Dood en Leven, Lijden, Passie en Pasen
Op het moment dat ik deze column schrijf is het 23 maart, de dag na de bloedige terreuraanslagen in Brussel.
Al eerder waren er vergelijkbare aanslagen bijv. in Parijs, Londen en andere steden en landen zoals Turkije en Libanon, maar inmiddels hoorden wij ook al van aanslagen in Afrikaanse landen zoals Tunesië, Kenia, Mali, Burkina Faso en recent nog Ivoorkust.
Zeer velen reageren geschokt op een dergelijke terreuraanslag met zoveel onschuldige slachtoffers. Steeds opnieuw worden wij geconfronteerd met al dat lijden van mensen die gewoon op weg naar huis of naar hun werk waren, vaders, moeders, kinderen die plotseling en volkomen willekeurig uit het leven worden gerukt. Wat een verdriet, wat een leed, wat een lijden.
De aanslagen in Brussel vonden plaats midden in de Stille Week, de bijzondere periode waarin christenen over de hele wereld zowel Goede Vrijdag als Pasen vieren, de week waarin wij stilstaan bij het lijden en sterven van Jezus, maar daarna, tijdens het Paasfeest, mogen wij ook Zijn opstanding en het Nieuwe Leven vieren, mogen wij juichen bij het lege graf en weten dat uiteindelijk niet de dood maar het leven zal overwinnen. Een hemels visioen.
Maar ga dat maar eens uitleggen aan mensen die net iemand hebben verloren door een terreuraanslag. Terreur went nooit en wij hopen dat het ook nooit zal gaan wennen! Plotseling één van je geliefden verliezen is al vreselijk, maar als dat gebeurt doordat iemand jouw geliefde zomaar uit het niets en willekeurig de dood injaagt, enkel en alleen omdat diegene de onbegrijpelijke overtuiging heeft dat dit moet gebeuren, dan is het verdriet zo mogelijk nog groter, welhaast onpeilbaar en niet te bevatten.
Het lijden van de hele wereld lijkt zich dan even te concentreren in één persoon, één familie, één gemeenschap van mensen die alle slachtoffers betreuren. Midden in het leven is er dan die ruwe dood en hoe ver weg lijkt dan dat hemelse visioen van “leven dat sterker is dan de dood”?!?
Net als elders in de wereld vieren wij ook in PCC deze week Goede Vrijdag en daarna het Paasfeest. In PCC is de gebrokenheid van deze wereld op een geheel andere wijze zichtbaar, niet door fysiek geweld maar door de aanwezigheid van al die ooit verstoten bewoners met hun vaak ernstige verstandelijke en fysieke beperkingen.
Zeer velen reageren geschokt op een dergelijke terreuraanslag met zoveel onschuldige slachtoffers. Steeds opnieuw worden wij geconfronteerd met al dat lijden van mensen die gewoon op weg naar huis of naar hun werk waren, vaders, moeders, kinderen die plotseling en volkomen willekeurig uit het leven worden gerukt. Wat een verdriet, wat een leed, wat een lijden.
De aanslagen in Brussel vonden plaats midden in de Stille Week, de bijzondere periode waarin christenen over de hele wereld zowel Goede Vrijdag als Pasen vieren, de week waarin wij stilstaan bij het lijden en sterven van Jezus, maar daarna, tijdens het Paasfeest, mogen wij ook Zijn opstanding en het Nieuwe Leven vieren, mogen wij juichen bij het lege graf en weten dat uiteindelijk niet de dood maar het leven zal overwinnen. Een hemels visioen.
Maar ga dat maar eens uitleggen aan mensen die net iemand hebben verloren door een terreuraanslag. Terreur went nooit en wij hopen dat het ook nooit zal gaan wennen! Plotseling één van je geliefden verliezen is al vreselijk, maar als dat gebeurt doordat iemand jouw geliefde zomaar uit het niets en willekeurig de dood injaagt, enkel en alleen omdat diegene de onbegrijpelijke overtuiging heeft dat dit moet gebeuren, dan is het verdriet zo mogelijk nog groter, welhaast onpeilbaar en niet te bevatten.
Het lijden van de hele wereld lijkt zich dan even te concentreren in één persoon, één familie, één gemeenschap van mensen die alle slachtoffers betreuren. Midden in het leven is er dan die ruwe dood en hoe ver weg lijkt dan dat hemelse visioen van “leven dat sterker is dan de dood”?!?
Net als elders in de wereld vieren wij ook in PCC deze week Goede Vrijdag en daarna het Paasfeest. In PCC is de gebrokenheid van deze wereld op een geheel andere wijze zichtbaar, niet door fysiek geweld maar door de aanwezigheid van al die ooit verstoten bewoners met hun vaak ernstige verstandelijke en fysieke beperkingen.
In PCC is het lijden van de wereld dus wel degelijk aanwezig, maar het wonderbaarlijke van onze Community is dat de Vrede van Christus hier niet slechts in de naam Peace of Christ Community, maar ook in de sfeer en in de dagelijkse omgang met de bewoners duidelijk voelbaar is. Het lijden van mensen en een leven in Zijn vrede gaan hier letterlijk Hand in Hand.
In het Engels wordt deze Stille Week vaak Passion Week genoemd.
Als je erover nadenkt, dan is Passion (of passie) eigenlijk een heel bijzonder woord. Over het algemeen roept het een erg positief beeld bij ons op, bijv. in de uitdrukking “iets met passie doen”, maar hetzelfde woord wordt ook gebruikt bij een heftige woede-uitbarsting of bij ernstig lijden. In deze Passion Week vooral bij het lijden van Jezus Christus aan het kruis, maar ook bij zijn Opstanding en overwinning op de dood.
Misschien past het woord Passion daarom wel heel goed bij PCC. PCC is geen paradijs, want er is hier menselijk lijden zichtbaar, maar er wordt hier vooral ook met grote passie zorg gegeven, zorg ontvangen en in vrede geleefd. Wij ervaren hier passie en compassie, wij zien hier liefde die het lijden overwint.
PCC betekent deze week daarom: Passion of Christ Community.
En voor de wereld als geheel hopen wij dat dat prachtige hemelse visioen van Leven dat sterker is dan de dood spoedig werkelijkheid mag worden. Wij kijken uit naar die Nieuwe Wereld waarin niemand meer zal weten wat terreur ook al weer was. Amen.
In het Engels wordt deze Stille Week vaak Passion Week genoemd.
Als je erover nadenkt, dan is Passion (of passie) eigenlijk een heel bijzonder woord. Over het algemeen roept het een erg positief beeld bij ons op, bijv. in de uitdrukking “iets met passie doen”, maar hetzelfde woord wordt ook gebruikt bij een heftige woede-uitbarsting of bij ernstig lijden. In deze Passion Week vooral bij het lijden van Jezus Christus aan het kruis, maar ook bij zijn Opstanding en overwinning op de dood.
Misschien past het woord Passion daarom wel heel goed bij PCC. PCC is geen paradijs, want er is hier menselijk lijden zichtbaar, maar er wordt hier vooral ook met grote passie zorg gegeven, zorg ontvangen en in vrede geleefd. Wij ervaren hier passie en compassie, wij zien hier liefde die het lijden overwint.
PCC betekent deze week daarom: Passion of Christ Community.
En voor de wereld als geheel hopen wij dat dat prachtige hemelse visioen van Leven dat sterker is dan de dood spoedig werkelijkheid mag worden. Wij kijken uit naar die Nieuwe Wereld waarin niemand meer zal weten wat terreur ook al weer was. Amen.