Wij rennen met hem mee naar het huis van Michael, de caregiver van Daniel, maar als we het luide rouwen voor dat huis zien en horen begrijpen we al dat we te laat zijn. Daniel ligt ogenschijnlijk heel rustig op bed, zijn lichaam voelt ook nog warm aan, maar zijn levensgeesten zijn geweken. Hij is zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg.
Waarschijnlijk heeft Daniel een epileptische aanval gehad, terwijl hij alleen in de kamer was en daarbij is hij blijkbaar op zijn buik gedraaid en zo is deze verder gezonde jongen tijdens die aanval gestikt. Wat een tragedie voor hem en voor heel PCC.
 
Daniel woonde hier sinds 2010, nadat Jeannette en ik hem destijds in Osu Children’s Home hadden gezien. Hij behoorde bij de eerste groep kinderen die wij na de hand-over met Ineke als nieuwe bewoners voor PCC accepteerden. Toen al raakte hij ons met zijn guitige ogen en goede communicatieve vaardigheden en dat is in de loop van de jaren zo gebleven. Hij noemde zich graag en met grote trots bij zijn doopnaam Daniel van Galen en omgekeerd waren wij dan ook trots op hem!
De eerste periode met Daniel in Hand in Hand was bepaald niet gemakkelijk. Hij was het vrije en ongestructureerde leven in OCH gewend en luisteren naar caregivers was niet zijn sterkste punt. Er zat nog veel woede in hem en ook boosheid, wellicht om zijn verlating?
Jeannette heeft, met hulp van diverse vrijwilligere en caregivers, vervolgens veel tijd en energie in Daniel gestopt en langzaam maar zeker draaide hij bij. Hij werd socialer en gezelliger, bleek een goed technisch inzicht te hebben en leerde genieten van de ondersteunende structuur en alle positieve aandacht in PCC. Hij kreeg steeds meer vertrouwen in de mensen om hem heen en was inmiddels zelfs bevorderd tot ober in het restaurant, net als ooit zijn vriend Bright!
Hij was de afgelopen jaren uitgegroeid tot een stevige, gezonde puber van ong. 14, met slechts een lichte verstandelijke beperking, daarnaast leed hij aan epilepsie. Voor die ziekte (“my sickness”) was hij bang, hij voelde de epilepsie vaak van te voren aankomen en hij wilde dan niet dat zo’n aanval doorzette. Gelukkig konden we de afgelopen jaren met medicatie bewerkstelligen dat hij minder aanvallen kreeg, hij had ook geen absences meer en daar was hij ontzettend blij mee. Toen wij hier eind september kwamen, vertelde hij ons trots dat zijn sickness al wekenlang niet meer gekomen was!
 
Daniel kwam ons graag opzoeken, hij had een bijzondere band met Jeannette en andersom Jeannette met hem. Urenlang hebben zij met elkaar Memory en andere spelletjes gespeeld en vaak gingen zij op zondagen samen naar de Methodist Church. Op de avond van 23 oktober kreeg hij toch weer een aanval en later nog één, terwijl hij naast ons op de bank zat. Gelukkig werd alles weer rustig en om 20.00 uur liep hij samen met Michael naar huis toe om te gaan slapen. “Ik wil liever niet alleen slapen”, zei hij, “want dan kan de sickness misschien terugkomen…”. De angst voor die enge vallende ziekte zat heel diep bij hem en nu blijkt hoe terecht dat was!
 
Daniel had het overlijden van Bright, John Fabeson en Mr. Robert heel bewust meegemaakt en vroeg ons vaak wat er met hem zou gebeuren als hij dood ging. Wij stelden hem gerust, hij was gezond en nog jong, dus hij had nog een lang leven voor zich….. Hij was blij dat te horen en ging weer verder.
Het heeft niet zo mogen zijn, wat een groot verlies.
Op een keer vroeg hij: “Huilen jullie ook om mij, als ik dood ga?” Ja, Daniel, wij hebben al veel gehuild om jou!
 
Na zijn overlijden hebben we op PCC afscheid van hem genomen door op Ghanese wijze met veel rouwbeklag onder drumbegeleiding vele malen langs zijn baar te lopen. Ook het voetbalteam van de Shalom Special School nam op indrukwekkende wijze afscheid, met een variant op de “missing man formatie”. De coach kwam met alle spelers en riep ze één voor één bij hun naam, alleen Daniel ontbrak. Zijn naam werd veelvuldig hardop geroepen, terwijl de bal langs en onder de kist door werd gespeeld. Daniel kon niet meer antwoorden, hoe graag hij dat ook zou hebben gewild.
We hebben hem vervolgens diezelfde ochtend onder grote belangstelling elders in Nkoranza aan de aarde toevertrouwd en hem, vol met al onze vragen, overgegeven in de handen van zijn Schepper, de Heer van Leven en Dood.
Toen Joyce tijdens een gebed bij het graf de naam Daniel van Galen uitsprak voelden wij extra hoezeer hij bij ons hoorde, het was onze zoon die daar begraven werd! Wat een tragedie.
 
Lieve Daniel, je bent nu ver weg, maar wij en heel de PCC family zullen je nooit vergeten. Rust in vrede, lieve Daniel, rust zacht.