Lisa heeft de mooiste glimlach
Als de frequente lach van een kind een goede indicator mag zijn voor een aangenaam en plezierig kinderleven,
dan kunnen we zonder veel aarzeling stellen dat veel kinderen in Hand in Hand gelukkig lijken te zijn, want blijdschap en levensvreugde zijn hier alom aanwezig. De meeste kinderen rennen hier vrolijk rond, lachen, spelen, ravotten en dansen of maken ongedwongen muziek met elkaar. Veel grote en kleine zorgen van de rest van de wereld gaan volledig aan hen voorbij en dat is maar gelukkig ook zou je zeggen…!
Uiteraard zijn er ook kinderen in PCC die niet of nauwelijks kunnen lopen, laat staan rennen, en die volledig van anderen afhankelijk zijn voor veel of zelfs alle activiteiten in het dagelijks leven.
Dat geldt ook voor Lisa. Zij is net als Stephen en Joël afkomstig uit het Children’s Home in Kumasi. Lisa is ongeveer 14 jaar en verblijft al 10 jaar in Hand in Hand en is zwaar gehandicapt. Zij is volledig verlamd en kan niet veel meer dan een klein beetje haar hoofd bewegen, verder is zij voor alles aangewezen op de hulp van anderen. Praten kan zij ook niet, dus we kunnen haar wensen en gevoelens alleen maar proberen te begrijpen door heel goed naar haar oogopslag en mimiek te kijken.
’s Morgens geniet ze van het uurtje fysiotherapie en verder ligt Lisa een groot deel van de dag in haar wandelwagentje alleen maar te liggen, rond te kijken en soms te glimlachen. Zij maakt deel uit van de Daycare groep en daar zorgt men gelukkig goed voor haar, elke dag opnieuw.
Lisa 3 x per dag te eten geven is bepaald geen gemakkelijke opgave. Caregivers als Diana en Felicia hebben dat gelukkig goed onder de knie, zij praten daarbij steeds tegen Lisa terwijl die schepje voor schepje en langzaam maar zeker haar maaltijd opeet. Ook sommige vrijwilligers beheersen de juiste techniek, al zijn ze vaak wel wat langer bezig, maar dat geeft niet, alleen het resultaat telt.
Uiteraard zijn er ook kinderen in PCC die niet of nauwelijks kunnen lopen, laat staan rennen, en die volledig van anderen afhankelijk zijn voor veel of zelfs alle activiteiten in het dagelijks leven.
Dat geldt ook voor Lisa. Zij is net als Stephen en Joël afkomstig uit het Children’s Home in Kumasi. Lisa is ongeveer 14 jaar en verblijft al 10 jaar in Hand in Hand en is zwaar gehandicapt. Zij is volledig verlamd en kan niet veel meer dan een klein beetje haar hoofd bewegen, verder is zij voor alles aangewezen op de hulp van anderen. Praten kan zij ook niet, dus we kunnen haar wensen en gevoelens alleen maar proberen te begrijpen door heel goed naar haar oogopslag en mimiek te kijken.
’s Morgens geniet ze van het uurtje fysiotherapie en verder ligt Lisa een groot deel van de dag in haar wandelwagentje alleen maar te liggen, rond te kijken en soms te glimlachen. Zij maakt deel uit van de Daycare groep en daar zorgt men gelukkig goed voor haar, elke dag opnieuw.
Lisa 3 x per dag te eten geven is bepaald geen gemakkelijke opgave. Caregivers als Diana en Felicia hebben dat gelukkig goed onder de knie, zij praten daarbij steeds tegen Lisa terwijl die schepje voor schepje en langzaam maar zeker haar maaltijd opeet. Ook sommige vrijwilligers beheersen de juiste techniek, al zijn ze vaak wel wat langer bezig, maar dat geeft niet, alleen het resultaat telt.
Als ik naast Lisa sta, dan voel ik in alle eerlijkheid vaak wel een vorm van onmacht, zij ligt daar maar in haar wagentje en we kunnen zo weinig voor haar doen. Als ik dan nog wat langer naar haar kijk, dan ontkom ik er bijna niet aan dat een gevoel van verdriet omhoog komt, verdriet om het harde feit dat het leven Lisa zo heel weinig lijkt te bieden. Wij kunnen niet veel meer voor haar doen dan haar goed verzorgen en voldoende aandacht geven. Die krijgt ze gelukkig volop in PCC en het mooie is dat zij haar waardering daarvoor heel duidelijk maakt, want dan toont ze geregeld haar prachtige glimlach.
Die glimlach van Lisa is absoluut ontwapenend en van een bijzondere schoonheid. Toch durf ik niet zomaar te beweren dat Lisa, omdat ze naar ons lacht, dus wel gelukkig zal zijn, zo simpel ligt het niet. Want kijken naar Lisa confronteert mij elke keer ook met het feit dat sommige van onze kinderen maar heel weinig mogelijkheden hebben om hun eigen leven op enigerlei wijze vorm en inhoud te geven. Door hun ernstige beperkingen zijn ze altijd op anderen aangewezen. Zo kan het leven van Lisa en van andere kinderen zoals zij toch niet bedoeld zijn?? Wat is dan de kwaliteit van haar leven en hoe kunnen wij dat beoordelen of invoelen? Ik weet het, op vragen van dit type krijgen wij helaas geen antwoord, we kunnen daar hooguit onze gedachten bij hebben.
Eén ding is zeker: Lisa is zwaar gehandicapt geboren, zo is het nu eenmaal. Zij woont en leeft in Hand in Hand en kan er helemaal niets aan doen dat zij zulke ernstige beperkingen heeft.
Lisa is, net als wij allemaal, een uniek Kind van God. De vragen over haar leven met zware beperkingen zullen zeker af en toe nog wel omhoog komen, maar ik ben tegelijkertijd blij en trots dat wij heel goed voor haar kunnen zorgen en haar in PCC veel liefde en geborgenheid kunnen bieden. En haar schitterende glimlach is het allermooiste geschenk dat Lisa ons kan geven.
Die glimlach van Lisa is absoluut ontwapenend en van een bijzondere schoonheid. Toch durf ik niet zomaar te beweren dat Lisa, omdat ze naar ons lacht, dus wel gelukkig zal zijn, zo simpel ligt het niet. Want kijken naar Lisa confronteert mij elke keer ook met het feit dat sommige van onze kinderen maar heel weinig mogelijkheden hebben om hun eigen leven op enigerlei wijze vorm en inhoud te geven. Door hun ernstige beperkingen zijn ze altijd op anderen aangewezen. Zo kan het leven van Lisa en van andere kinderen zoals zij toch niet bedoeld zijn?? Wat is dan de kwaliteit van haar leven en hoe kunnen wij dat beoordelen of invoelen? Ik weet het, op vragen van dit type krijgen wij helaas geen antwoord, we kunnen daar hooguit onze gedachten bij hebben.
Eén ding is zeker: Lisa is zwaar gehandicapt geboren, zo is het nu eenmaal. Zij woont en leeft in Hand in Hand en kan er helemaal niets aan doen dat zij zulke ernstige beperkingen heeft.
Lisa is, net als wij allemaal, een uniek Kind van God. De vragen over haar leven met zware beperkingen zullen zeker af en toe nog wel omhoog komen, maar ik ben tegelijkertijd blij en trots dat wij heel goed voor haar kunnen zorgen en haar in PCC veel liefde en geborgenheid kunnen bieden. En haar schitterende glimlach is het allermooiste geschenk dat Lisa ons kan geven.