Quinten Special
Er komen gelukkig regelmatig vrijwilligers naar onze Community, alleen dit jaar al hebben wij vrijwilligers uit België, Canada, Duitsland, Engeland, Nederland en Zwitserland kunnen verwelkomen.
Zij komen meestal voor een periode van 3 – 6 maanden en ondersteunen dan op allerlei manieren de zorg voor onze kinderen. Wellicht springt dat het meest in het oog bij het 1 op 1 – Special Attention Programma, waarbij alle vrijwilligers elke dag gedurende enkele uren extra aandacht geven aan die kinderen, die dat goed kunnen gebruiken.
In dit onderdeel van het vrijwilligerswerk kunnen vrijwilligers veel van zichzelf en van hun liefde voor zorgbehoevende kinderen kwijt. Natuurlijk hebben velen na verloop van tijd hun eigen favoriete kind(eren), dat is heel menselijk en opvallend vaak zit Quinten daarbij. Op het eerste gezicht is hij, door zijn fysieke en geestelijke beperkingen, een weinig opvallende bewoner van Hand in Hand, maar na enige tijd van werken met hem verandert dat gelukkig en ontstaan er heel mooie en aandoenlijke relaties tussen hem en vrijwilligers,
Eerder dit jaar 2010 was (Anne-) Fleur de Ruiter uit Nederland vrijwilliger in PCC. Ook zij heeft een zeer speciale band met Quinten ontwikkeld en wil ons allemaal graag vertellen hoe dat tot stand kwam.
Graag geef ik daarom nu verder het woord aan Fleur over Quinten. Ook alle foto’s bij deze column zijn van Fleur!
Fleur:
“Quinten is een 12-jarige, verstandelijk gehandicapte jongen. Daarnaast is hij slechtziend, slechthorend en slecht ter been. Hij kan dus niet uit zichzelf ergens naar toe lopen of uit zichzelf iets gaan doen. Hij is erg in zichzelf gekeerd, maar heeft ook zo zijn momenten waarop hij de wereld om zich heen toch de moeite waard vindt, die eens goed wil bekijken. Deze momenten zijn uit te lokken door hem bijvoorbeeld op zijn hoofd te krabbelen, dan wilt hij toch wel even kijken wie dat nou is.
Als het je lukt om contact met hem te maken, kan hij je de mooiste lach van de wereld geven, een lach die je hart doet smelten, vooral nu zijn tanden aan het wisselen zijn. Ook al is hij slechtziend, toch herkent hij je van een afstandje. Hij kraait het dan al uit van plezier en kan niet wachten totdat je zijn naam op een hoge toon in zijn oor fluistert.
Quinten weet heel goed wat hij wil en kan je dit ook prima duidelijk maken. Zo heeft hij soms zin in lopen, dan springt hij op en neer en tovert hij weer zo’n mooie lach op zijn gezichtje. Maar als hij er geen zin in heeft, dan hoef je het bij hem ook niet te proberen. Hij gaat dan gewoon liggen op de grond en je hoort hem dan nog net niet zeggen: “vergeet het maar”.
Zo kan hij op dinsdagen je ook prima laten weten dat hij geen yam met palmolie lust. Hij vindt het waarschijnlijk veel te hard en spuugt het vaak gelijk weer uit. Bij mij had hij geluk, elke dinsdag nam ik een stuk brood mee uit het vrijwilligershuis, zodat hij toch wat zou eten.
Helaas heeft Quinten tijdens het eten vaak last van epileptische aanvallen. De oorzaak? Het geluid van de lege borden, die met veel enthousiasme door de andere kinderen opgestapeld worden. Maar ja, probeer ze dat maar eens uit te leggen.
Quinten is een Afrikaan in hart en nieren. Hij houdt van het lekkere weer en van de bloedhete zon. Hij “loopt” in het regenseizoen dan ook het liefst in een driedubbeldikke trui, want het is dan véél te koud voor hem. Het zwemmen in de namiddag is dan zeker niet aan hem besteed. Het liefst gaat hij helemaal niet in het water, maar tja, hij moet natuurlijk wel even opgefrist worden. Daarna wil hij er echter zo snel mogelijk weer uit, om vervolgens met een dikke handdoek om zich heen dicht tegen je aan te kruipen.
Quinten wordt uitstekend verzorgd door Ema Donkor (ook wel papa Ema genoemd). De band, die deze twee samen hebben, is onbeschrijflijk mooi. Ema weet precies wat Quinten wil en wat hij nodig heeft. Quinten kan dan ook zijn mooiste glimlach speciaal voor Ema bewaren. Als je daar getuige van mag zijn, is je dag weer een heel stuk mooier geworden.
Voor een korte periode mocht ik meedraaien in dat mooie gezinnetje van hen. We hadden papa Quinten, mama Fleur en baby Quinten. Net echt!”
Fleur, heel veel dank voor je liefde voor Quinten en voor alle andere kinderen in Hand in Hand en natuurlijk ook voor je prachtige verhaal over Quinten!
In dit onderdeel van het vrijwilligerswerk kunnen vrijwilligers veel van zichzelf en van hun liefde voor zorgbehoevende kinderen kwijt. Natuurlijk hebben velen na verloop van tijd hun eigen favoriete kind(eren), dat is heel menselijk en opvallend vaak zit Quinten daarbij. Op het eerste gezicht is hij, door zijn fysieke en geestelijke beperkingen, een weinig opvallende bewoner van Hand in Hand, maar na enige tijd van werken met hem verandert dat gelukkig en ontstaan er heel mooie en aandoenlijke relaties tussen hem en vrijwilligers,
Eerder dit jaar 2010 was (Anne-) Fleur de Ruiter uit Nederland vrijwilliger in PCC. Ook zij heeft een zeer speciale band met Quinten ontwikkeld en wil ons allemaal graag vertellen hoe dat tot stand kwam.
Graag geef ik daarom nu verder het woord aan Fleur over Quinten. Ook alle foto’s bij deze column zijn van Fleur!
Fleur:
“Quinten is een 12-jarige, verstandelijk gehandicapte jongen. Daarnaast is hij slechtziend, slechthorend en slecht ter been. Hij kan dus niet uit zichzelf ergens naar toe lopen of uit zichzelf iets gaan doen. Hij is erg in zichzelf gekeerd, maar heeft ook zo zijn momenten waarop hij de wereld om zich heen toch de moeite waard vindt, die eens goed wil bekijken. Deze momenten zijn uit te lokken door hem bijvoorbeeld op zijn hoofd te krabbelen, dan wilt hij toch wel even kijken wie dat nou is.
Als het je lukt om contact met hem te maken, kan hij je de mooiste lach van de wereld geven, een lach die je hart doet smelten, vooral nu zijn tanden aan het wisselen zijn. Ook al is hij slechtziend, toch herkent hij je van een afstandje. Hij kraait het dan al uit van plezier en kan niet wachten totdat je zijn naam op een hoge toon in zijn oor fluistert.
Quinten weet heel goed wat hij wil en kan je dit ook prima duidelijk maken. Zo heeft hij soms zin in lopen, dan springt hij op en neer en tovert hij weer zo’n mooie lach op zijn gezichtje. Maar als hij er geen zin in heeft, dan hoef je het bij hem ook niet te proberen. Hij gaat dan gewoon liggen op de grond en je hoort hem dan nog net niet zeggen: “vergeet het maar”.
Zo kan hij op dinsdagen je ook prima laten weten dat hij geen yam met palmolie lust. Hij vindt het waarschijnlijk veel te hard en spuugt het vaak gelijk weer uit. Bij mij had hij geluk, elke dinsdag nam ik een stuk brood mee uit het vrijwilligershuis, zodat hij toch wat zou eten.
Helaas heeft Quinten tijdens het eten vaak last van epileptische aanvallen. De oorzaak? Het geluid van de lege borden, die met veel enthousiasme door de andere kinderen opgestapeld worden. Maar ja, probeer ze dat maar eens uit te leggen.
Quinten is een Afrikaan in hart en nieren. Hij houdt van het lekkere weer en van de bloedhete zon. Hij “loopt” in het regenseizoen dan ook het liefst in een driedubbeldikke trui, want het is dan véél te koud voor hem. Het zwemmen in de namiddag is dan zeker niet aan hem besteed. Het liefst gaat hij helemaal niet in het water, maar tja, hij moet natuurlijk wel even opgefrist worden. Daarna wil hij er echter zo snel mogelijk weer uit, om vervolgens met een dikke handdoek om zich heen dicht tegen je aan te kruipen.
Quinten wordt uitstekend verzorgd door Ema Donkor (ook wel papa Ema genoemd). De band, die deze twee samen hebben, is onbeschrijflijk mooi. Ema weet precies wat Quinten wil en wat hij nodig heeft. Quinten kan dan ook zijn mooiste glimlach speciaal voor Ema bewaren. Als je daar getuige van mag zijn, is je dag weer een heel stuk mooier geworden.
Voor een korte periode mocht ik meedraaien in dat mooie gezinnetje van hen. We hadden papa Quinten, mama Fleur en baby Quinten. Net echt!”
Fleur, heel veel dank voor je liefde voor Quinten en voor alle andere kinderen in Hand in Hand en natuurlijk ook voor je prachtige verhaal over Quinten!
