Deze keer in Alberts Corner een gastcolumn van Jeannette Klein Op het moment van schrijven zijn we alweer 3 weken terug in Nederland. Ik was nu voor het 3e jaar op rij in PCC en het begint behoorlijk vertrouwd te worden. Dit keer was mijn man Ron meegekomen, volgens hemzelf “omdat hij geen keuze had”, al is dit volgens mij wat overdreven…… Albert vroeg mij of ik een stukje zou willen schrijven over mijn 2 weken in PCC. Natuurlijk wil ik dat, maar waar ga ik over schrijven? In een community met zoveel bewoners en zoveel verzorgers gebeurt er zo veel. Over de kinderen die ziek zijn, soms naar het ziekenhuis moeten en gelukkig meestal na een paar dagen weer ontslagen worden zoals Dora en Benjamin, of op dit moment nog in het ziekenhuis liggen zoals het nieuwe meisje Hannah. Over Latif, die al jaren in PCC woont en nu van de ene op de andere dag door zijn zus wordt opgehaald omdat er bij haar in de buurt een project is waar Latif zou kunnen werken(?). Over de kinderen die je om je nek vliegen als ze je zien, zoals Joël en Deborah. Over Nana Agyei waar het een poosje niet zo lekker mee ging, tot hij van school werd gehaald en in plaats daarvan een opleiding in de praktijk krijgt en die nu vrolijk loopt te fluiten. Over onze Senior High studenten Emmanuela en Stephen die na negen (!) weken school twee maanden “vakantie” krijgen omdat de overheid te veel studenten heeft toegelaten en er niet voldoende capaciteit is om alle leerlingen het hele jaar les te geven. Over de dumsors (= stroomuitval) die hier aan de orde van de dag zijn. Over het internet wat er ineens niet meer is na een beschadiging van trans-Atlantische kabels en nu mondjesmaat wel en niet “voorbij wappert”. Over de traagheid van sommige systemen, waardoor het verlengen van de autoverzekering van de PCC-auto twee (!) ochtenden kost op een stoffig kantoor in Techiman. Over het begin van de bouw van de nieuwe slaapzaal voor de wat zelfstandigere dames, waarvoor mannen in de zon en de hitte (bijna 40 graden) aan het werk zijn om alles zo voorbereid te hebben zodat “onze” G8 groep uit Groningen medio oktober het gebouw kunnen komen metselen. Over Markus, het nieuwe jongetje van inmiddels een maand of tien, die een behoorlijke ontwikkelingsachterstand lijkt heeft en die niet of nauwelijks lijkt te reageren op zijn omgeving.
Over Mirjam en Wilfred. Mirjam was vrijwilliger in 2017 en is inmiddels getrouwd met Wilfred. Zij hebben in Nederland een inzamelingsactie gehouden en verbleven 5 weken in PCC. Mirjam gaf special attention aan Sadat, Paul, Deborah, Akete en William en hielp bij de fysiotherapie van Markus. Wilfred was aan Edward gekoppeld en werd onderdeel van de klussendienst. Klemmende deuren, kapotte waslijnen, kapotte sloten, verbogen hekjes en de herbouw van The House of Silence (wat gedeeltelijk afgebroken was omdat er een boom gevaarlijk dicht in de buurt stond en moest worden omgezaagd); Wilfred en Edward draaiden er, zelfs in deze hitte, hun hand niet voor om. Over het nieuwe meisje in de werkplaats wat hier toch niet zo goed blijkt te passen en liever de hele dag rondslentert dan dat zij leert armbanden en kettingen te maken. Over de kinderen die zo stil en rustig zijn dat ik ze soms pas na een week opmerkte en over de kinderen die behoorlijk moeilijk gedrag vertonen zodat hun verzorgers soms ook niet meer weten hoe met hen om te gaan.. Over de gesprekken met mr. Baffo die in september met pensioen gaat en de gesprekken met Joe Emma, die dan als enige verantwoordelijk is voor de dagelijkse leiding. Over het support team, wat heel enthousiast is maar af en toe ook de nodige hobbels en bobbels tegenkomt. Over de Daycare centra op verschillende plaatsen in het District waar ouders hun kinderen kunnen brengen voor dagopvang en waar de kinderen verzorgd en bezig gehouden worden zodat hun ouders kunnen werken op het land. Over de rustige siësta momenten wanneer de meeste kinderen en verzorgers rusten en het drukke zwembad uur. Of over de georganiseerde chaos bij het eten, waarbij iedereen precies weet wie waar hoort te zitten, wie eten voor wie haalt en wie aan wie eten geeft. Over de enorme herrie die vooral vrouwelijke verzorgers kunnen maken als ze samen lol hebben of in een discussie verwikkeld zijn en het enorme geduld waarmee zij de kwetsbaarste kinderen proberen te voeden. Over de eindeloze wandelrondjes in de morgen, de voetbalpartijtjes en de disco in de pauzes of de kerkdiensten met veel muziek en dans op zondag. Over de ezels, geiten, katjes en kippen, die er – net als de bewoners – allemaal “als de kippen bij zijn” als er eten te halen valt. Over de kinderen die ’s avonds liever spelletjes komen doen dan naar de TV-room gaan. En die elkaar vervolgens constant in de haren vliegen omdat ze allemaal vals (proberen te) spelen. Tja, waar zal ik over schrijven?