Give Peace a chance
Hoeveel jaar geleden is het inmiddels al dat iedereen de volgende songtekst van de Beatles (voor jongere lezers: dat was een redelijk bekende muziekgroep uit Engeland in de sixties and seventies van de vorige eeuw……) zonder enig probleem kon meezingen:
All we are saying is give Peace a chance.
Wij veronderstellen dat de Beatles het toen vooral over de Wereldvrede hadden (helaas is die sindsdien nog niet veel dichterbij gekomen …….), maar hier in Hand in Hand hebben we die tekst serieus en heel letterlijk genomen en daarom geven wij hier Peace al 13 jaar een prachtige kans!
Deze bewoner van PCC ontleent zijn bijzondere naam aan een radiostation in Accra, genaamd Peace FM, omdat hij ooit bij dat gebouw werd achtergelaten, voordat hij, via Osu Children’s Home, in 2000 naar Hand in Hand is gekomen, toen 6 of 7 jaar oud.
Peace heeft een verstandelijke beperking, lijdt aan epilepsie, heeft autistische aspecten en was vooral als kind zeer dynamisch. Hij liep overal naar toe (er was toen nog geen omheining rond PCC) en moest regelmatig weer opgespoord worden.
Toen hij hier arriveerde kon hij niet of nauwelijks spreken, maar in de loop der jaren heeft hij zijn eigen taal ontwikkeld, helaas is die voor vrijwel niemand goed te verstaan, maar dat verhindert Peace niet om op diverse mensen af te stappen en zijn onnavolgbare verhaal met kracht en frequente herhaling af te steken, zonder zich veel van enig antwoord aan te trekken.
Hij behoort tot de Orde der Verzamelaars, er zijn namelijk heel veel dingen die hij graag in zijn bezit heeft en dan doet het er voor hem niet toe van wie die spullen eigenlijk zijn. Schoenen of op munten lijkende voorwerpen, steentjes of coladoppen, Peace eigent ze zich graag toe en doet er slechts met zeer grote moeite weer afstand van.
Joe Emma was jarenlang zijn verzorger en omdat Peace regelmatig met Joe Emma meeliep naar de kenkey-verkoper buiten ons terrein, leerde Peace al snel dat je daar alleen lekker eten ontvangt als je er eerst geld voor geeft. Sindsdien is Peace continue op zoek naar geld (of iets wat daarop lijkt), al heeft niemand enig idee wat hij er eigenlijk mee wil doen, maar dat schijnt er voor verzamelaars ook helemaal niet toe te doen…
Inmiddels is Peace nu zo’n 20 jaar oud en allang geen jongentje meer, maar een krachtige jongeman, die een geheel eigen positie binnen PCC heeft verworven. Joe Emma leert ons dat je Peace juist niet moet dwingen, dat roept alleen maar weerstand op, maar dat je hem met zachte doch duidelijke hand moet leiden.
Peace gaat dus vooral zijn eigen gang. Hij zit ’s morgens vaak in de ruimte voor autisten, maar als hij er genoeg van heeft gaat hij daar weg en loopt dan in zijn eentje rond over ons terrein, dat gevoel van vrijheid koestert hij.
Peace heeft de onbedwingbare neiging om af en toe rond te willen lopen zoals God hem geschapen heeft, dus zonder kleren. Als hij daar genoeg van heeft trekt hij zijn kleren zelf weer aan, maar wees er dus op bedacht dat Peace soms “not dressed for the occasion” op je af komt lopen, wellicht als uiting van zijn gevoel van vrijheid en meestal roept hij dan Dada, Bye Bye of vertelt zijn onverstaanbare verhaal. Als een echte autist kan hij dat langdurig herhalen, jouw antwoord doet er in het geheel niet toe. Soms neemt hij je vervolgens krachtig bij de hand en trekt je mee, al wordt meestal niet duidelijk wat hij precies van je verwacht.
Peace heeft ondanks zijn krachtige en volwassen lichaam een vriendelijk, bijna kinderlijk gezicht. Als je geluk hebt toont hij jou zijn milde glimlach, als teken van zijn innerlijke vrede. Het is deze Peace die wij, op special verzoek van de Beatles, graag al jarenlang een kans geven en hij grijpt die kans hier in PCC met beide handen aan!
Voel je vooral vrij om na het lezen van deze column even rustig van deze Beatles song op jouw CD (of wellicht zelfs nog op een LP…..?) te genieten:
All we are saying, is give Peace a chance!
Wij veronderstellen dat de Beatles het toen vooral over de Wereldvrede hadden (helaas is die sindsdien nog niet veel dichterbij gekomen …….), maar hier in Hand in Hand hebben we die tekst serieus en heel letterlijk genomen en daarom geven wij hier Peace al 13 jaar een prachtige kans!
Deze bewoner van PCC ontleent zijn bijzondere naam aan een radiostation in Accra, genaamd Peace FM, omdat hij ooit bij dat gebouw werd achtergelaten, voordat hij, via Osu Children’s Home, in 2000 naar Hand in Hand is gekomen, toen 6 of 7 jaar oud.
Peace heeft een verstandelijke beperking, lijdt aan epilepsie, heeft autistische aspecten en was vooral als kind zeer dynamisch. Hij liep overal naar toe (er was toen nog geen omheining rond PCC) en moest regelmatig weer opgespoord worden.
Toen hij hier arriveerde kon hij niet of nauwelijks spreken, maar in de loop der jaren heeft hij zijn eigen taal ontwikkeld, helaas is die voor vrijwel niemand goed te verstaan, maar dat verhindert Peace niet om op diverse mensen af te stappen en zijn onnavolgbare verhaal met kracht en frequente herhaling af te steken, zonder zich veel van enig antwoord aan te trekken.
Hij behoort tot de Orde der Verzamelaars, er zijn namelijk heel veel dingen die hij graag in zijn bezit heeft en dan doet het er voor hem niet toe van wie die spullen eigenlijk zijn. Schoenen of op munten lijkende voorwerpen, steentjes of coladoppen, Peace eigent ze zich graag toe en doet er slechts met zeer grote moeite weer afstand van.
Joe Emma was jarenlang zijn verzorger en omdat Peace regelmatig met Joe Emma meeliep naar de kenkey-verkoper buiten ons terrein, leerde Peace al snel dat je daar alleen lekker eten ontvangt als je er eerst geld voor geeft. Sindsdien is Peace continue op zoek naar geld (of iets wat daarop lijkt), al heeft niemand enig idee wat hij er eigenlijk mee wil doen, maar dat schijnt er voor verzamelaars ook helemaal niet toe te doen…
Inmiddels is Peace nu zo’n 20 jaar oud en allang geen jongentje meer, maar een krachtige jongeman, die een geheel eigen positie binnen PCC heeft verworven. Joe Emma leert ons dat je Peace juist niet moet dwingen, dat roept alleen maar weerstand op, maar dat je hem met zachte doch duidelijke hand moet leiden.
Peace gaat dus vooral zijn eigen gang. Hij zit ’s morgens vaak in de ruimte voor autisten, maar als hij er genoeg van heeft gaat hij daar weg en loopt dan in zijn eentje rond over ons terrein, dat gevoel van vrijheid koestert hij.
Peace heeft de onbedwingbare neiging om af en toe rond te willen lopen zoals God hem geschapen heeft, dus zonder kleren. Als hij daar genoeg van heeft trekt hij zijn kleren zelf weer aan, maar wees er dus op bedacht dat Peace soms “not dressed for the occasion” op je af komt lopen, wellicht als uiting van zijn gevoel van vrijheid en meestal roept hij dan Dada, Bye Bye of vertelt zijn onverstaanbare verhaal. Als een echte autist kan hij dat langdurig herhalen, jouw antwoord doet er in het geheel niet toe. Soms neemt hij je vervolgens krachtig bij de hand en trekt je mee, al wordt meestal niet duidelijk wat hij precies van je verwacht.
Peace heeft ondanks zijn krachtige en volwassen lichaam een vriendelijk, bijna kinderlijk gezicht. Als je geluk hebt toont hij jou zijn milde glimlach, als teken van zijn innerlijke vrede. Het is deze Peace die wij, op special verzoek van de Beatles, graag al jarenlang een kans geven en hij grijpt die kans hier in PCC met beide handen aan!
Voel je vooral vrij om na het lezen van deze column even rustig van deze Beatles song op jouw CD (of wellicht zelfs nog op een LP…..?) te genieten:
All we are saying, is give Peace a chance!
