Gehuil bij de poort
Het is donderdagavond rond half acht, een uurtje na het invallen van de duisternis.
Een grote groep mensen onder leiding van Joe Emma, vnl. caregivers, maar ook een paar poortwachters en enkele bewoners, komt naar ons toe met een bijzonder verhaal.
Een paar minuten geleden hoorde Kennedy, één van onze poortwachters, net buiten de poort van PCC een klein kind huilen. Toen het bleef huilen ging hij kijken en vond een klein meisje, liggend net naast de ingang, verder niemand te bekennen.
We zien een klein, ondervoed meisje van ongeveer 3 jaar oud met wondjes op de schedelhuid en daarnaast tekenen van het syndroom van Down en een veel te slappe spierspanning. Zij kan niet zitten of staan, maar blijft heel rustig onder alle aandacht en is zelfs niet bang voor “obruni’s” (blanken). Ze heeft wel een mooi nieuw jurkje aan, blijkbaar heeft degene die haar hier te vondeling heeft gelegd haar netjes willen achterlaten, als een soort laatste bewijs van haar zorg en liefde voor dit meisje.
Nog diezelfde avond rijden we langs het lokale politiekantoor om aangifte te doen. De politie luistert naar ons verhaal en vraagt een beetje angstig of wij het kind nu op het bureau willen achterlaten? Men is blij als wij zeggen dat wij “voorlopig” wel voor dit kind willen zorgen, in afwachting van het onderzoek van politie en Social Welfare. Op hun verzoek gaan we ook nog langs het lokale FM radiostation, zodat nog diezelfde avond een oproep namens de politie kan uitgaan naar iedereen die inlichtingen over dit meisje kan geven.
Op de terugweg denken we na over een passende naam voor dit kleine meisje. De oudst bekende vondeling is Mozes en we besluiten daarom dit meisje naar zijn zus Miriam te vernoemen.
Terug in PCC staan diverse vrouwelijke caregivers te dringen om zich te ontfermen over dit kleine, stille wezentje, zij appelleert bij hen onmiskenbaar aan oermoeder gevoelens! Voorlopig is Gloria de gelukkige, zij straalt helemaal.
Bij nader onderzoek van Miriam constateren we lichte eiwitondervoeding (“kwashiorkor”) en we maken een passend voedingsschema voor haar.
Een paar minuten geleden hoorde Kennedy, één van onze poortwachters, net buiten de poort van PCC een klein kind huilen. Toen het bleef huilen ging hij kijken en vond een klein meisje, liggend net naast de ingang, verder niemand te bekennen.
We zien een klein, ondervoed meisje van ongeveer 3 jaar oud met wondjes op de schedelhuid en daarnaast tekenen van het syndroom van Down en een veel te slappe spierspanning. Zij kan niet zitten of staan, maar blijft heel rustig onder alle aandacht en is zelfs niet bang voor “obruni’s” (blanken). Ze heeft wel een mooi nieuw jurkje aan, blijkbaar heeft degene die haar hier te vondeling heeft gelegd haar netjes willen achterlaten, als een soort laatste bewijs van haar zorg en liefde voor dit meisje.
Nog diezelfde avond rijden we langs het lokale politiekantoor om aangifte te doen. De politie luistert naar ons verhaal en vraagt een beetje angstig of wij het kind nu op het bureau willen achterlaten? Men is blij als wij zeggen dat wij “voorlopig” wel voor dit kind willen zorgen, in afwachting van het onderzoek van politie en Social Welfare. Op hun verzoek gaan we ook nog langs het lokale FM radiostation, zodat nog diezelfde avond een oproep namens de politie kan uitgaan naar iedereen die inlichtingen over dit meisje kan geven.
Op de terugweg denken we na over een passende naam voor dit kleine meisje. De oudst bekende vondeling is Mozes en we besluiten daarom dit meisje naar zijn zus Miriam te vernoemen.
Terug in PCC staan diverse vrouwelijke caregivers te dringen om zich te ontfermen over dit kleine, stille wezentje, zij appelleert bij hen onmiskenbaar aan oermoeder gevoelens! Voorlopig is Gloria de gelukkige, zij straalt helemaal.
Bij nader onderzoek van Miriam constateren we lichte eiwitondervoeding (“kwashiorkor”) en we maken een passend voedingsschema voor haar.
De volgende ochtend melden we ons nogmaals bij de politie om de zaak te vervolgen en aan het einde zegt de politie toe spoedig naar PCC te komen voor nader onderzoek.
Het is inmiddels ruim 3 weken later en de politie heeft dagen later wel laten weten dat ze spoedig langs zouden komen, maar daar is het bij gebleven……en ook Social Welfare heeft zich niet laten zien. Het lijkt er dan ook sterk op dat het feit dat wij ons (voorlopig?) over Miriam willen ontfermen het probleem voor politie en Social Welfare al gelijk heeft opgelost. Dossier gesloten!?
Gelukkig blijkt Miriam in PCC goed te profiteren van de liefdevolle zorg en de goede voeding. Haar wondjes genezen snel, haar kleur verbetert en ze wordt vrijwel continue door iedereen geknuffeld. Ze eet goed, we zien haar dagelijks vooruitgaan en daar zijn we natuurlijk trots op.
Ons gevoel is dubbel: we zijn blij dat wij goed voor dit kwetsbare, lieve meisje kunnen zorgen en we hebben er geen enkel probleem mee als zij hier uiteindelijk blijft wonen. Aan de andere kant is het laakbaar dat de daarvoor bestemde instanties deze zaak geheel op zijn beloop laten. Wij zorgen hier voor veel in de steek gelaten kinderen met een beperking, maar we willen natuurlijk niet stimuleren dat meer kinderen in de steek gelaten en te vondeling gelegd worden. Zoals ik al zei: een dubbel gevoel. Wie zou niet vertederd worden door de blik van zo’n klein, hulpeloos en aandoenlijk meisje, dat steeds lief met haar handje zwaait.
Vondeling Mozes uit het Bijbelverhaal kwam uiteindelijk bij een prinses terecht en werd later zelf een prins aan het hof van farao. Miriam verblijft nu aan het hof van PCC, waar wij ons best zullen doen om haar tot een prinsesje te laten uitgroeien. Van harte welkom, lieve Miriam!
Het is inmiddels ruim 3 weken later en de politie heeft dagen later wel laten weten dat ze spoedig langs zouden komen, maar daar is het bij gebleven……en ook Social Welfare heeft zich niet laten zien. Het lijkt er dan ook sterk op dat het feit dat wij ons (voorlopig?) over Miriam willen ontfermen het probleem voor politie en Social Welfare al gelijk heeft opgelost. Dossier gesloten!?
Gelukkig blijkt Miriam in PCC goed te profiteren van de liefdevolle zorg en de goede voeding. Haar wondjes genezen snel, haar kleur verbetert en ze wordt vrijwel continue door iedereen geknuffeld. Ze eet goed, we zien haar dagelijks vooruitgaan en daar zijn we natuurlijk trots op.
Ons gevoel is dubbel: we zijn blij dat wij goed voor dit kwetsbare, lieve meisje kunnen zorgen en we hebben er geen enkel probleem mee als zij hier uiteindelijk blijft wonen. Aan de andere kant is het laakbaar dat de daarvoor bestemde instanties deze zaak geheel op zijn beloop laten. Wij zorgen hier voor veel in de steek gelaten kinderen met een beperking, maar we willen natuurlijk niet stimuleren dat meer kinderen in de steek gelaten en te vondeling gelegd worden. Zoals ik al zei: een dubbel gevoel. Wie zou niet vertederd worden door de blik van zo’n klein, hulpeloos en aandoenlijk meisje, dat steeds lief met haar handje zwaait.
Vondeling Mozes uit het Bijbelverhaal kwam uiteindelijk bij een prinses terecht en werd later zelf een prins aan het hof van farao. Miriam verblijft nu aan het hof van PCC, waar wij ons best zullen doen om haar tot een prinsesje te laten uitgroeien. Van harte welkom, lieve Miriam!