HOPE doet leven
Onlangs mochten wij een paar mannen uit Ghana, Duitsland en Nederland in Hand in Hand verwelkomen.
Onder leiding van de Ghanese fysiotherapeut Charles Mensah kwamen enkele deskundigen uit Duitsland en Nederland op het gebied van revalidatiehulpmiddelen en –techniek naar enkele van onze kinderen kijken. Sabine uit Duitsland heeft zich het lot van Emmanuella aangetrokken en via via komt deze delegatie met o.a. een vertegenwoordiger van de Duitse firma Ottobock daarom naar Nkoranza op werkbezoek.
Met hen bespreken wij de mogelijkheden (en beperkingen) die er zijn om Emmanuella (nog) meer en beter te ondersteunen. Dat is voor ons zeker geen nieuwe vraag, dit onderwerp is al regelmatig aan de orde gekomen. Tot nu toe hebben we er echter steeds voor gekozen om haar in deze levensfase te stimuleren haar motoriek zo goed mogelijk te ontwikkelen, zodat zij het maximum uit haar fysieke mogelijkheden kan halen. Daarom willen wij niet te snel kiezen voor een mooie, maar kwetsbare hightech oplossing, bijv. een elektronisch gestuurde rolstoel. Dit praktische beleid heeft er o.a. toe geleid dat Emmanuella nu prima met haar mond heeft leren schrijven, dat zij zich liggend op de grond of een tafel snel en gemakkelijk naar alle kanten kan verplaatsen en dat zij door een goede coördinatie van haar kin, mond en schouder relatief veel zelf kan doen.
Ook James, Moses en Stephen en nog enkele anderen worden die middag uitgebreid onderzocht en daarna maken wij de afspraak om een paar dagen later naar een nieuw centrum voor revalidatietechniek vlak bij Sunyani te gaan, dat is het HOPE Rehabilitation Centre, geleid door Charles Mensah en nog niet eens officieel geopend.
Wij zijn aangenaam verrast als wij kort daarna het HOPE centrum met alle aanwezige apparatuur en een grote voorraad hulpmiddelen voor het eerst bezoeken. Op een zaterdag, er is daar verder geen patiënt en ze nemen die dag alle tijd voor onze kinderen. Er worden gipsafdrukken gemaakt voor ortheses bij Moses en James, Stephen krijgt nieuwe “calipers” en braces met splints voor beide benen ’s nachts. Moses krijgt dat ook, voor zijn arm, en natuurlijk wordt er een goed passende gipsafdruk van Emmanuella gemaakt voor iets heel speciaals, nl. een “shuffle-walker”!?
Met hen bespreken wij de mogelijkheden (en beperkingen) die er zijn om Emmanuella (nog) meer en beter te ondersteunen. Dat is voor ons zeker geen nieuwe vraag, dit onderwerp is al regelmatig aan de orde gekomen. Tot nu toe hebben we er echter steeds voor gekozen om haar in deze levensfase te stimuleren haar motoriek zo goed mogelijk te ontwikkelen, zodat zij het maximum uit haar fysieke mogelijkheden kan halen. Daarom willen wij niet te snel kiezen voor een mooie, maar kwetsbare hightech oplossing, bijv. een elektronisch gestuurde rolstoel. Dit praktische beleid heeft er o.a. toe geleid dat Emmanuella nu prima met haar mond heeft leren schrijven, dat zij zich liggend op de grond of een tafel snel en gemakkelijk naar alle kanten kan verplaatsen en dat zij door een goede coördinatie van haar kin, mond en schouder relatief veel zelf kan doen.
Ook James, Moses en Stephen en nog enkele anderen worden die middag uitgebreid onderzocht en daarna maken wij de afspraak om een paar dagen later naar een nieuw centrum voor revalidatietechniek vlak bij Sunyani te gaan, dat is het HOPE Rehabilitation Centre, geleid door Charles Mensah en nog niet eens officieel geopend.
Wij zijn aangenaam verrast als wij kort daarna het HOPE centrum met alle aanwezige apparatuur en een grote voorraad hulpmiddelen voor het eerst bezoeken. Op een zaterdag, er is daar verder geen patiënt en ze nemen die dag alle tijd voor onze kinderen. Er worden gipsafdrukken gemaakt voor ortheses bij Moses en James, Stephen krijgt nieuwe “calipers” en braces met splints voor beide benen ’s nachts. Moses krijgt dat ook, voor zijn arm, en natuurlijk wordt er een goed passende gipsafdruk van Emmanuella gemaakt voor iets heel speciaals, nl. een “shuffle-walker”!?
Een shuffle-walker, wat is dat nu weer hoor ik al zeggen!? Wel, dat is een bijzonder hulpmiddel waardoor Emmanuella zich over een korte afstand zelfstandig verticaal kan voortbewegen (een beetje onaardig geformuleerd kun je zeggen: “al waggelend”) door het gewicht van haar lichaam in de walker steeds van links naar rechts te bewegen. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, kijk dus maar goed naar de foto’s.
Een week later komen we terug om alle nieuwe hulpmiddelen en ortheses + een spreidspalk voor Wumpini op te halen. De ritten naar Sunyani en terug met de kinderen en een paar caregivers zijn al kleine feestjes op zichzelf, de kinderen genieten volop van zo’n dagje uit. Ook Baffo en Joe Emma zijn er dit keer bij, zodat zij het HOPE Centre ook beter leren kennen om er in de toekomst zonder aarzeling een beroep op te kunnen doen.
Alle kinderen krijgen nu één voor één hun orthese of splint aangemeten. Er worden nog enkele kleine correcties aangebracht en dan is iedereen blij en tevreden. Charles en Teus zijn zichtbaar trots op hun werk en terecht.
En ….. het goede nieuws is nog niet op, want wij begrijpen dat een Duitse stichting o.l.v. Gisela garant wil staan voor alle kosten en dat maakt het feest helemaal compleet. Wat geweldig, dat warme meeleven en die grote betrokkenheid over grenzen heen!
Terug in PCC laten alle kinderen trots als een pauw aan iedereen hun nieuwe hulpstukken zien en zij oefenen sindsdien hard en met een brede glimlach. Dankzij HOPE en vrienden van de kinderen in PCC dichtbij en ver weg is er weer nieuwe hoop op een betere mobiliteit van deze kinderen in de toekomst.
En we weten het allemaal: HOPE doet leven!
Een week later komen we terug om alle nieuwe hulpmiddelen en ortheses + een spreidspalk voor Wumpini op te halen. De ritten naar Sunyani en terug met de kinderen en een paar caregivers zijn al kleine feestjes op zichzelf, de kinderen genieten volop van zo’n dagje uit. Ook Baffo en Joe Emma zijn er dit keer bij, zodat zij het HOPE Centre ook beter leren kennen om er in de toekomst zonder aarzeling een beroep op te kunnen doen.
Alle kinderen krijgen nu één voor één hun orthese of splint aangemeten. Er worden nog enkele kleine correcties aangebracht en dan is iedereen blij en tevreden. Charles en Teus zijn zichtbaar trots op hun werk en terecht.
En ….. het goede nieuws is nog niet op, want wij begrijpen dat een Duitse stichting o.l.v. Gisela garant wil staan voor alle kosten en dat maakt het feest helemaal compleet. Wat geweldig, dat warme meeleven en die grote betrokkenheid over grenzen heen!
Terug in PCC laten alle kinderen trots als een pauw aan iedereen hun nieuwe hulpstukken zien en zij oefenen sindsdien hard en met een brede glimlach. Dankzij HOPE en vrienden van de kinderen in PCC dichtbij en ver weg is er weer nieuwe hoop op een betere mobiliteit van deze kinderen in de toekomst.
En we weten het allemaal: HOPE doet leven!