De verloren zoon
Een verloren zoon is teruggekeerd naar PCC en net als in de Bijbel vieren wij allemaal feest om zijn terugkeer. Yaw Peter is weer thuis!
Enkele weken geleden vernamen wij dat Yaw Peter erg verwaarloosd en vaak mishandeld rondliep door zijn geboortedorp Nkwabeng. De kinderen gooiden daar stenen naar hem, hij had geen of nauwelijks kleren aan en werd soms tot vermaak van anderen dronken gevoerd of vastgebonden, als men vond dat hij storend was voor zijn omgeving. Een triest bestaan leidde hij daar, zoveel is zeker.
Ruim 10 jaar geleden werkte hij een poosje hier in de Community, in de voorloper van de beschutte werkplaats en vlak daarna kwam zijn maatje Zachariah (zie Alberts Corner, december 2011) ook hiernaartoe, beiden vanuit Nkwabeng. Maar Yaw Peter had nog een oma in Nkoranza en regelmatig liep hij weg, vanuit PCC naar zijn oma toe. Op den duur heeft men toen geen moeite meer gedaan hem steeds op te halen / terug te brengen en zo verdween Yaw Peter langzaam maar zeker uit beeld. En plotseling, vele jaren later horen we het verhaal van zijn trieste omstandigheden in Nkwabeng.
Dus besluiten Jeannette en ik, samen met onze zorgcoördinator Joe Emma en met Zachariah af te reizen naar Nkwabeng.
Allereerst gaan we op zoek naar het ouderlijk huis van Zachariah, die al 10 jaar niet meer in Nkwabeng terug is geweest. Spoedig is het huis gevonden, want velen daar blijken zich Zachariah nog te herinneren. Overal horen we zijn naam roepen en veel mensen komen snel aanlopen, want Zachariah is er weer! Wat wij vooraf niet hadden bedacht, blijkt snel. Zachariah wijkt geen centimeter van mijn zijde. Zelfs als ik de auto even goed wil parkeren wil hij weer mee in de auto. Blijkbaar is hij bang dat hij weg moet uit PCC en hier achter moet blijven en dat is duidelijk niet zijn wens.
We houden zijn hand stevig vast en zien een hartverwarmend tafereel: iedereen komt naar het familiehuis van Zachariah en diverse zussen of halfzussen begroeten hem. Zachariah glimlacht, geeft ze een voorzichtige hand en komt snel weer naar ons toe. Iedereen roept dat hij er prachtig en sterk uitziet en men verklaart omstandig hoe blij men is dat hij het blijkbaar zo goed heeft in PCC.
Een verloren zoon komt even naar huis!
Na een poosje gaan we vandaar naar het familiehuis van Yaw Peter en Zachariah wordt rustiger als hij begrijpt dat hij weer met ons mee terug mag. We zien Yaw Peter, die nog snel even gewassen wordt en een broek aankrijgt en praten met enkele familieleden. Zijn oma is overleden en degene die hem daarna verzorgde heeft een jaar geleden een beroerte gekregen en ligt nu op een doek op de grond van een bijna kale kamer. Een andere vrouw legt uit dat ze niet weten wat ze met Yaw Peter moeten doen. Hij luistert niet, loopt overal naar toe en ze binden hem af en toe vast, omdat “men” hem een storende factor vindt, bijv. bij funerals. Tja, veel warmte en liefde zal hij daar in huis niet meer ervaren, dat blijkt wel uit hun verhaal en zijn gedrag.
Na een lang gesprek gaan Joe Emma en wij naar buiten voor overleg en besluiten wij om Yaw Peter nog een kans te geven. We vertellen de familie dat ze hem drie dagen later naar PCC kunnen komen brengen. Yaw Peter praat niet en knikt bescheiden, maar duidelijk als wij hem vragen of hij weer naar PCC wil komen en of hij dit keer niet weer zal weglopen. We zullen het zien.
En daar is hij dan, drie dagen later loopt hij door de ingang van Hand in Hand. Met een vrouw van de familie, die voor hem een broek en shirt van iemand geleend heeft, want Yaw Peter heeft zelf geen kleren……
Hij krijgt een plekje op de jongensslaapzaal van de beschutte werkplaats en wij maken een passend programma voor hem. Hij kan Abraham helpen om het terrein schoon te houden en bij Janet in de keuken werkt hij mee bij alle klussen die daar gedaan moeten worden, o.a. brandhout halen, afwassen etc.
En zo is Yaw Peter weer terug in PCC en hij gedraagt zich nu al een week lang voorbeeldig. Hij staat vaak stil te lachen, eet met een blij en voldaan gezicht de drie maaltijden per dag, geniet van al het contact met de andere grote jongens en ervaart blijkbaar vooral dat hij hier weer veilig is en als mens geaccepteerd wordt. Wat een zegen voor hem en wat een blijdschap voor ons allemaal.
Een verloren zoon is terug, Yaw Peter is weer thuis!
Ruim 10 jaar geleden werkte hij een poosje hier in de Community, in de voorloper van de beschutte werkplaats en vlak daarna kwam zijn maatje Zachariah (zie Alberts Corner, december 2011) ook hiernaartoe, beiden vanuit Nkwabeng. Maar Yaw Peter had nog een oma in Nkoranza en regelmatig liep hij weg, vanuit PCC naar zijn oma toe. Op den duur heeft men toen geen moeite meer gedaan hem steeds op te halen / terug te brengen en zo verdween Yaw Peter langzaam maar zeker uit beeld. En plotseling, vele jaren later horen we het verhaal van zijn trieste omstandigheden in Nkwabeng.
Dus besluiten Jeannette en ik, samen met onze zorgcoördinator Joe Emma en met Zachariah af te reizen naar Nkwabeng.
Allereerst gaan we op zoek naar het ouderlijk huis van Zachariah, die al 10 jaar niet meer in Nkwabeng terug is geweest. Spoedig is het huis gevonden, want velen daar blijken zich Zachariah nog te herinneren. Overal horen we zijn naam roepen en veel mensen komen snel aanlopen, want Zachariah is er weer! Wat wij vooraf niet hadden bedacht, blijkt snel. Zachariah wijkt geen centimeter van mijn zijde. Zelfs als ik de auto even goed wil parkeren wil hij weer mee in de auto. Blijkbaar is hij bang dat hij weg moet uit PCC en hier achter moet blijven en dat is duidelijk niet zijn wens.
We houden zijn hand stevig vast en zien een hartverwarmend tafereel: iedereen komt naar het familiehuis van Zachariah en diverse zussen of halfzussen begroeten hem. Zachariah glimlacht, geeft ze een voorzichtige hand en komt snel weer naar ons toe. Iedereen roept dat hij er prachtig en sterk uitziet en men verklaart omstandig hoe blij men is dat hij het blijkbaar zo goed heeft in PCC.
Een verloren zoon komt even naar huis!
Na een poosje gaan we vandaar naar het familiehuis van Yaw Peter en Zachariah wordt rustiger als hij begrijpt dat hij weer met ons mee terug mag. We zien Yaw Peter, die nog snel even gewassen wordt en een broek aankrijgt en praten met enkele familieleden. Zijn oma is overleden en degene die hem daarna verzorgde heeft een jaar geleden een beroerte gekregen en ligt nu op een doek op de grond van een bijna kale kamer. Een andere vrouw legt uit dat ze niet weten wat ze met Yaw Peter moeten doen. Hij luistert niet, loopt overal naar toe en ze binden hem af en toe vast, omdat “men” hem een storende factor vindt, bijv. bij funerals. Tja, veel warmte en liefde zal hij daar in huis niet meer ervaren, dat blijkt wel uit hun verhaal en zijn gedrag.
Na een lang gesprek gaan Joe Emma en wij naar buiten voor overleg en besluiten wij om Yaw Peter nog een kans te geven. We vertellen de familie dat ze hem drie dagen later naar PCC kunnen komen brengen. Yaw Peter praat niet en knikt bescheiden, maar duidelijk als wij hem vragen of hij weer naar PCC wil komen en of hij dit keer niet weer zal weglopen. We zullen het zien.
En daar is hij dan, drie dagen later loopt hij door de ingang van Hand in Hand. Met een vrouw van de familie, die voor hem een broek en shirt van iemand geleend heeft, want Yaw Peter heeft zelf geen kleren……
Hij krijgt een plekje op de jongensslaapzaal van de beschutte werkplaats en wij maken een passend programma voor hem. Hij kan Abraham helpen om het terrein schoon te houden en bij Janet in de keuken werkt hij mee bij alle klussen die daar gedaan moeten worden, o.a. brandhout halen, afwassen etc.
En zo is Yaw Peter weer terug in PCC en hij gedraagt zich nu al een week lang voorbeeldig. Hij staat vaak stil te lachen, eet met een blij en voldaan gezicht de drie maaltijden per dag, geniet van al het contact met de andere grote jongens en ervaart blijkbaar vooral dat hij hier weer veilig is en als mens geaccepteerd wordt. Wat een zegen voor hem en wat een blijdschap voor ons allemaal.
Een verloren zoon is terug, Yaw Peter is weer thuis!
