Hé, ik hoor er ook bij!
Een van de wat minder opvallende bewoners van Hand in Hand is Aaron, een jongen van een jaar of 10, die sinds 2006 deel uitmaakt van onze Community. Aaron is spastisch met een gestoorde motoriek, zijn benen hebben lichte verlammingsverschijnselen en hij heeft ook een verstandelijke handicap.
Aaron spreekt niet, hij is niet zindelijk en hij zit (of eigenlijk: hangt) meestal in zijn (overigens fraaie!) rolstoel.
Aaron laat zich graag uit die rolstoel zakken en beweegt zich dan, al kruipend en zwaaiend, langzaam en nogal ongecoördineerd op de grond voort. Ineke noemde hem een keer “spiderman” en dat is een heel mooie term voor zijn manier van bewegen en zijn (hyper)flexibiliteit. Aaron zoekt graag contact met mensen, maar dat lukt hem lang niet altijd. Hij kan namelijk niet op je afrennen, hoe graag hij dat ook zou willen en doordat hij verder ook beperkt is in zijn bewegingen en zijn uitingen valt hij minder op, hij lijkt in 1e instantie wat minder “aaibaar” dan sommige andere kinderen.
Dat mag allemaal waar zijn, maar het verhindert hem niet om vrijwel altijd een glimlach op zijn gezicht te hebben, ondanks alles lacht hij het leven tegemoet! Hij woont bij Mercy, die gelukkig geweldig goed voor hem en zijn “broer” Ahmed” zorgt. Sinds enige tijd is er door de fysio een looprek van 2 bamboestammen gecreëerd. De 2 kinderen, die dagelijks aan deze bamboestammen hangen, nl. Shalomina en Aaron, zijn altijd bereid om je hun liefste glimlach te schenken als je langs loopt, Aaron steekt daarbij vaak ook zijn hand naar je uit. En als hij eenmaal een hand vastheeft, dan laat hij ook niet gemakkelijk los!
Aaron staat daar elke morgen en zendt zijn boodschap uit naar al die langslopende mensen: “Hé, hallo daar, geef mij ook eens een hand”! Op enig moment kon ik die hand en die hunkering in zijn ogen niet langer weerstaan. Aaron zegt heel weinig, maar met die smachtende blik in zijn ogen en met zijn ver naar je uitgestoken hand maakt hij heel erg duidelijk dat hij er ook graag helemaal bij wil horen, het is alsof hij met zijn ogen en zijn handen zegt: “Hé, ik ben er ook nog”! Sindsdien ben ik elke morgen een stukje met Aaron gaan wandelen. Dat betekent in de praktijk dat ik hem omhoog moet tillen en dan aan zijn armen of onder zijn oksels opgetild houden, terwijl hij zeer vreemde en aandoenlijke loopbewegingen maakt. Ongelooflijk, hoeveel energie hij kan geven voor die, objectief gesproken, matige loopbeweging en hoe mooi en voldaan hij daarbij kan lachen.
Ergens vond ik nog een oude, helaas te lage “walker”, en daar oefent Aaron af en toe mee, maar helaas glijdt hij nu vaak weg. Gelukkig is er uit Nederland al een mooie en stabiele walker (met dank aan de support van het Nederlandse fysio team!) voor hem onderweg. Wat zou zijn wereld zich verbreden en wat zal hij daarvan genieten, als hij zich meer zelfstandig zou kunnen voortbewegen en alhoewel de deskundigen daarover niet optimistisch zijn, heeft Aaron volgens mij genoeg doorzettingsvermogen om wellicht toch op een dag zelfstandig te gaan lopen, hoe spastisch en ongecoördineerd dat er dan ook uit zal zien. But who cares? Daarmee staat Aaron wellicht een beetje symbool voor de Hand in Hand Community: het gaat er niet om wat onze kinderen allemaal niet kunnen, nee, wij proberen alle kinderen zo te helpen en te stimuleren, dat zij datgene bereiken, wat voor hen maximaal haalbaar is! Come on, Aaron, walk on, move on, jij hoort er ook bij!
Aaron laat zich graag uit die rolstoel zakken en beweegt zich dan, al kruipend en zwaaiend, langzaam en nogal ongecoördineerd op de grond voort. Ineke noemde hem een keer “spiderman” en dat is een heel mooie term voor zijn manier van bewegen en zijn (hyper)flexibiliteit. Aaron zoekt graag contact met mensen, maar dat lukt hem lang niet altijd. Hij kan namelijk niet op je afrennen, hoe graag hij dat ook zou willen en doordat hij verder ook beperkt is in zijn bewegingen en zijn uitingen valt hij minder op, hij lijkt in 1e instantie wat minder “aaibaar” dan sommige andere kinderen.
Dat mag allemaal waar zijn, maar het verhindert hem niet om vrijwel altijd een glimlach op zijn gezicht te hebben, ondanks alles lacht hij het leven tegemoet! Hij woont bij Mercy, die gelukkig geweldig goed voor hem en zijn “broer” Ahmed” zorgt. Sinds enige tijd is er door de fysio een looprek van 2 bamboestammen gecreëerd. De 2 kinderen, die dagelijks aan deze bamboestammen hangen, nl. Shalomina en Aaron, zijn altijd bereid om je hun liefste glimlach te schenken als je langs loopt, Aaron steekt daarbij vaak ook zijn hand naar je uit. En als hij eenmaal een hand vastheeft, dan laat hij ook niet gemakkelijk los!
Aaron staat daar elke morgen en zendt zijn boodschap uit naar al die langslopende mensen: “Hé, hallo daar, geef mij ook eens een hand”! Op enig moment kon ik die hand en die hunkering in zijn ogen niet langer weerstaan. Aaron zegt heel weinig, maar met die smachtende blik in zijn ogen en met zijn ver naar je uitgestoken hand maakt hij heel erg duidelijk dat hij er ook graag helemaal bij wil horen, het is alsof hij met zijn ogen en zijn handen zegt: “Hé, ik ben er ook nog”! Sindsdien ben ik elke morgen een stukje met Aaron gaan wandelen. Dat betekent in de praktijk dat ik hem omhoog moet tillen en dan aan zijn armen of onder zijn oksels opgetild houden, terwijl hij zeer vreemde en aandoenlijke loopbewegingen maakt. Ongelooflijk, hoeveel energie hij kan geven voor die, objectief gesproken, matige loopbeweging en hoe mooi en voldaan hij daarbij kan lachen.
Ergens vond ik nog een oude, helaas te lage “walker”, en daar oefent Aaron af en toe mee, maar helaas glijdt hij nu vaak weg. Gelukkig is er uit Nederland al een mooie en stabiele walker (met dank aan de support van het Nederlandse fysio team!) voor hem onderweg. Wat zou zijn wereld zich verbreden en wat zal hij daarvan genieten, als hij zich meer zelfstandig zou kunnen voortbewegen en alhoewel de deskundigen daarover niet optimistisch zijn, heeft Aaron volgens mij genoeg doorzettingsvermogen om wellicht toch op een dag zelfstandig te gaan lopen, hoe spastisch en ongecoördineerd dat er dan ook uit zal zien. But who cares? Daarmee staat Aaron wellicht een beetje symbool voor de Hand in Hand Community: het gaat er niet om wat onze kinderen allemaal niet kunnen, nee, wij proberen alle kinderen zo te helpen en te stimuleren, dat zij datgene bereiken, wat voor hen maximaal haalbaar is! Come on, Aaron, walk on, move on, jij hoort er ook bij!
