Amma Lekma, een teer kind
In januari 2012 waren wij op bezoek bij Osu Children’s Home in Accra, met de bedoeling om van daar een aantal, liefst jongere kinderen met een beperking voor PCC te accepteren.
Dat lukte prima, er waren 5 jonge kinderen die op die dag voor transfer naar Hand in Hand in aanmerking kwamen.
Zo’n keuze vinden wij altijd heel moeilijk, we kunnen namelijk niet alle kinderen met een verstandelijke beperking naar Nkoranza halen en dus proberen we vooral die kinderen te accepteren, die naar verwachting veel van een overplaatsing naar Nkoranza zullen kunnen profiteren, die niet dag en nacht intensieve verpleegzorg nodig hebben en die voldoende ontwikkelkansen hebben.
Eén van de kinderen, die wij die dag in OCH zagen en waar wij zeer door geraakt werden, is de kleine Amma Lekma. Zij lag op haar buik in een bedje en probeerde zich naar ons toe te draaien en op te kijken, al was haar kracht heel gering. Haar leeftijd was op dat moment naar schatting 1 jaar, al weten we dat niet precies, want zij was in november 2011 in een verlaten huis in Accra aangetroffen.
Waarschijnlijk is Amma (veel) te vroeg geboren en heeft zij rond haar geboorte een ernstige hersenbeschadiging opgelopen. Toch keek ze ons die ochtend met grote en open ogen aan, alsof zij wilde zeggen: “neem mij alsjeblieft mee, ik heb jullie zorg en aandacht hard nodig” en die blik konden wij absoluut niet weerstaan.
In maart 2012 is Amma Lekma, samen met o.a. Gabriel en James, in PCC aangekomen en sindsdien roept zij, door haar kleinheid en kwetsbaarheid, bij iedereen heel warme en tedere gevoelens op.
Vanaf dag 1 is Elizabeth II de caregiver van Amma en het lijkt wel of Amma haar eigen kind is, zo toegewijd is zij voortdurend bezig om Amma te verzorgen, te vertroetelen en te koesteren. Elizabeth en Amma Lekma zijn welhaast onafscheidelijk, Amma gaat op Elizabeth’s rug overal met haar mee. Anderen helpen Elizabeth af en toe bij de zorg voor Amma, bijvoorbeeld caregiver Michael (trouwens, die helpt Elizabeth II opvallend veel…….), maar dat doet niets af aan Elizabeth’s continue en toegewijde zorg voor Amma.
En zorg vraagt Amma Lekma nog steeds, heel veel zorg, want ook nu, 1½ jaar na haar komst, is zij nog steeds een teer meisje, zij oogt eerder als een grote baby dan als een (bijna) 3-jarige peuter. Haar ontwikkeling gaat in alle eerlijkheid langzamer dan wij destijds gehoopt en gedacht hadden, haar kracht en gewicht nemen maar heel geleidelijk toe en haar interactie met anderen blijft zeer beperkt en zij kan nog steeds niet zitten of kruipen. Het verschil in ontwikkeling met de ongeveer even oude Gabriel is inmiddels opvallend groot. Wij vrezen dan ook dat haar hersenbeschadiging nog groter is dan wij destijds al dachten, dat blijkt ook wel uit de zeer basale reflexen die bij haar duidelijk aanwezig zijn. Wellicht geen plezierige gedachte, maar ons gevoel van verantwoordelijkheid voor haar welzijn lijkt er nog groter door te worden.
De trage ontwikkeling van Amma Lekma stimuleert Elizabeth juist om zich nog intensiever met Amma bezig te houden en samen met haar spant eigenlijk iedereen in PCC zich in om Amma Lekma zoveel mogelijk verder te helpen bij haar groei en ontwikkeling.
We kunnen nu al zonder aarzeling stellen dat alle goede zorg niet zal kunnen verhinderen dat Amma Lekma, als gevolg van haar forse hersenbeschadiging, altijd zeer zorgbehoeftig zal blijven. Maar in Hand in Hand bieden wij haar graag alle tijd en gelegenheid, geven haar graag alle aandacht en liefde die zij nodig heeft om het maximum uit haar beperkte mogelijkheden te halen. En ondertussen wordt zij door iedereen in de Community letterlijk en figuurlijk op handen gedragen. We hopen en verwachten dat al die liefde en zorg haar in de toekomst nog ver kan brengen.
Maar voorlopig is Amma Lekma het kleinste kind van onze Community, een heel lief en teder mensenkind. Wij zijn blij dat wij voor haar mogen zorgen en als zij af en toe een keertje glimlacht of haar hoofd zowaar wat hoger kan optillen, dan ervaren wij dat als een geweldige beloning.
Zo’n keuze vinden wij altijd heel moeilijk, we kunnen namelijk niet alle kinderen met een verstandelijke beperking naar Nkoranza halen en dus proberen we vooral die kinderen te accepteren, die naar verwachting veel van een overplaatsing naar Nkoranza zullen kunnen profiteren, die niet dag en nacht intensieve verpleegzorg nodig hebben en die voldoende ontwikkelkansen hebben.
Eén van de kinderen, die wij die dag in OCH zagen en waar wij zeer door geraakt werden, is de kleine Amma Lekma. Zij lag op haar buik in een bedje en probeerde zich naar ons toe te draaien en op te kijken, al was haar kracht heel gering. Haar leeftijd was op dat moment naar schatting 1 jaar, al weten we dat niet precies, want zij was in november 2011 in een verlaten huis in Accra aangetroffen.
Waarschijnlijk is Amma (veel) te vroeg geboren en heeft zij rond haar geboorte een ernstige hersenbeschadiging opgelopen. Toch keek ze ons die ochtend met grote en open ogen aan, alsof zij wilde zeggen: “neem mij alsjeblieft mee, ik heb jullie zorg en aandacht hard nodig” en die blik konden wij absoluut niet weerstaan.
In maart 2012 is Amma Lekma, samen met o.a. Gabriel en James, in PCC aangekomen en sindsdien roept zij, door haar kleinheid en kwetsbaarheid, bij iedereen heel warme en tedere gevoelens op.
Vanaf dag 1 is Elizabeth II de caregiver van Amma en het lijkt wel of Amma haar eigen kind is, zo toegewijd is zij voortdurend bezig om Amma te verzorgen, te vertroetelen en te koesteren. Elizabeth en Amma Lekma zijn welhaast onafscheidelijk, Amma gaat op Elizabeth’s rug overal met haar mee. Anderen helpen Elizabeth af en toe bij de zorg voor Amma, bijvoorbeeld caregiver Michael (trouwens, die helpt Elizabeth II opvallend veel…….), maar dat doet niets af aan Elizabeth’s continue en toegewijde zorg voor Amma.
En zorg vraagt Amma Lekma nog steeds, heel veel zorg, want ook nu, 1½ jaar na haar komst, is zij nog steeds een teer meisje, zij oogt eerder als een grote baby dan als een (bijna) 3-jarige peuter. Haar ontwikkeling gaat in alle eerlijkheid langzamer dan wij destijds gehoopt en gedacht hadden, haar kracht en gewicht nemen maar heel geleidelijk toe en haar interactie met anderen blijft zeer beperkt en zij kan nog steeds niet zitten of kruipen. Het verschil in ontwikkeling met de ongeveer even oude Gabriel is inmiddels opvallend groot. Wij vrezen dan ook dat haar hersenbeschadiging nog groter is dan wij destijds al dachten, dat blijkt ook wel uit de zeer basale reflexen die bij haar duidelijk aanwezig zijn. Wellicht geen plezierige gedachte, maar ons gevoel van verantwoordelijkheid voor haar welzijn lijkt er nog groter door te worden.
De trage ontwikkeling van Amma Lekma stimuleert Elizabeth juist om zich nog intensiever met Amma bezig te houden en samen met haar spant eigenlijk iedereen in PCC zich in om Amma Lekma zoveel mogelijk verder te helpen bij haar groei en ontwikkeling.
We kunnen nu al zonder aarzeling stellen dat alle goede zorg niet zal kunnen verhinderen dat Amma Lekma, als gevolg van haar forse hersenbeschadiging, altijd zeer zorgbehoeftig zal blijven. Maar in Hand in Hand bieden wij haar graag alle tijd en gelegenheid, geven haar graag alle aandacht en liefde die zij nodig heeft om het maximum uit haar beperkte mogelijkheden te halen. En ondertussen wordt zij door iedereen in de Community letterlijk en figuurlijk op handen gedragen. We hopen en verwachten dat al die liefde en zorg haar in de toekomst nog ver kan brengen.
Maar voorlopig is Amma Lekma het kleinste kind van onze Community, een heel lief en teder mensenkind. Wij zijn blij dat wij voor haar mogen zorgen en als zij af en toe een keertje glimlacht of haar hoofd zowaar wat hoger kan optillen, dan ervaren wij dat als een geweldige beloning.
