De kleine Theresa
Iedereen kent waarschijnlijk wel Moeder Theresa, die in de vorige eeuw een status van heilige opbouwde bij de opbouw en uitoefening van zorg aan armen en mensen in nood in de Indiase stad Calcutta.
Voor het gemak van dit verhaal noemen we haar verder de Grote Theresa. Zij was misschien niet groot van postuur, maar zeker wel van statuur!
Veel minder bekend is de kleine Theresa en daarom wil ik jullie graag aan haar voorstellen. Zij woont sinds 5 jaar in Hand in Hand en haar levensverhaal daarvoor is een variatie op een (helaas) nogal bekend thema. Waar en wanneer zij precies geboren is weten wij niet, vermoedelijk was dat rond 2003. Zij werd een paar jaar later achtergelaten op een markt in Takoradi en bleek ernstig ondervoed en verwaarloosd, met een erg depressieve uitstraling en allerlei infecties over haar hele lichaam, toen zij daar aan het einde van de dag gevonden werd. Via Social Welfare en Osu Children’s Home is zij uiteindelijk bij ons terechtgekomen.
Wat valt op als je Theresa ziet? Allereerst dat zij niet praat, misschien is dat haar manier om heilig te worden, want wie niet spreekt, kan tenslotte ook niets verkeerds zeggen….?! Zij kan relatief grote hoeveelheden eten wegwerken, maar is nog steeds erg mager en laag in gewicht. Enige tijd geleden bleek zij last te hebben van lintwormen, maar die zijn gelukkig met succes behandeld. Als je haar ziet is de kans heel groot dat je haar zittend in een soort Boeddha houding aantreft, alsof zij veel mediteert, en haar ritmische lichaamsbewegingen versterken die indruk. Zelden zal ze je aankijken, al doet ze dat tegenwoordig steeds vaker. Soms is er dan dat oogcontact en als je heel, heel veel geluk hebt, dan zie je ook even een milde glimlach op haar gelaat, de gelukzalige glimlach van een kleine heilige.
Iets minder heilig is wel dat zij soms niet genoeg van het eten kan krijgen en als haar eigen schaal leeg is, dan kan haar hand met een verassende snelheid een greep doen in de etensschaal van één van de andere kinderen. En soms overdrijft ze haar meditatie een beetje en raakt dan met haar voorhoofd ritmisch de grond, wat geregeld resulteert in kleine wonden op haar voorhoofd. Het past bij haar status van ongrijpbaarheid.
Zij is heel gevoelig voor muziek en reageert blij als je een muziekdoos bij haar oor houdt. Op zulke momenten horen wij haar zelfs geluid maken, mee hummend met de muziek die zij hoort en ook dan beweegt ze haar lichaam op typische, ritmische wijze. In het zwembad zit zij eveneens vaak in de Boeddha houding, terwijl haar handen kalm door het water spelen. Soms en plotseling zien wij dan ook zomaar, heel even, die zachte glimlach. En in de speeltuin lijkt zij te genieten van het ronddraaien in de draaimolen, ze gaat daar tenminste rustig en onverstoorbaar in zitten en laat de wereld om haar heen draaien…!
Kleine Theresa zoekt vrijwel geen contact met andere kinderen of caregivers, zij leeft geheel in haar eigen wereld en heeft daar blijkbaar genoeg aan.
Wij durven aan te nemen dat de Grote Theresa vast en zeker een zwak zou hebben gehad voor de kleine Theresa, als ze elkaar ooit ontmoet zouden hebben. Maar de Grote Theresa is niet meer, dus wij hebben nu nog slechts de kleine Theresa en die koesteren wij als een breekbaar, klein en kwetsbaar mens.
Zou nooit iets verkeerd zeggen en nooit iets verkeerds doen voldoende zijn voor haar om ooit, net als de Grote Theresa, heilig te worden verklaard? We weten het nog niet zeker, maar we zien de toekomstige ontwikkelingen voor de kleine Theresa met vertrouwen tegemoet! Want zalig zijn de armen van geest!
Veel minder bekend is de kleine Theresa en daarom wil ik jullie graag aan haar voorstellen. Zij woont sinds 5 jaar in Hand in Hand en haar levensverhaal daarvoor is een variatie op een (helaas) nogal bekend thema. Waar en wanneer zij precies geboren is weten wij niet, vermoedelijk was dat rond 2003. Zij werd een paar jaar later achtergelaten op een markt in Takoradi en bleek ernstig ondervoed en verwaarloosd, met een erg depressieve uitstraling en allerlei infecties over haar hele lichaam, toen zij daar aan het einde van de dag gevonden werd. Via Social Welfare en Osu Children’s Home is zij uiteindelijk bij ons terechtgekomen.
Wat valt op als je Theresa ziet? Allereerst dat zij niet praat, misschien is dat haar manier om heilig te worden, want wie niet spreekt, kan tenslotte ook niets verkeerds zeggen….?! Zij kan relatief grote hoeveelheden eten wegwerken, maar is nog steeds erg mager en laag in gewicht. Enige tijd geleden bleek zij last te hebben van lintwormen, maar die zijn gelukkig met succes behandeld. Als je haar ziet is de kans heel groot dat je haar zittend in een soort Boeddha houding aantreft, alsof zij veel mediteert, en haar ritmische lichaamsbewegingen versterken die indruk. Zelden zal ze je aankijken, al doet ze dat tegenwoordig steeds vaker. Soms is er dan dat oogcontact en als je heel, heel veel geluk hebt, dan zie je ook even een milde glimlach op haar gelaat, de gelukzalige glimlach van een kleine heilige.
Iets minder heilig is wel dat zij soms niet genoeg van het eten kan krijgen en als haar eigen schaal leeg is, dan kan haar hand met een verassende snelheid een greep doen in de etensschaal van één van de andere kinderen. En soms overdrijft ze haar meditatie een beetje en raakt dan met haar voorhoofd ritmisch de grond, wat geregeld resulteert in kleine wonden op haar voorhoofd. Het past bij haar status van ongrijpbaarheid.
Zij is heel gevoelig voor muziek en reageert blij als je een muziekdoos bij haar oor houdt. Op zulke momenten horen wij haar zelfs geluid maken, mee hummend met de muziek die zij hoort en ook dan beweegt ze haar lichaam op typische, ritmische wijze. In het zwembad zit zij eveneens vaak in de Boeddha houding, terwijl haar handen kalm door het water spelen. Soms en plotseling zien wij dan ook zomaar, heel even, die zachte glimlach. En in de speeltuin lijkt zij te genieten van het ronddraaien in de draaimolen, ze gaat daar tenminste rustig en onverstoorbaar in zitten en laat de wereld om haar heen draaien…!
Kleine Theresa zoekt vrijwel geen contact met andere kinderen of caregivers, zij leeft geheel in haar eigen wereld en heeft daar blijkbaar genoeg aan.
Wij durven aan te nemen dat de Grote Theresa vast en zeker een zwak zou hebben gehad voor de kleine Theresa, als ze elkaar ooit ontmoet zouden hebben. Maar de Grote Theresa is niet meer, dus wij hebben nu nog slechts de kleine Theresa en die koesteren wij als een breekbaar, klein en kwetsbaar mens.
Zou nooit iets verkeerd zeggen en nooit iets verkeerds doen voldoende zijn voor haar om ooit, net als de Grote Theresa, heilig te worden verklaard? We weten het nog niet zeker, maar we zien de toekomstige ontwikkelingen voor de kleine Theresa met vertrouwen tegemoet! Want zalig zijn de armen van geest!
