Kwaku Jacob en de ezel

Al meer dan 4 jaar woont Kwaku Jacob nu in Hand in Hand,

wat vliegt de tijd. In 2010 zagen wij hem voor het eerst, in het Osu Children’s Home in Accra, waar hij toen met zijn vriendje Kwame Ayim aan het spelen was. Samen vormden zij daar een heel leuk duo en dat wilden wij graag zo houden, vandaar dat zij later dat jaar tegelijk naar Hand in Hand zijn gekomen.
Het levensverhaal van Kwaku Jacob was helaas minder leuk: hij was de enige overlevende van een ernstig verkeersongeluk bij Nsawam, waarbij naar alle waarschijnlijkheid ook zijn moeder is omgekomen. Sindsdien is er blijkbaar nooit iemand op komen dagen, die op zoek was naar dit kind en zo kwam hij uiteindelijk in Osu Children’s Home terecht, dat was zo’n 3 maanden voordat wij hem daar ontmoetten.
Hij heeft een matige verstandelijke beperking en is tevens slechtziend, maar daar laat hij zich bepaald niet door weerhouden om de hele dag druk bezig te zijn met van alles, niet in het minst om ondeugend te zijn. Want hij heeft ontzettend veel lol als hij iets doet waarvan hij weet dat hij geacht wordt dat juist niet te doen. Zijn brede grijns verraadt hem dan en hoe meer hij gecorrigeerd wordt, hoe harder hij gaat lachen. Niet altijd gemakkelijk dus, maar ongetwijfeld zullen veel ouders dit gedrag van jonge kinderen herkennen, ondeugend zijn is blijkbaar spannend en leuk!
 
De afgelopen jaren woonde hij samen met o.a. Edmond bij caregiver Patricia en die 2 boys hebben samen langzaam maar zeker een gedragspatroon ontwikkeld van elkaar regelmatig een duw of een tik geven, dan hard lachen (maar soms ook huilen….) en dan de ander snel een tikkie terug geven. En wie toevallig in de buurt loopt, laten zij zonder probleem ook meegenieten van hun spel…..
Ongetwijfeld heel vermakelijk voor hen, maar voor de Community als geheel vonden we dit toch een minder gewenst spelletje.
Previous Image
Next Image

info heading

info content

Daarom hebben we enkele maanden geleden, na het vertrek van Patricia, de boys aan 2 verschillende caregivers toevertrouwd, in de hoop dat wij zo het gegroeide patroon langzaam maar zeker kunnen doorbreken. We doen ons best…..
 
Wij hebben de slechtziendheid van Kwaku Jacob uitgebreid door oogartsen en anderen laten onderzoeken o.a. via een CT–scan, maar voor zijn aandoening is blijkbaar geen therapie beschikbaar. Hij moet voorwerpen heel dicht bij zijn ogen houden om ze te kunnen herkennen en daarom is het des te opmerkelijker dat hij de hele dag op de PCC compound kan rondlopen zonder continue te struikelen of overal tegenaan te lopen. En rondlopen doet hij graag, want bewegen hoort veel meer bij hem dan stilzitten.
Toch geniet  hij ook op de Summer School, waar hij gelukkig goed leert zich hoe hij zich als lid van een groep moet gedragen: netjes wachten op zijn beurt en blijven zitten in de kring in plaats van steeds boven op de tafel te klimmen enz.
Het “Moment of Glory” van Kwaku Jacob is tijdens de PCC party’s: hij slaagt er dan in om diverse kleuren goed te herkennen door deze vlak bij zijn ogen te houden en dan, als uitsmijter, doet hij een ezel na. Luid en vrolijk klinkt het dan: Iaaa, Iaaa, Iaaa en iedereen is blij en klapt.
Nog even en dan is het alweer Kerstfeest. Volgens de oude verhalen stond er behalve een os ook een ezel in de Kerststal en wij zijn heel benieuwd of we via de imitatie van Kwaku Jacob met Kerst het geluid van de ezel boven alles uit zullen kunnen horen: Iaaa Iaaa Iaaa. Gelukkig kerstfeest.