Vrijwilliger nov. 2009 – april 2010
Ab vroeg mij een stukje te schrijven voor de site, omdat het al zo lang geleden is dat een vrijwilliger een verhaal voor de PCC website heeft geschreven. En ik snap wel waarom! Ik stel het ook steeds uit. Want hoe ga ik overbrengen wat het met je doet om een paar maanden op PCC mee te draaien? Ik ga het niet eens proberen. Wel wil ik een aantal van de vele mensen beschrijven waar ik zo ontzettend verliefd op ben geworden.
 
Boadu, my boy. Ze dachten dat jij depressief was, je keek ook zo ernstig en je viel vaak in slaap overdag. Maar langzamerhand kwamen we er achter wat jij leuk vindt om te doen: kleuren, verven, lego, racketball. Het was fantastisch om te zien dat je actiever werd, geconcentreerd bezig kon zijn en meer contact ging maken. Dat je zelf aandacht ging vragen door je hand uit te steken en met je prachtig mooie ogen smekend te kijken. Ik zal nooit de dag vergeten dat je na de middagwandeling opeens uit het niets een prachtige big smile op je gezicht had. Lichtelijk ondeugend, iets verlegen en niet op de camera te krijgen. En die liet je steeds vaker zien. Op een dag maakte je zelfs een sprongetje van blijdschap omdat je tijdens een potje racketball die bal zo goed had geraakt. Alleen jij al was mijn bezoek aan Ghana dubbeldwars waard.
 
Kojo Joseph, je hebt geen idee hoe ik je mis. Je bent geen makkelijk mannetje. Je rent graag weg, je stopt alles wat je tegenkomt in je mond en als jij een woede-aanval krijgt dan moet iedereen oppassen. Maar wat jij hebt meegemaakt voordat je op PCC terecht kwam is ook onvoorstelbaar, dus het is logisch dat die frustratie er soms uit moet. En we nemen het voor lief. Want je bent een fascinerend en prachtig ventje. Ik vond het heerlijk om te zien hoe je helemaal los kon gaan in het zwembad, vrolijk spetterend. Hoe je probeerde een kikker te vangen, dat is je nog bijna gelukt ook met je zelf aangeleerde zwemkunsten. Het is onmogelijk om niet ontzettend veel van jou te gaan houden. Je kunt zo heerlijk in een scheur liggen als je gekieteld wordt. Ik zou willen dat je nu zou komen aanrennen zodat ik je weer zou kunnen optillen en knuffelen. Ik zou willen dat ik je mee naar huis had kunnen nemen.
 
Dela, how are you going? Oh Dela, ik wou dat je gewoon eventjes een dagje in Nederland kon zijn. Dat ik je aan iedereen kon voorstellen, dan zouden ze begrijpen waarom ik zo ontzettend gek op je ben. Soms komt er een herinnering naar boven van iets wat je hebt gezegd of gedaan en dan kan ik niet meer stoppen met vertellen. Maar ik kan niet goed uitleggen hoe fantastisch je bent, hoe puur en oprecht, hoe we met je hebben gelachen. Hoe we allemaal jouw Engels zijn gaan praten; wattizities, this one? Het is niet altijd makkelijk voor jou op PCC. Je bent heel gevoelig, mensen weten precies waar jouw zwakke plekken liggen en je kan je dan moeilijk verdedigen. Als ze echt heel gemeen zijn geweest dan wens je ze een injectie toe, voor jou het ergste wat er bestaat. Gelukkig heb je een goede vriend aan Mister Robert en vind jij rust aan tafel bij het vrijwilligershuis. Daar kon je rustig stilzitten, met ons een tijdschrift lezen of lekker kletsen over auto’s of eten. We hebben je verschrikkelijk verwend met onze left-overs, thee en koekjes, maar het is onmogelijk om jou niet alles te gunnen. Dank je wel voor je warme ‘hello welcome!’ elke dag. Waren er maar meer mensen zoals jij.
 
Het kon ook niet anders dan een ontzettend cheesy stukje worden. Maar je verliest echt je hart als je naar PCC gaat. En dan heb ik het nog niet eens over het land Ghana gehad. Je moet het zelf ervaren. Als vrijwilliger kan je op PCC écht wat doen. Je wordt er niet gevraagd voor je geld, wat bij zoveel organisaties helaas wel het geval is. Op PCC kan je heel direct aan het werk, door één-op-één aandacht te geven aan de kinderen, die dat het hardste nodig hebben. Ga er niet heen met het idee om er fundamenteel iets te veranderen, wat er nu is bereikt is in de loop van 20 jaar langzaam opgebouwd en het is echt een hele prestatie. Je maakt het verschil door mee te werken, mee te helpen en vooral je aandacht en liefde te geven. En je krijgt er zo ontzettend veel voor terug!
 
Dank je wel Ineke and Bob, dank je wel Ab and Jeannette, dank je wel kinderen en caregivers van PCC. Het was fantastisch en ik kom nog wel terug!!
 
Liefs, Eelke