De Caregivers
In veel verhalen over de Hand in Hand Community wordt regelmatig gesproken over “de Caregivers” en het lijkt mij daarom een goed idee om vandaag de schijnwerpers eens extra te richten op deze belangrijke groep mensen, want zonder voldoende en goede zorgverleners kan er natuurlijk ook in PCC geen goede zorg geboden worden.
In Ghana bestaat er helaas geen opleiding waar jongeren kunnen leren om goede zorg te verlenen aan kinderen met een lichamelijke of intellectuele beperking. Dat zegt natuurlijk ook iets over hoe (on)belangrijk de Ghanese maatschappij het goed verzorgen voor kinderen met een handicap vindt.
Hand in Hand is klein begonnen en in het begin waren slechts enkele vrijwilligers actief, die graag meehielpen om gezamenlijk en continue voor de kinderen in de Community te zorgen. Hand in Hand is sindsdien veel groter geworden, maar gelukkig is het idee van een vorm van vrijwillige inzet van verzorgenden voor de kinderen van PCC altijd overeind gebleven. Het is één van de grote geheimen achter het succes van Hand in Hand.
De huidige 24 Ghanese Caregivers zijn formeel nog steeds werkzaam als vrijwilliger en zij zetten zich vrijwillig maar liefst 7 x 24 uur per week (!!) in voor alle benodigde zorg in de Community en voor enkele kinderen in het bijzonder. Zij fungeren voor 2 of 3 kinderen als plaatsvervangende vader of moeder en met die kinderen wonen zij in één van de woonhuizen op de compound. Ze ontvangen van PCC gratis kost en inwoning en een redelijke toeslag. Dat laatste vinden zij natuurlijk niet onbelangrijk, maar zij die alleen daarvoor naar PCC zouden willen komen houden het, zo blijkt in de praktijk, niet lang vol. Er wordt hier namelijk een groot beroep gedaan op hun passie en bewogenheid en op hun enthousiasme en toewijding en alleen jonge mensen met het hart op de juiste plek houden het vol.
Er zijn grofweg twee groepen bij de Caregivers te onderscheiden, nl. een kleine groep van enkele, iets oudere vrouwen en een grote groep van jonge schoolverlaters, jonge mannen en vrouwen op zoek naar een baan en op weg naar hun toekomst.
Laten we beginnen met de eerste groep, de groep van de vrouwen, die vaak eerst getrouwd zijn geweest en toen zelf kinderen hebben gekregen, maar die inmiddels weduwe of gescheiden zijn, zoals Joyce, Janet, Perpetua, Christiana en Juliana 2. In de Ghanese maatschappij (en trouwens vaak ook daarbuiten) is het leven voor alleenstaande vrouwen met kinderen niet gemakkelijk. Daarom laten zij de eigen kinderen vaak bij hun moeder of een zuster achter en gaan zij op zoek naar werk, o.a. om de opvoeding en opleiding van hun kinderen te kunnen betalen. Wellicht ondenkbaar in de ogen van velen uit Europa of Noord-Amerika, maar harde en dagelijkse praktijk in Ghana. Enkele van hen werken hier al vele jaren, zoals Janet en Joyce, resp. 13 jaar 9 jaar. Deze eerste groep Caregivers vormt met elkaar een soort ruggengraat van PCC, een belangrijke groep van hardwerkende, wat oudere en zeer ervaren vrouwen, die de jongere Caregivers graag met raad en daad bijstaan.
De tweede groep, die van de jonge schoolverlaters, is de grootste. Ghana heeft veel jongeren en gelukkig ook een relatief goed scholingssysteem. Daardoor komen veel jongeren met een mooi diploma van school en dat is natuurlijk heel goed. Helaas komen die jongeren er vervolgens snel achter dat het vinden van een goede baan in Ghana nog niet zo simpel is.
Voor hen wordt PCC dan meestal een plek om iets nuttigs te doen èn om te sparen voor bijv. een vervolgopleiding en zij doen dat door enkele jaren lang heel goed voor onze kinderen te zorgen. Denk je trouwens eens in, wat een opgave het is voor jonge mensen om als PCC Caregiver een paar jaar min of meer buiten de maatschappij te staan, niet elke avond naar je sportvereniging of koor toe te kunnen gaan of lekker met je vrienden te kunnen kletsen op een hangplek voor jongeren. No small thing!
Gelukkig vormen de Caregivers met elkaar op PCC een prima groep, zij hebben samen veel lol, delen lief en leed met elkaar en ook af en toe de werklast, zodat zij om de beurt even naar de kerk of naar familie en vrienden in het dorp toe kunnen gaan.
Het werk op PCC is best zwaar, dat kan zonder enige aarzeling gezegd worden, zeker voor op dit gebied ongeschoolde en onervaren jonge mensen. Lang niet alle kinderen roepen continue een glimlach bij de caregivers op, sommige kinderen vragen best veel van hun aandacht en uithoudingsvermogen. En toch slagen zij erin om met elkaar èn in goede wisselwerking met de kinderen een heel positief klimaat op te bouwen, om samen veel plezier en muziek te maken en zo bij te dragen aan de unieke Hand in Hand Community sfeer. Zo’n sfeer zou nooit bereikt kunnen worden als de caregivers 3 x per dag in shifts kwamen, zeg maar om de beurt 8 uur on duty en dan weer een ander groep verzorgers.
Caregivers vormen zo een essentieel onderdeel van de filosofie achter Hand in Hand en zij leveren inderdaad een fantastische bijdrage, elke dag weer. Daarom wil ik hen graag een keertje in de schijnwerpers zetten en hen allen een groot compliment maken voor hun geweldige en uiterst belangrijke werk met en voor onze kinderen!!
Ik nodig daarom alle lezers uit om even heel hard te applaudisseren voor de Caregivers en te roepen: “You are doing a great job, we admire you”!! Zij zullen het in Ghana zeker horen en glimlachen, it’s in the air!
Hand in Hand is klein begonnen en in het begin waren slechts enkele vrijwilligers actief, die graag meehielpen om gezamenlijk en continue voor de kinderen in de Community te zorgen. Hand in Hand is sindsdien veel groter geworden, maar gelukkig is het idee van een vorm van vrijwillige inzet van verzorgenden voor de kinderen van PCC altijd overeind gebleven. Het is één van de grote geheimen achter het succes van Hand in Hand.
De huidige 24 Ghanese Caregivers zijn formeel nog steeds werkzaam als vrijwilliger en zij zetten zich vrijwillig maar liefst 7 x 24 uur per week (!!) in voor alle benodigde zorg in de Community en voor enkele kinderen in het bijzonder. Zij fungeren voor 2 of 3 kinderen als plaatsvervangende vader of moeder en met die kinderen wonen zij in één van de woonhuizen op de compound. Ze ontvangen van PCC gratis kost en inwoning en een redelijke toeslag. Dat laatste vinden zij natuurlijk niet onbelangrijk, maar zij die alleen daarvoor naar PCC zouden willen komen houden het, zo blijkt in de praktijk, niet lang vol. Er wordt hier namelijk een groot beroep gedaan op hun passie en bewogenheid en op hun enthousiasme en toewijding en alleen jonge mensen met het hart op de juiste plek houden het vol.
Er zijn grofweg twee groepen bij de Caregivers te onderscheiden, nl. een kleine groep van enkele, iets oudere vrouwen en een grote groep van jonge schoolverlaters, jonge mannen en vrouwen op zoek naar een baan en op weg naar hun toekomst.
Laten we beginnen met de eerste groep, de groep van de vrouwen, die vaak eerst getrouwd zijn geweest en toen zelf kinderen hebben gekregen, maar die inmiddels weduwe of gescheiden zijn, zoals Joyce, Janet, Perpetua, Christiana en Juliana 2. In de Ghanese maatschappij (en trouwens vaak ook daarbuiten) is het leven voor alleenstaande vrouwen met kinderen niet gemakkelijk. Daarom laten zij de eigen kinderen vaak bij hun moeder of een zuster achter en gaan zij op zoek naar werk, o.a. om de opvoeding en opleiding van hun kinderen te kunnen betalen. Wellicht ondenkbaar in de ogen van velen uit Europa of Noord-Amerika, maar harde en dagelijkse praktijk in Ghana. Enkele van hen werken hier al vele jaren, zoals Janet en Joyce, resp. 13 jaar 9 jaar. Deze eerste groep Caregivers vormt met elkaar een soort ruggengraat van PCC, een belangrijke groep van hardwerkende, wat oudere en zeer ervaren vrouwen, die de jongere Caregivers graag met raad en daad bijstaan.
De tweede groep, die van de jonge schoolverlaters, is de grootste. Ghana heeft veel jongeren en gelukkig ook een relatief goed scholingssysteem. Daardoor komen veel jongeren met een mooi diploma van school en dat is natuurlijk heel goed. Helaas komen die jongeren er vervolgens snel achter dat het vinden van een goede baan in Ghana nog niet zo simpel is.
Voor hen wordt PCC dan meestal een plek om iets nuttigs te doen èn om te sparen voor bijv. een vervolgopleiding en zij doen dat door enkele jaren lang heel goed voor onze kinderen te zorgen. Denk je trouwens eens in, wat een opgave het is voor jonge mensen om als PCC Caregiver een paar jaar min of meer buiten de maatschappij te staan, niet elke avond naar je sportvereniging of koor toe te kunnen gaan of lekker met je vrienden te kunnen kletsen op een hangplek voor jongeren. No small thing!
Gelukkig vormen de Caregivers met elkaar op PCC een prima groep, zij hebben samen veel lol, delen lief en leed met elkaar en ook af en toe de werklast, zodat zij om de beurt even naar de kerk of naar familie en vrienden in het dorp toe kunnen gaan.
Het werk op PCC is best zwaar, dat kan zonder enige aarzeling gezegd worden, zeker voor op dit gebied ongeschoolde en onervaren jonge mensen. Lang niet alle kinderen roepen continue een glimlach bij de caregivers op, sommige kinderen vragen best veel van hun aandacht en uithoudingsvermogen. En toch slagen zij erin om met elkaar èn in goede wisselwerking met de kinderen een heel positief klimaat op te bouwen, om samen veel plezier en muziek te maken en zo bij te dragen aan de unieke Hand in Hand Community sfeer. Zo’n sfeer zou nooit bereikt kunnen worden als de caregivers 3 x per dag in shifts kwamen, zeg maar om de beurt 8 uur on duty en dan weer een ander groep verzorgers.
Caregivers vormen zo een essentieel onderdeel van de filosofie achter Hand in Hand en zij leveren inderdaad een fantastische bijdrage, elke dag weer. Daarom wil ik hen graag een keertje in de schijnwerpers zetten en hen allen een groot compliment maken voor hun geweldige en uiterst belangrijke werk met en voor onze kinderen!!
Ik nodig daarom alle lezers uit om even heel hard te applaudisseren voor de Caregivers en te roepen: “You are doing a great job, we admire you”!! Zij zullen het in Ghana zeker horen en glimlachen, it’s in the air!
