Om 07.00 precies wordt de fluit geblazen (nee, hier geen “African time”) en na dat signaal gaan de meeste kinderen en caregivers vlot op pad. Bijna iedereen loopt tegen de klok in, behalve caregiver Gifty die, met Alice in het looprek en met Dede en Cynthia aan de hand, juist al haar rondjes met de klok meeloopt. Sommige mensen zijn nu eenmaal tegendraads….. Al snel kom je onvermijdelijk Yaw Balloon en Pakor tegen, zij zijn echt onafscheidelijk bij het wandelen, waarbij Yaw altijd een klein beetje Pakor op sleeptouw neemt. Bij de eerste ontmoeting krijg je van allebei een hand en van Yaw ook nog een warme glimlach, maar bij de 2e keer wordt je alleen maar ingehaald, één keer groeten moet genoeg zijn. Dit eerste actieve uurtje van de dag is een mooi moment om iedereen “Goedemorgen” toe te wensen en dat gebeurt dan ook uitgebreid. Je hoort ook de laatste verhalen en zo hoorde ik eerder deze week, dat gedurende die nacht vrijwel niemand goed had geslapen, omdat ’s nachts rond 02.00 uur via het Ghanese mobiele telefooncircuit (de “zegeningen” van de moderne, snelle communicatie zijn ook hier duidelijk aanwezig…) als een olievlek het gerucht door het hele land was gegaan, dat Ghana die nacht, net als eerder Haïti, door een aardbeving zou worden getroffen. Half Ghana heeft vervolgens de rest van de nacht buitenshuis doorgebracht, zo bang was men om misschien wel onder het puin terecht te komen… Wat elke dag opvalt, is dat vrijwel niemand alleen wandelt. Bijna alle kinderen en caregivers lopen met duo’s of trio’s rond, een lege hand wordt al weer heel snel gevuld met de hand van een ander kind, dat ook graag een keer aan je hand wil meelopen. Bijv. de hand van de brutale Kojo Patrick of de kleine Kwame Addai, van de verlegen Mariella, de zachte en stille Yaa Yaa of de aanhankelijke Amma, deze en veel andere kinderen lopen ook maar wat graag met je mee.
 
Zelf wordt ik elke ochtend opgewacht door Ahmed, die met een luid, vrolijk en een beetje verwrongen “Hallo” onmiddellijk na de fluit op mij af komt rennen en dan steeds mijn linkerhand pakt. Vlak daarna komt Kwame de andere hand opeisen en ondanks zijn beperkte motoriek lukt hem dat meestal ook, voordat iemand anders die hand in bezit kan nemen. En dan beginnen we aan een vast ochtendritueel. Eerst Abena groeten, die meestal in de “Disco” zit te wachten. Daarna wordt het spannend: zouden Maame en Papa al buiten, bij de rots zitten? Gelukkig, Ahmed ziet ze en opnieuw gaat er een luide schreeuw van herkenning over het terrein en buigen wij snel van het rechte pad af om Ineke en Bob een hand te kunnen geven. Dan lopen wij weer door, via een grote lus naar Mr. Robert, die in zijn rolstoel al op ons zit te wachten en tenslotte gaan wij snel door naar de keuken, om Janet hartelijk en ook luidkeels te groeten. Want degene, die elke dag je eten klaarmaakt, kun je tenslotte maar beter te vriend houden….! En weer gaan wij verder en in een heerlijk rustig tempo wandelen wij zo een uurtje door en onderweg ontmoeten en groeten wij elkaar. Elke ochtend opnieuw slingert de stoet van bewoners zich zo vredig en ontspannen over het terrein.
 
En vaak komt dan, terwijl ik hier hand-in-hand rondwandel (ik zou haast zeggen: ondanks Lee Towers…….), bij mij welhaast spontaan een lied omhoog. Een lied uit een oude musical (Carousel) met een pakkende, bijna religieuze melodie en zowaar ook nog een mooie tekst en die tekst is eigenlijk heel erg op PCC en haar kinderen van toepassing. Want hoe moeizaam zijn de wegen van veel van deze kinderen niet geweest, voordat zij hier eindelijk een veilig thuis vonden? Hoe duister is vaak hun verleden en wat is hen daarbij mogelijk allemaal overkomen? In de steek gelaten, ja, helaas vaak wel. Misbruikt, mishandeld, wie zal het zeggen?? Elke ochtend duurt het samen wandelen slechts één uurtje. Maar figuurlijk lopen en gaan wij hier continue, jaar in jaar uit, met alle kinderen echt “hand in hand” door het leven.
 
Want wat er ook in het verleden met hen gebeurd is, gelukkig wonen ze nu in een heel veilige, beschermende, stimulerende en warme omgeving, ze maken nu echt deel uit van een prachtige leefgemeenschap. En zo klinken, of ik dat nu wil of niet, bijna dagelijks die woorden in mijn hoofd en zing ik zachtjes: Walk on, walk on, with hope in your heart, for you never walk alone, you never walk alone! Verbeeld ik het mij of hoor ik daar om de hoek nu echt Lee Towers zingen…? Het zou een heel mooi motto van PCC kunnen zijn: You never walk alone!