Maar niet iedereen eet even goed…..
In de vorige Alberts Corner vertelde ik jullie over de verschillende lekkere maaltijden
die alle bewoners van PCC door de week heen voorgeschoteld krijgen.
Ook schreef ik dat bijna alle kinderen er door de kwaliteit van en de variatie in de maaltijden gelukkig goed en gezond uitzien.
Maar …… bijna alle kinderen….. betekent dus ….. niet iedereen!!
Want zoals overal ter wereld hebben wij ook hier goede en slechte eters, zijn er kinderen die gemakkelijk (te) veel aankomen en kinderen die niet of nauwelijks aankomen, zijn er bewoners van PCC die graag alles eten n kinderen met heel duidelijke voor- en afkeuren bij het eten.
Dus met het bereiden van goede en gevarieerde maaltijden ben je er zeker nog niet. Wij moeten de goede eters een beetje (proberen te) beschermen tegen hun grote eetlust en tevens er voor zorgen dat de slechte eters op de een of andere manier toch voldoende voedsel binnenkrijgen. Dat is overigens gemakkelijker opgeschreven dan gedaan.
Al jarenlang proberen wij enthousiaste eters zoals Ayuba, Kofi Asare, Jacob en Mabel enigszins te matigen bij de hoeveelheden die zij innemen.
Regelmatig komt Ayuba mij zeggen dat hij het echt begrepen heeft. “No surplus, no surplus” zegt hij dan, om vervolgens gewoon lekker door te eten en zelfs uit schalen van anderen mee te snoepen. En dat is hem zeker aan te zien……, zie de foto van de fors uit de kluiten gewassen Ayuba.
Nog moeilijker is het om matige of slechte eters toch voldoende aan het eten te krijgen, bijv. Theresa, Afia, Mariella, Liza en (tot op zekere hoogte) James. Daar is veel volharding, overtuigingsvermogen en creativiteit voor nodig. Lang niet altijd is duidelijk waarom deze kinderen of jongeren de ene periode wel goed willen eten en dan in een volgende periode dagenlang weigeren elk voedsel tot zich te nemen. Het is soms een vorm van protest zonder dat wij precies weten waar het protest tegen gericht is en dat maakt het zoeken van een oplossing niet altijd gemakkelijk.
Ook schreef ik dat bijna alle kinderen er door de kwaliteit van en de variatie in de maaltijden gelukkig goed en gezond uitzien.
Maar …… bijna alle kinderen….. betekent dus ….. niet iedereen!!
Want zoals overal ter wereld hebben wij ook hier goede en slechte eters, zijn er kinderen die gemakkelijk (te) veel aankomen en kinderen die niet of nauwelijks aankomen, zijn er bewoners van PCC die graag alles eten n kinderen met heel duidelijke voor- en afkeuren bij het eten.
Dus met het bereiden van goede en gevarieerde maaltijden ben je er zeker nog niet. Wij moeten de goede eters een beetje (proberen te) beschermen tegen hun grote eetlust en tevens er voor zorgen dat de slechte eters op de een of andere manier toch voldoende voedsel binnenkrijgen. Dat is overigens gemakkelijker opgeschreven dan gedaan.
Al jarenlang proberen wij enthousiaste eters zoals Ayuba, Kofi Asare, Jacob en Mabel enigszins te matigen bij de hoeveelheden die zij innemen.
Regelmatig komt Ayuba mij zeggen dat hij het echt begrepen heeft. “No surplus, no surplus” zegt hij dan, om vervolgens gewoon lekker door te eten en zelfs uit schalen van anderen mee te snoepen. En dat is hem zeker aan te zien……, zie de foto van de fors uit de kluiten gewassen Ayuba.
Nog moeilijker is het om matige of slechte eters toch voldoende aan het eten te krijgen, bijv. Theresa, Afia, Mariella, Liza en (tot op zekere hoogte) James. Daar is veel volharding, overtuigingsvermogen en creativiteit voor nodig. Lang niet altijd is duidelijk waarom deze kinderen of jongeren de ene periode wel goed willen eten en dan in een volgende periode dagenlang weigeren elk voedsel tot zich te nemen. Het is soms een vorm van protest zonder dat wij precies weten waar het protest tegen gericht is en dat maakt het zoeken van een oplossing niet altijd gemakkelijk.
Uiteindelijk lukt het altijd wel weer om hen aan het eten te krijgen, maar zo’n periode van niet of nauwelijks eten heeft natuurlijk wel gevolgen, ze worden er zeker niet steviger van….
Theresa is daar het meest extreme voorbeeld van, zij kan op sommige momenten geweldig gulzig eten en dan weer dagenlang niet. En ook al krijgt zij regelmatig extra gekookte eitjes of ander eten tussendoor dat zij lekker vindt, als je naar haar figuur kijkt dan zie je nog steeds een heel mager meisje. Ook regelmatige wormbehandelingen hebben de eetlust van Theresa (nog) niet een definitieve draai ten goede kunnen geven.
Als je dan Ayuba en Theresa naast elkaar op één foto zet dan is het verschil echt niet te geloven en toch krijgen zij elke dag al jarenlang hetzelfde eten voorgeschoteld en Theresa zelfs vaak nog wat extra´s tussendoor.
Gelukkig is Joe Emma in de loop der jaren heel creatief geworden in het aan het eten krijgen van kinderen als Afia, Mariella, Liza en Theresa. Als het bijna niemand lukt, kan hij soms op een heel rustige manier de kinderen wel overtuigen om alsnog te gaan eten.
De op zichzelf al niet zo eenvoudige taak om 93 kinderen en jongeren dagelijks voldoende en kwalitatief goede maaltijden aan te bieden blijkt dus in de praktijk ook nog andere problemen met zich mee te brengen.
Gelukkig lukt het, dankzij de voortdurende inzet van de keukenstaf en de toewijding van de caregivers onder leiding van Joe Emma, om de meeste van deze problemen vrijwel altijd goed op te lossen.
Het drie maal dagelijks eten is steeds weer een feest in PCC, maar het mag duidelijk zijn dat niet alle kinderen in dezelfde mate van dit feest genieten.
Ouders met moeilijk etende kinderen zullen dit verhaal vast en zeker herkennen!
Theresa is daar het meest extreme voorbeeld van, zij kan op sommige momenten geweldig gulzig eten en dan weer dagenlang niet. En ook al krijgt zij regelmatig extra gekookte eitjes of ander eten tussendoor dat zij lekker vindt, als je naar haar figuur kijkt dan zie je nog steeds een heel mager meisje. Ook regelmatige wormbehandelingen hebben de eetlust van Theresa (nog) niet een definitieve draai ten goede kunnen geven.
Als je dan Ayuba en Theresa naast elkaar op één foto zet dan is het verschil echt niet te geloven en toch krijgen zij elke dag al jarenlang hetzelfde eten voorgeschoteld en Theresa zelfs vaak nog wat extra´s tussendoor.
Gelukkig is Joe Emma in de loop der jaren heel creatief geworden in het aan het eten krijgen van kinderen als Afia, Mariella, Liza en Theresa. Als het bijna niemand lukt, kan hij soms op een heel rustige manier de kinderen wel overtuigen om alsnog te gaan eten.
De op zichzelf al niet zo eenvoudige taak om 93 kinderen en jongeren dagelijks voldoende en kwalitatief goede maaltijden aan te bieden blijkt dus in de praktijk ook nog andere problemen met zich mee te brengen.
Gelukkig lukt het, dankzij de voortdurende inzet van de keukenstaf en de toewijding van de caregivers onder leiding van Joe Emma, om de meeste van deze problemen vrijwel altijd goed op te lossen.
Het drie maal dagelijks eten is steeds weer een feest in PCC, maar het mag duidelijk zijn dat niet alle kinderen in dezelfde mate van dit feest genieten.
Ouders met moeilijk etende kinderen zullen dit verhaal vast en zeker herkennen!