Moeilijke beslissingen
Regelmatig informeer ik over kinderen die wij met grote blijdschap als nieuwe bewoners van onze Community of als nieuwe werkers in de beschutte werkplaats accepteren, maar vandaag wil ik wat meer vertellen over kinderen die wij niet accepteren.
Wellicht dat dit verhaal enigszins duidelijk kan maken hoe moeilijk dergelijke beslissingen soms zijn.
De trouwe lezers van Alberts Corner weten dat wij 2 groepen kinderen hebben, nl. 62 vaste bewoners van PCC en daarnaast 15 jong volwassenen in de beschutte werkplaats. Belangrijk onderscheid: de kinderen van de eerste groep zijn allemaal ooit in de steek gelaten en hebben dus geen familie meer die hen wil kennen, terwijl de jong volwassenen in de beschutte werkplaats nog wel familie hebben, waar ze tijdens vakantieperiodes naar toe gaan.
Er komen regelmatig ouders met hun gehandicapte kind, die dat kind graag aan onze Community willen overdragen, zodat wij er verder voor kunnen zorgen. Soms koesteren zij daarbij de onrealistische gedachte, dat wij het kind wel even “beter” zullen maken, zodat het daarna weer terug naar huis en gewoon naar school kan gaan. Vaker echter komen ouders naar PCC in de hoop dat wij die enorm belastende zorg voor hun geestelijk gehandicapte kind van hun schouders willen nemen, zodat zij daarna verder kunnen gaan met hun normale leven.
Op zich een begrijpelijke wens, wij weten dat in veel landen ouders hun gehandicapte kind ook vroeger of later naar een instelling voor gehandicaptenzorg brengen omdat de zorg thuis te zwaar wordt en dat vinden we dan heel normaal. In Ghana zijn dergelijke instellingen er niet en dus hebben ouders meestal geen andere keuze dan levenslang zelf voor een gehandicapt kind blijven zorgen, voor velen bepaald geen gemakkelijk of aanlokkelijk vooruitzicht. Wij houden voor vaste bewoners echter stevig vast aan onze beleidslijn dat Hand in Hand er uitsluitend is voor kinderen, die helemaal niemand meer op deze aarde hebben, die naar hen om wil kijken. Voor die kinderen is onze Community de enige familie die zij hebben.
De kinderen van de workshop worden zo’n 9 maanden per jaar aan onze zorg toevertrouwd, zodat hun kind hier een zinvolle en plezierige dagbesteding kan krijgen.
Wij accepteren echter alleen kinderen in de beschutte werkplaats, die daar ook redelijk zelfstandig en binnen een groep iets kunnen doen, hoe gering hun prestaties misschien ook zullen zijn. Dat laatste is natuurlijk niet altijd in één oogopslag vast te stellen en daarom komen we soms een proeftijd met ouders overeen van bijv. 2 of 4 weken, waarin moet blijken wat het kind wel of niet kan. We hebben na zo’n proeftijd al een paar maal moeten constateren dat sommige kinderen in het geheel niet in de beschutte werkplaats kunnen functioneren en dermate veel aandacht en zorg vragen dat ons geen andere optie overbleef om de familie te verzoeken hun kind weer onder hun hoede te nemen.
Dat gaat soms mis. Ouders vinden het (begrijpelijkerwijs) een prima idee dat er hier goed voor hun kind wordt gezorgd en geven dan nog wel eens “niet thuis” als wij hen, omdat het kind niet kan functioneren in de beschutte werkplaats, na de proeftijd vragen hun kind conform de gemaakte afspraak weer op te komen halen. Dan komen allerlei minder fraaie tactieken naar boven, van plotselinge ernstige ziektes tot “helaas geen transport”, van telefoons die spontaan niet meer blijken te werken tot en met het inschakelen van politieke relaties(!) die zoveel mogelijk druk op ons moeten uitoefenen om toch vooral voor hun kind te blijven zorgen, zodat zij het niet meer behoeven te doen.
Het legt natuurlijk wel een groot probleem in de Ghanese samenleving bloot, dat niet snel opgelost zal kunnen worden. Beide ouders hebben vaak uit noodzaak een baan en kunnen dan moeilijk accepteren dat zij weer voor hun eigen kind moeten gaan zorgen en daardoor een inkomen moeten missen. En helaas is georganiseerde zorg in een dagverblijf of instelling voor geestelijk gehandicapte kinderen in heel Ghana niet beschikbaar.
Voor de beschutte werkplaats houden we echter vast aan de beleidslijn dat daar alleen jong volwassenen, die goed en redelijk zelfstandig binnen de aanwezige groep kunnen werken, geplaatst kunnen worden.
Het is te begrijpen dat dit soms leidt tot zware gesprekken en moeilijke beslissingen, want je gunt elk kind goede zorg en een liefdevolle omgeving. Maar PCC kan niet alle problemen van Ghana oplossen en daarom concentreren wij ons allereerst op die grote groep van in de steek gelaten kinderen met een beperking en daarnaast op de oudere kinderen die wel in de setting van onze werkplaats passen. Daar hebben we onze handen al vol aan.
Maar het niet accepteren van een kind in Hand in Hand blijft altijd een moeilijke beslissing!
De trouwe lezers van Alberts Corner weten dat wij 2 groepen kinderen hebben, nl. 62 vaste bewoners van PCC en daarnaast 15 jong volwassenen in de beschutte werkplaats. Belangrijk onderscheid: de kinderen van de eerste groep zijn allemaal ooit in de steek gelaten en hebben dus geen familie meer die hen wil kennen, terwijl de jong volwassenen in de beschutte werkplaats nog wel familie hebben, waar ze tijdens vakantieperiodes naar toe gaan.
Er komen regelmatig ouders met hun gehandicapte kind, die dat kind graag aan onze Community willen overdragen, zodat wij er verder voor kunnen zorgen. Soms koesteren zij daarbij de onrealistische gedachte, dat wij het kind wel even “beter” zullen maken, zodat het daarna weer terug naar huis en gewoon naar school kan gaan. Vaker echter komen ouders naar PCC in de hoop dat wij die enorm belastende zorg voor hun geestelijk gehandicapte kind van hun schouders willen nemen, zodat zij daarna verder kunnen gaan met hun normale leven.
Op zich een begrijpelijke wens, wij weten dat in veel landen ouders hun gehandicapte kind ook vroeger of later naar een instelling voor gehandicaptenzorg brengen omdat de zorg thuis te zwaar wordt en dat vinden we dan heel normaal. In Ghana zijn dergelijke instellingen er niet en dus hebben ouders meestal geen andere keuze dan levenslang zelf voor een gehandicapt kind blijven zorgen, voor velen bepaald geen gemakkelijk of aanlokkelijk vooruitzicht. Wij houden voor vaste bewoners echter stevig vast aan onze beleidslijn dat Hand in Hand er uitsluitend is voor kinderen, die helemaal niemand meer op deze aarde hebben, die naar hen om wil kijken. Voor die kinderen is onze Community de enige familie die zij hebben.
De kinderen van de workshop worden zo’n 9 maanden per jaar aan onze zorg toevertrouwd, zodat hun kind hier een zinvolle en plezierige dagbesteding kan krijgen.
Wij accepteren echter alleen kinderen in de beschutte werkplaats, die daar ook redelijk zelfstandig en binnen een groep iets kunnen doen, hoe gering hun prestaties misschien ook zullen zijn. Dat laatste is natuurlijk niet altijd in één oogopslag vast te stellen en daarom komen we soms een proeftijd met ouders overeen van bijv. 2 of 4 weken, waarin moet blijken wat het kind wel of niet kan. We hebben na zo’n proeftijd al een paar maal moeten constateren dat sommige kinderen in het geheel niet in de beschutte werkplaats kunnen functioneren en dermate veel aandacht en zorg vragen dat ons geen andere optie overbleef om de familie te verzoeken hun kind weer onder hun hoede te nemen.
Dat gaat soms mis. Ouders vinden het (begrijpelijkerwijs) een prima idee dat er hier goed voor hun kind wordt gezorgd en geven dan nog wel eens “niet thuis” als wij hen, omdat het kind niet kan functioneren in de beschutte werkplaats, na de proeftijd vragen hun kind conform de gemaakte afspraak weer op te komen halen. Dan komen allerlei minder fraaie tactieken naar boven, van plotselinge ernstige ziektes tot “helaas geen transport”, van telefoons die spontaan niet meer blijken te werken tot en met het inschakelen van politieke relaties(!) die zoveel mogelijk druk op ons moeten uitoefenen om toch vooral voor hun kind te blijven zorgen, zodat zij het niet meer behoeven te doen.
Het legt natuurlijk wel een groot probleem in de Ghanese samenleving bloot, dat niet snel opgelost zal kunnen worden. Beide ouders hebben vaak uit noodzaak een baan en kunnen dan moeilijk accepteren dat zij weer voor hun eigen kind moeten gaan zorgen en daardoor een inkomen moeten missen. En helaas is georganiseerde zorg in een dagverblijf of instelling voor geestelijk gehandicapte kinderen in heel Ghana niet beschikbaar.
Voor de beschutte werkplaats houden we echter vast aan de beleidslijn dat daar alleen jong volwassenen, die goed en redelijk zelfstandig binnen de aanwezige groep kunnen werken, geplaatst kunnen worden.
Het is te begrijpen dat dit soms leidt tot zware gesprekken en moeilijke beslissingen, want je gunt elk kind goede zorg en een liefdevolle omgeving. Maar PCC kan niet alle problemen van Ghana oplossen en daarom concentreren wij ons allereerst op die grote groep van in de steek gelaten kinderen met een beperking en daarnaast op de oudere kinderen die wel in de setting van onze werkplaats passen. Daar hebben we onze handen al vol aan.
Maar het niet accepteren van een kind in Hand in Hand blijft altijd een moeilijke beslissing!
