In deze Alberts Corner wil ik graag ingaan op de laatste vraag: waar komen de caregivers toch vandaan?
Het antwoord op die vraag is enerzijds heel simpel: we nemen mensen aan die belangstelling tonen en in wie wij vertrouwen hebben dat zij de zorgtaken in PCC op een goede manier kunnen uitvoeren en anderzijds is de vraag best ingewikkeld, want hoe kom je aan zulke mensen in een land zonder enige opleiding voor verzorgenden van mensen met een beperking, een land ook waar nog zoveel vooroordelen m.b.t. (het zorgen voor) verstandelijk gehandicapte kinderen bestaan.
We kunnen niet ontkennen dat de grote jeugdwerkloosheid in Ghana ons wel een beetje helpt. Voor veel jongeren is er na het middelbaar onderwijs in Ghana geen baan beschikbaar en vaak is er ook geen geld voor een vervolgopleiding. En in Ghana geldt: geen werk, dan ook geen geld, ook geen uitkering of zo. Er is dus een groot reservoir van werkzoekenden. En aangezien PCC in de loop der jaren blijkbaar een goede naam als werkgever heeft opgebouwd, komen er veel mensen spontaan bij ons solliciteren, simpelweg omdat ze op zoek zijn naar een baan, geeft niet welke!
Dat levert natuurlijk veel niet-geschikte kandidaten op, soms zelfs mensen die niet eens weten wat wij hier eigenlijk doen en die zich snel uit de voeten maken als ze horen en zien wat wij hier van caregivers vragen. De kunst is om die mensen te doorzien bij de sollicitatiegesprekken of eigenlijk andersom: de kunst is om die mensen eruit te halen die niet alleen een baan willen, maar die ook het hart op de juiste plaats hebben en die bereid zijn zich een aantal jaren volledig in te zetten voor de hier verblijvende kinderen met een beperking.
Joe Emma heeft de gewoonte om diverse lokale kerken brieven te geven, als wij nieuwe caregivers nodig hadden. Tijdens de kerkdienst wordt dan ons verzoek om belangstellenden voorgelezen, voorwaar een bijzondere kanselboodschap! Daarnaast krijgen we steeds vaker sollicitanten, die familielid of vriend zijn van één van de hier al werkende caregivers, een teken dat de aanwezige caregivers het hier blijkbaar nog niet zo’n gekke plek…. Het voordeel is dat kandidaten dan meestal goed weten wat hier van ze verwacht wordt en als ze dan toch een sollicitatiebrief schrijven, betekent het dat zij echt kiezen voor dit werk.
Bij de daarop volgende sollicitatiegesprekken is het voor de Board de opdracht om, door alle sociaal wenselijke antwoorden en de vele plezierige glimlachen heen, te beoordelen hoe mensen echt in elkaar zitten. Vaak blijken kandidaten vooraf namelijk goed geïnstrueerd te zijn hoe zij het beste onze vragen kunnen beantwoorden, dus daar moeten wij eerst doorheen prikken voor we echt iets van iemand te weten komen.
Blijft staan dat wij uiteindelijk steeds caregivers (moeten) aannemen, die geen enkele specifieke opleiding hebben, slechts de “opleiding” die zij thuis in hun gezin en dorp kregen in het omgaan met en zorgen voor kleinere kinderen, want dat hoort heel erg bij het Ghanese gezinsleven.
Nieuwe werkers krijgen tegenwoordig bij ons, voordat ze aan de slag gaan, een korte scholing van een paar senior caregivers over hun taken en onze verwachtingen. En….. nieuwe caregivers krijgen altijd een proeftijd van 6 maanden. Die ruime proeftijd geeft hen èn ons de gelegenheid om van 2 kanten te beoordelen of zij daadwerkelijk kunnen bijdragen aan de goede zorg voor alle bewoners van Hand in Hand en tevens of het leven en omgaan met onze kinderen ook bij de nieuwe caregivers past, want dat is bepaald niet vanzelfsprekend.
Deze week hebben we maar liefst 3 nieuwe caregivers aangetrokken en we hopen natuurlijk dat we samen met Baffo en Joe Emma goede keuzes hebben gemaakt. Want goede caregivers zijn nu eenmaal van groot belang voor PCC!
Tot zover, hopelijk weten jullie nu waar de caregivers vandaan komen!