, toen zij ongeveer 6 jaar oud was en was daarmee één van de bewoners, die het langst in PCC verbleef. Zij kwam naar ons toe vanuit het Mental Hospital in Accra en wie dat ziekenhuis kent weet dat dit bepaald geen prettige plek is voor kleine kinderen.
Inno, zoals ze meestal liefkozend genoemd werd, was haar hele leven ernstig meervoudig gehandicapt en leed tevens aan epilepsie. Haar benen en één zijde van haar lichaam waren verlamd. Dus zat Inno vrijwel altijd in een rolstoel of lag zij toe te kijken naar de activiteiten van anderen, vanaf een zacht plastic kussen.
Innocencia had veel stemmingswisselingen. Soms was het goed, als ze haar prachtige lach toonde, op andere momenten voelde zij zich blijkbaar vervelend en sloeg dan wel, uit frustratie, met haar hoofd tegen de rolstoel of de grond, terwijl ze dan zoiets als een oerschreeuw liet horen. Je voelde dan de pijn, de woede en misschien haar boosheid om het onvermogen om te kunnen communiceren.
Het heeft wel even geduurd om de juiste zorggever voor Innocencia te vinden, omdat mensen in het begin bang van haar waren door de vele epileptische aanvallen, die ze ondanks haar medicatie nog kreeg. Ook omdat ze vaak huilde en niet kon lachen of zelfs maar oogcontact met mensen kon hebben. Totdat jaren geleden Joyce de zorg voor Inno op zich nam. Sindsdien was Inno opgebloeid en met haar prachtige lach gaf zij iets van de liefde, die ze ontving, weer terug. Begin 2010 had Patricia de zorg voor Inno van Joyce overgenomen, omdat Inno inmiddels te zwaar was geworden voor (de rug van) Joyce.
Als Inno in een goede stemming was, dan kon zij heel aandoenlijk zingen of mee hummen, in een groep of in special attention met vrijwilligers.
Het zingen van Inno was een vast onderdeel van de feesten op PCC. Op enig moment reed zij naar het midden van de groep, samen met Joyce en samen zongen zij dan, op aangrijpende wijze, het lied Halleluja – lof zij de Heer. En dan duurde het niet lang of de hele Community zong mee: Halleluja, Halleluja.
Ondanks haar verlammingen deden Joyce en Patricia vaak pogingen om een klein stukje met Inno te lopen, dat vroeg wel veel van hun rug en van hun uithoudingsvermogen. Maar het hoorde bij het dagelijkse ochtendritueel op PCC. Terwijl alle andere bewoners links en rechts langs haar liepen, deed Inno, zwaar ondersteund, telkens een kleine stap, terwijl haar zware en ruige stem meezong met het lied dat voor haar werd gezongen door Joyce of Patricia.
Het leven van Inno is zeker niet gemakkelijk geweest door haar zware handicaps en haar onvermogen tot goede communicatie. Zij had soms wat ook een enigszins norse uitdrukking op haar gezicht. Ach, wie kan zeggen welke gedachten en gevoelens zich allemaal in het hoofd van Inno ontwikkelden? Gelukkig heeft zij het grootste deel van haar leven kunnen genieten van heel veel goede zorg, oprechte aandacht en warme, menselijke nabijheid in Hand in Hand. Wij zijn bij en trots dat we jarenlang in staat zijn geweest om Innocencia veel liefde en een prima thuis te bieden.
Het zingen van Inno zal niet meer klinken in Hand in Hand. Op de eerder dit jaar gemaakt info-DVD over PCC is Inno de laatste bewoner van Hand in Hand die in de film te zien en te horen is, terwijl zij op geheel eigen en indringende wijze het Halleluja zingt.
Aan het lijden van Innocencia is nu een einde gekomen, haar leven op deze aarde vol met moeilijkheden en beperkingen is voorbij. Wij geloven dat zij nu in de hemel mag zingen voor de Almachtige God en hopen dat haar Halleluja mag klinken in het koor der hemelse engelen. Moge zij rusten in vrede, in de armen van de Heer die zij zo vaak heeft geprezen.
Innocencia woonde al meer dan 13 jaar bij ons in Hand in Hand. Zij is in mei 1997 gekomen, toen zij ongeveer 6 jaar oud was en was daarmee één van de bewoners, die het langst in PCC verbleef. Zij kwam naar ons toe vanuit het Mental Hospital in Accra en wie dat ziekenhuis kent weet dat dit bepaald geen prettige plek is voor kleine kinderen.
Inno, zoals ze meestal liefkozend genoemd werd, was haar hele leven ernstig meervoudig gehandicapt en leed tevens aan epilepsie. Haar benen en één zijde van haar lichaam waren verlamd. Dus zat Inno vrijwel altijd in een rolstoel of lag zij toe te kijken naar de activiteiten van anderen, vanaf een zacht plastic kussen.
Innocencia had veel stemmingswisselingen. Soms was het goed, als ze haar prachtige lach toonde, op andere momenten voelde zij zich blijkbaar vervelend en sloeg dan wel, uit frustratie, met haar hoofd tegen de rolstoel of de grond, terwijl ze dan zoiets als een oerschreeuw liet horen. Je voelde dan de pijn, de woede en misschien haar boosheid om het onvermogen om te kunnen communiceren.
Het heeft wel even geduurd om de juiste zorggever voor Innocencia te vinden, omdat mensen in het begin bang van haar waren door de vele epileptische aanvallen, die ze ondanks haar medicatie nog kreeg. Ook omdat ze vaak huilde en niet kon lachen of zelfs maar oogcontact met mensen kon hebben. Totdat jaren geleden Joyce de zorg voor Inno op zich nam. Sindsdien was Inno opgebloeid en met haar prachtige lach gaf zij iets van de liefde, die ze ontving, weer terug. Begin 2010 had Patricia de zorg voor Inno van Joyce overgenomen, omdat Inno inmiddels te zwaar was geworden voor (de rug van) Joyce.
Als Inno in een goede stemming was, dan kon zij heel aandoenlijk zingen of mee hummen, in een groep of in special attention met vrijwilligers.
Het zingen van Inno was een vast onderdeel van de feesten op PCC. Op enig moment reed zij naar het midden van de groep, samen met Joyce en samen zongen zij dan, op aangrijpende wijze, het lied Halleluja – lof zij de Heer. En dan duurde het niet lang of de hele Community zong mee: Halleluja, Halleluja.
Ondanks haar verlammingen deden Joyce en Patricia vaak pogingen om een klein stukje met Inno te lopen, dat vroeg wel veel van hun rug en van hun uithoudingsvermogen. Maar het hoorde bij het dagelijkse ochtendritueel op PCC. Terwijl alle andere bewoners links en rechts langs haar liepen, deed Inno, zwaar ondersteund, telkens een kleine stap, terwijl haar zware en ruige stem meezong met het lied dat voor haar werd gezongen door Joyce of Patricia.
Het leven van Inno is zeker niet gemakkelijk geweest door haar zware handicaps en haar onvermogen tot goede communicatie. Zij had soms wat ook een enigszins norse uitdrukking op haar gezicht. Ach, wie kan zeggen welke gedachten en gevoelens zich allemaal in het hoofd van Inno ontwikkelden? Gelukkig heeft zij het grootste deel van haar leven kunnen genieten van heel veel goede zorg, oprechte aandacht en warme, menselijke nabijheid in Hand in Hand. Wij zijn bij en trots dat we jarenlang in staat zijn geweest om Innocencia veel liefde en een prima thuis te bieden.
Het zingen van Inno zal niet meer klinken in Hand in Hand. Op de eerder dit jaar gemaakt info-DVD over PCC is Inno de laatste bewoner van Hand in Hand die in de film te zien en te horen is, terwijl zij op geheel eigen en indringende wijze het Halleluja zingt.
Aan het lijden van Innocencia is nu een einde gekomen, haar leven op deze aarde vol met moeilijkheden en beperkingen is voorbij. Wij geloven dat zij nu in de hemel mag zingen voor de Almachtige God en hopen dat haar Halleluja mag klinken in het koor der hemelse engelen. Moge zij rusten in vrede, in de armen van de Heer die zij zo vaak heeft geprezen.
