Het verhaal van Wumpini
Van veel bewoners van PCC kunnen we met enige trots mooie verhalen vertellen over de goede ontwikkeling die zij sinds hun komst naar PCC hebben mogen doormaken.
Wij vertellen dat natuurlijk graag, wie zou dat niet doen? Echter, niet bij alle kinderen van PCC is dat zo duidelijk aan te geven.
Neem bijvoorbeeld Wumpini, die hier al sinds 2002 woont. Toen hij destijds vanuit het weeshuis in Tamale naar Hand in Hand toekwam was hij ongeveer 2 jaar oud. Hij is dus inmiddels al zo’n 14 jaar oud, al zou je dat niet zeggen als je hem in zijn kinderwandelwagentje ziet, dan lijkt hij hooguit 7 of 8 jaar te zijn.
Wumpini heeft de duidelijke gevolgen van “cerebral palsy”, dat is een hersenverlamming / hersenbeschadiging, waarschijnlijk veroorzaakt door zuurstofgebrek tijdens zijn (langdurige?) bevalling. We waren er niet bij en zullen het dus nooit weten en voor Wumpini maakt het ook niet zoveel uit waar het door komt, voor hem telt vooral dat hij de rest van zijn leven te leven heeft met de ernstige gevolgen van deze aandoening.
Hij kan in het geheel niet lopen, zijn benen staan ondanks jaren van fysiotherapie in een gekruiste en bijna gefixeerde stand en hij kan evenmin goed zelfstandig zitten. Hij kan evenmin praten en alleen door een soort oerklank uit te stoten of door heel hard en hartstochtelijk te huilen kan hij een beetje duidelijk maken wat hij wil. Het lijkt vooral een onmachtige manier om zijn afkeuring over iets te tonen. Aan de andere kant kan hij wel degelijk zijn blijdschap tonen door breeduit te lachen en dat doet hij gelukkig regelmatig.
Hij geniet van muziek en probeert graag op de drum te slaan en met zijn bovenlichaam in het ritme van de muziek te bewegen, hij geniet ook van lekker hard met zijn wagentje rijden, als een echte jongen giert hij het dan uit!
Neem bijvoorbeeld Wumpini, die hier al sinds 2002 woont. Toen hij destijds vanuit het weeshuis in Tamale naar Hand in Hand toekwam was hij ongeveer 2 jaar oud. Hij is dus inmiddels al zo’n 14 jaar oud, al zou je dat niet zeggen als je hem in zijn kinderwandelwagentje ziet, dan lijkt hij hooguit 7 of 8 jaar te zijn.
Wumpini heeft de duidelijke gevolgen van “cerebral palsy”, dat is een hersenverlamming / hersenbeschadiging, waarschijnlijk veroorzaakt door zuurstofgebrek tijdens zijn (langdurige?) bevalling. We waren er niet bij en zullen het dus nooit weten en voor Wumpini maakt het ook niet zoveel uit waar het door komt, voor hem telt vooral dat hij de rest van zijn leven te leven heeft met de ernstige gevolgen van deze aandoening.
Hij kan in het geheel niet lopen, zijn benen staan ondanks jaren van fysiotherapie in een gekruiste en bijna gefixeerde stand en hij kan evenmin goed zelfstandig zitten. Hij kan evenmin praten en alleen door een soort oerklank uit te stoten of door heel hard en hartstochtelijk te huilen kan hij een beetje duidelijk maken wat hij wil. Het lijkt vooral een onmachtige manier om zijn afkeuring over iets te tonen. Aan de andere kant kan hij wel degelijk zijn blijdschap tonen door breeduit te lachen en dat doet hij gelukkig regelmatig.
Hij geniet van muziek en probeert graag op de drum te slaan en met zijn bovenlichaam in het ritme van de muziek te bewegen, hij geniet ook van lekker hard met zijn wagentje rijden, als een echte jongen giert hij het dan uit!
Door de jaren heen is het geen eenvoudige prestatie gebleken om Wumpini genoeg te laten eten, hij heeft namelijk heel duidelijke voor- en afkeuren en hem te eten geven is bepaald geen gemakkelijke taak, maar zijn huidige caregiver Esther Azapa zorgt al meer dan 5 jaar voor hem en is daar reuze handig in geworden. Voor vrijwilligers is het echter een hele uitdaging om die taak af en toe van haar over te nemen….
Met het zwembad heeft Wumpini een soort haat-liefde verhouding, hij kan soms heel blij zijn met en genieten van het afkoeling gevende water, maar op andere momenten hoor je in de wijde omtrek zijn protest, als hij geen zin heeft om het water in te gaan en hij er toch naar toe gebracht wordt.
Tot 2 jaar geleden had hij een rolstoel, daar probeerde hij rechtop in te zitten, maar in de praktijk betekende dit dat hij altijd naar voren gebogen naar beneden zat te kijken. Daarom hebben wij hem in 2012 een grote wandelwagen gegeven, waarin hij een beetje achterover leunend naar de wereld kan kijken, zijn blik is nu niet meer omlaag maar naar voren gericht en zo hoort het!
Zoals gezegd is het in alle eerlijkheid niet zo gemakkelijk om bij Wumpini gemakkelijk duidelijk te maken hoe goed hij vooruit gegaan is sinds zijn komst naar PCC, nu al 12 jaar geleden.
Misschien is het allerbelangrijkste wel dat hij er ondanks zijn forse handicaps nog steeds is, dat hij hier goede zorg ontvangt en warme menselijke aandacht krijgt en tevens dat hij dagelijks kan genieten van de dingen die hij leuk vindt, muziek en spelletjes. In feite komt het er op neer dat hier in PCC een plaats onder de zon is waar hij met al zijn beperkingen zichzelf kan en mag zijn. Lang leve Wumpini!
Met het zwembad heeft Wumpini een soort haat-liefde verhouding, hij kan soms heel blij zijn met en genieten van het afkoeling gevende water, maar op andere momenten hoor je in de wijde omtrek zijn protest, als hij geen zin heeft om het water in te gaan en hij er toch naar toe gebracht wordt.
Tot 2 jaar geleden had hij een rolstoel, daar probeerde hij rechtop in te zitten, maar in de praktijk betekende dit dat hij altijd naar voren gebogen naar beneden zat te kijken. Daarom hebben wij hem in 2012 een grote wandelwagen gegeven, waarin hij een beetje achterover leunend naar de wereld kan kijken, zijn blik is nu niet meer omlaag maar naar voren gericht en zo hoort het!
Zoals gezegd is het in alle eerlijkheid niet zo gemakkelijk om bij Wumpini gemakkelijk duidelijk te maken hoe goed hij vooruit gegaan is sinds zijn komst naar PCC, nu al 12 jaar geleden.
Misschien is het allerbelangrijkste wel dat hij er ondanks zijn forse handicaps nog steeds is, dat hij hier goede zorg ontvangt en warme menselijke aandacht krijgt en tevens dat hij dagelijks kan genieten van de dingen die hij leuk vindt, muziek en spelletjes. In feite komt het er op neer dat hier in PCC een plaats onder de zon is waar hij met al zijn beperkingen zichzelf kan en mag zijn. Lang leve Wumpini!