vrijwilliger in PCC van mei – oktober 2011
3 maanden werden 5 maanden…
In mei 2011 ben ik, in eerste instantie, voor 3 maanden naar Ghana gegaan om daar vrijwilligerswerk te gaan doen op PCC, Operation Hand in Hand.
 
Ik had als voorbereiding een gesprek gehad in Nederland en ik was daardoor al een beetje op de hoogte van het werken en leven op PCC. En kreeg daardoor nog meer zin om te gaan.
 
Op de dag dat ik aankwam op PCC voelde ik me meteen helemaal op mijn gemak. De mensen die daar werken en wonen, de compound, de vrijwilligers en de sfeer zijn ontzettend hartelijk en warm.
Daardoor kon PCC snel mijn thuis in Ghana worden. Ook nu nog, als ik terug denk aan Ghana (elke dag), is het eerste waaraan ik denk PCC en de lieve mensen en kinderen.
 
Ik kwam aan in het weekend en vond het fijn om meteen rond te kunnen en mogen kijken, voelen en doen op de compound. Daardoor kreeg ik een goed gevoel bij het leven op PCC.
Ik kreeg mijn eigen feedingchild, Quintin. Deze jongen mocht ik 3x per dag voeden.
 
Een heerlijk werk.
Quintin… mijn lieve jongen, als ik aan hem denk krijg ik het helemaal warm. Toen ik hem leerde kennen was hij wat gesloten en kreeg ik wat moeilijk contact met hem. Maar omdat ik ook special attention met hem had veranderde dit heel erg snel. Ik had hem direct na feeding in de morgen zodat ik rustig de tijd had om hem te voeden en daarna met hem te lopen of te knuffelen.
Toen Quintin op een geven moment ziek werd was er de ruimte om voor hem te zorgen, toen hij zich weer wat beter voelde was er de ruimte om met hem te lachen en langzaam conditie op te bouwen door te lopen en toen hij nog beter werd was er ruimte om hem op te zoeken, want hij liep ineens zelf!!! Een hele grote verrassing voor mij en voor de andere mensen op PCC, want dit had hij al sinds lange tijd niet meer gedaan.
 
Ook was daar Joshua, mijn andere lieveling! Deze dove jongen heeft jaren lang op de Special School voor the Deaf gewoond en kwam alleen in de vakanties naar huis. Daardoor had en heeft hij moeite met het leven in de groep op PCC en houdt hij zich veel afzijdig. Maar omdat hij niet meer mee kon komen op deze school is besloten dat hij voorgoed op PCC kwam wonen.
Het fijne aan PCC is, dat als je gedragingen waarneemt waarmee je wat kunt of wilt, je ook de ruimte krijgt hier wat mee te doen binnen de kaders van de Ghanese cultuur.
In overleg met de coördinator van de vrijwilligers heb ik hem geobserveerd, met hem gespeeld en gezellig gefietst of gewandeld en kwam ik erachter dat hij veel gebaren maakt die niet herkend worden door de begeleiders en vrijwilligers. In overleg met Albert en Jeannette heb ik een boek mogen maken met daarin de gebaren uitgebeeld in plaatjes en foto’s. Zo kan iedereen op PCC hem beter leren begrijpen. Hopelijk vindt Joshua daardoor in de toekomst meer aansluiting bij de leefgemeenschap op PCC.
 
Ik hoop dat ik met mijn verhaal een beeld heb kunnen geven van het leven op PCC en dat je als vrijwilligers de kans en ruimte krijgt mee te denken en werken binnen een gezellige, warme en geweldige Ghanese gemeenschap. Geen wonder toch, dat je van 3 maanden, 5 maanden maakt?!