Joyce, een Joy voor de Community
Het mooie van Hand in Hand is dat kinderen met allerlei beperkingen, vooral geestelijke beperkingen, maar vaak ook wel lichamelijke, hier met elkaar één bijzondere leefgemeenschap vormen, ieder heeft in deze samenleving zijn of haar eigen plek en rol.
Er wordt niet primair uitgegaan van de beperkingen van de kinderen, maar juist gekeken naar hun mogelijkheden. Hier moeten kinderen vooral zichzelf kunnen zijn en kunnen leven op een manier, waarbij zij zich het beste voelen.
Dat geldt ook voor één van onze kinderen, die ik dit keer in mijn verhaal centraal wil stellen, overigens iemand die in de Community zelf niet graag centraal zou willen staan. Het gaat om één van de grotere kinderen, Joyce, een stille in den lande, letterlijk en figuurlijk.
Joyce is ongeveer 17 jaar oud en zij woont sinds 2003 bij ons in Hand in Hand. Zij verbleef daarvoor in het Osu Childrens Home in Accra en helaas is er niets bekend van de levensgeschiedenis van Joyce van voor haar komst bij ons. Dorcas is al jaren haar kundige Caregiver.
Joyce is meestal heel lief en bezit een innemende glimlach. Zij is tegelijkertijd nogal introvert, het is niet iemand met wie je gemakkelijk even contact maakt. Zij is altijd aanwezig bij de vele activiteiten in de Community, maar kiest dan wel graag een positie aan de zijkant, in 1e instantie vaak observerend. Echter, als zij eenmaal de situatie goed bekeken heeft en het voldoende vertrouwt, dan loopt zij vervolgens graag naar het midden toe of eigenlijk vooral dóór het midden heen. Zij loopt dan bijv. richting de muziekgroep, langs een spreker tijdens een toespraak of naar iemand, die voor de groep staat te bidden. Zij gaat dan gewoon haar eigen gang en loopt vervolgens meestal via het midden weer naar een andere zijkant. Zij blijft zeker niet in het midden staan om de aandacht op zichzelf te vestigen, dat past niet bij Joyce.
Kenmerkend voor haar is een spontane, brede glimlach, die zij vaak begeleidt door luid en duidelijk in de handen te klappen. Als je dat hoort, dan weet je dat Joyce in de buurt moet zijn! Dat in de handen klappen doet zij ook als zij een beetje zenuwachtig is, het is blijkbaar een manier om haar emoties een weg naar buiten te bieden. Haar glimlach hoort vooral bij de fijne momenten, die toont zij als zij zich veilig en plezierig voelt.
Praten doet Joyce heel weinig, maar zij laat wel af en toe een typische Joyce kreet horen. Zij komt vaak spontaan op je af, komt vlak voor je staan en kijkt je dan een poosje op haar speciale manier aan. Op het moment dat je dan contact probeert te maken en haar bijv. uitnodigt om jouw hand te pakken o.i.d., dan zie je haar een poosje nadenken, maar meestal besluit ze dan om toch maar weer gewoon door te lopen.
Joyce is geen heel erg “moederlijk” type, zij gaat meestal haar eigen weg, al wandelt zij wel regelmatig samen met enkele van de andere kinderen. Zij kan dan heel gemakkelijk en vaak zonder duidelijke aanleiding ook zomaar weer besluiten om in haar eentje iets geheel anders te gaan doen.
En toch, toch hoort Joyce er helemaal bij, hier in Hand in Hand, met die mooie, dromerige en enigszins introverte blik in haar ogen, met haar typische vreugdekreetjes en speciale Joyce-pasjes, terwijl zij tegelijkertijd stevig in haar handen klapt.
Joyce voelt zich duidelijk thuis in de Community en is gelukkig slechts zelden kwaad of boos. Daarom kunnen we met recht zeggen:
Joyce is een Joy voor de Community en de Community is ook echt een Joy voor Joyce!
Dat geldt ook voor één van onze kinderen, die ik dit keer in mijn verhaal centraal wil stellen, overigens iemand die in de Community zelf niet graag centraal zou willen staan. Het gaat om één van de grotere kinderen, Joyce, een stille in den lande, letterlijk en figuurlijk.
Joyce is ongeveer 17 jaar oud en zij woont sinds 2003 bij ons in Hand in Hand. Zij verbleef daarvoor in het Osu Childrens Home in Accra en helaas is er niets bekend van de levensgeschiedenis van Joyce van voor haar komst bij ons. Dorcas is al jaren haar kundige Caregiver.
Joyce is meestal heel lief en bezit een innemende glimlach. Zij is tegelijkertijd nogal introvert, het is niet iemand met wie je gemakkelijk even contact maakt. Zij is altijd aanwezig bij de vele activiteiten in de Community, maar kiest dan wel graag een positie aan de zijkant, in 1e instantie vaak observerend. Echter, als zij eenmaal de situatie goed bekeken heeft en het voldoende vertrouwt, dan loopt zij vervolgens graag naar het midden toe of eigenlijk vooral dóór het midden heen. Zij loopt dan bijv. richting de muziekgroep, langs een spreker tijdens een toespraak of naar iemand, die voor de groep staat te bidden. Zij gaat dan gewoon haar eigen gang en loopt vervolgens meestal via het midden weer naar een andere zijkant. Zij blijft zeker niet in het midden staan om de aandacht op zichzelf te vestigen, dat past niet bij Joyce.
Kenmerkend voor haar is een spontane, brede glimlach, die zij vaak begeleidt door luid en duidelijk in de handen te klappen. Als je dat hoort, dan weet je dat Joyce in de buurt moet zijn! Dat in de handen klappen doet zij ook als zij een beetje zenuwachtig is, het is blijkbaar een manier om haar emoties een weg naar buiten te bieden. Haar glimlach hoort vooral bij de fijne momenten, die toont zij als zij zich veilig en plezierig voelt.
Praten doet Joyce heel weinig, maar zij laat wel af en toe een typische Joyce kreet horen. Zij komt vaak spontaan op je af, komt vlak voor je staan en kijkt je dan een poosje op haar speciale manier aan. Op het moment dat je dan contact probeert te maken en haar bijv. uitnodigt om jouw hand te pakken o.i.d., dan zie je haar een poosje nadenken, maar meestal besluit ze dan om toch maar weer gewoon door te lopen.
Joyce is geen heel erg “moederlijk” type, zij gaat meestal haar eigen weg, al wandelt zij wel regelmatig samen met enkele van de andere kinderen. Zij kan dan heel gemakkelijk en vaak zonder duidelijke aanleiding ook zomaar weer besluiten om in haar eentje iets geheel anders te gaan doen.
En toch, toch hoort Joyce er helemaal bij, hier in Hand in Hand, met die mooie, dromerige en enigszins introverte blik in haar ogen, met haar typische vreugdekreetjes en speciale Joyce-pasjes, terwijl zij tegelijkertijd stevig in haar handen klapt.
Joyce voelt zich duidelijk thuis in de Community en is gelukkig slechts zelden kwaad of boos. Daarom kunnen we met recht zeggen:
Joyce is een Joy voor de Community en de Community is ook echt een Joy voor Joyce!
