Geboren: 1990
Overleden: 24-08-2003
 
Araba Benedicta kwam in februari 1997 en heeft zes geweldige jaren met ons gehad en wij met haar. Araba was ernstig verlamd maar met haar buitengewone wilskracht en uitgebreide orthopedische operaties heeft ze leren lopen met beugels en krukken. Ze kon woorden niet goed uitspreken, maar werd begrepen door degenen die haar het meest nabij waren. Araba had een onuitputbaar gevoel voor humor. Papa Bob en Araba waren de dikste vrienden, Ze hadden hun binnenpretjes en pret sessies, waarbij het met zoveel gelach eindigde, dat Araba soms van haar stoel viel van het lachen. Samen gingen ze dan het huis in om jazz te spelen, heel serieus. Als je tijdens een van die “Bob en Araba Jazz-sessies” naar binnen zou gaan, zou je onopgemerkt blijven door hun focus op de muziek en elkaar alleen. Araba hield ervan de denkbeeldige trompet te bespelen en met Bob op de piano speelden ze uren lang, met een Chet Baker cd in de cd-speler. Araba kon naaien, ze hield ervan huishoudelijke klusjes te doen en ze haatte het om naar school te gaan, ondanks dat ze er slim genoeg voor was. Ze had een zodanige persoonlijkheid dat iedereen in het dorp haar kende. Soms kreeg ze bezoek van mensen waarvan wij geen idee hadden hoe die haar zouden kunnen kennen. Toen ze 11 was, kreeg ze haar eerste maagbloeding. Slecht nieuws en zij en de hele gemeenschap waren erg bang tijdens haar ziekenhuisopname. De bloeding stopte. Een jaar later met kerst keerden de bloedingen terug en tussen kerst en oud&nieuw (een hele prestatie in Ghana, en overal denk ik) hebben we haar op laten nemen op de afdeling interne geneeskunde van het universiteitsziekenhuis in Kumasi. Een scan toonde lever cirrose, wat de oorzaak was van de terugkerende bloedingen. Met de wetenschap dat er medisch verder niets voor haar gedaan kon worden, hebben we haar mee terug naar Nkoranza genomen en leefden we met haar in geluk en hoop en soms angst. Geluk voor elke dag dat ze leefde en angst voor die ene dag die zou gaan komen. Die dag kwam op zondagochtend 24 augustus. Ze had zich mooi aangekleed om met Sala naar de kerk te gaan, toen ze plotseling en onaangekondigd bloed begon over te geven. Het was inmiddels routine geworden en ik, Ineke, haastte me met haar naar het ziekenhuis terwijl Ema de donors voor een bloedtransfusie regelde. Tevergeefs. Dit keer kon geen enkele hoeveelheid donorbloed haar nog helpen. We waren allen bij haar, alle zorggevers, enkele van de oudere kinderen, Bob en ik. Dat is hoe ze vertrok. Ze was kalm en toen ze stierf was het met een engelachtige glimlach op haar gelaat. Araba is begraven op ons terrein waar mensen haar af en toe bezoeken. Er was en zal nooit iemand zijn zoals Araba. We danken God voor haar. Rust in Vrede, Araba
 
Terug naar het overzicht