Tettey geen “kind van het ziekenhuis” meer
Komt dat echt voor, een kind dat zonder enige medische redenen vanaf zijn geboorte bijna 5 jaar lang in een ziekenhuisbedje moet leven? Ja, zulke ongewenste situaties blijken inderdaad te bestaan.
In augustus 2010 worden wij benaderd door de Nederlandse vrijwilliger Thea, die een maand lang in een ziekenhuis elders in Ghana heeft gewerkt. Zij is daar een kind tegengekomen en heeft zich zijn lot aangetrokken. Kwame Tettey was destijds 4 en is inmiddels al bijna 5 jaar oud. Tettey is in dit ziekenhuis in de Eastern Region geboren en bleek na de geboorte enkele beperkingen te hebben, zowel geestelijk als lichamelijk. De moeder is helaas al snel met de noorderzon vertrokken en de vader kan blijkbaar niet voor het kind zorgen. Tettey is verder niet ziek, al heeft hij wel een behoorlijke scoliose (= scheefstand van de rug) en zijn er twijfels over zijn gezichtsvermogen. De bijna 80 jaar oude (!) nonnen in het ziekenhuis verzorgen hem jarenlang in een bedje in de keuken op de kinderafdeling, zij geven het kind te eten en dat is het dan. Er wordt niet met hem gespeeld, niemand neemt hem mee naar buiten (ook zijn vader niet!) en zijn ontwikkeling wordt op geen enkele wijze gestimuleerd. Dat is voor geen enkel kind goed en zeker niet voor een kind met een verstandelijke beperking. Hij loopt dan ook een forse ontwikkelingsachterstand op.
Op verzoek van de vrijwilliger komt Tettey in oktober 2010, vanuit zijn ziekenhuisbedje en begeleid door zijn vader, een weekend ter observatie naar onze Community. Vader werkt als labourer in dat ziekenhuis, de nonnen hebben hem in feite met zijn zoon naar ons toegestuurd! Tettey praat niet, maar imiteert wel geluiden, hij is te zwak om te staan en hij eet slechts geprakt voedsel. Hij heeft een opvallende gezichtsuitdrukking, soms kijkt hij zelfs een beetje met een guitige blik naar je op en hij trekt op een zeer speciale manier aan zijn wangen, zijn ogen rollen dan bijna uit zijn gezicht.
De vader heeft een “eenvoudige hulpvraag” aan ons: of wij er even voor kunnen zorgen dat Tettey snel leert lopen en naar school toe kan gaan, dan zal het goed zijn en kan hij alsnog de zorg voor zijn eigen kind op zich nemen…..! In een uitgebreid gesprek proberen we hem een reëel perspectief over Tettey en diens toekomst te schetsen.
Het is ons al snel duidelijk dat Tettey heel veel aandacht, zorg en hulp nodig zal hebben en wij schrijven naar het ziekenhuis dat men daar veel en actief met Tettey moet oefenen, dat men vaak met hem naar buiten toe zou moeten gaan en dat hij meer gevarieerd voedsel dient te krijgen. Wij zeggen er bij dat wij hem over 6 maanden, d.w.z. in april 2011, graag nog eens terugzien.
En zowaar, zes maanden later worden we opnieuw gebeld, dit keer door een Duitse vrijwilliger, Cathy, die nu in dat ziekenhuis werkt en zich, samen met andere vrijwilligers en net als Thea, over Tettey ontfermd heeft. Uiteindelijk komt zij, samen met Tettey en zijn vader, op 1 april van dit jaar naar Hand in Hand toe.
Wij kijken op die dag al wel naar de situatie en de ontwikkeling van Tettey, maar 1 april is natuurlijk geen dag om belangrijke beslissingen te nemen…..! Dat doen we daarom pas de volgende dag, als ons duidelijk is dat de nonnen binnenkort definitief uit het ziekenhuis zullen vertrekken en de vader van Tettey absoluut incapabel is (en zal blijven) tot enige vorm van goede ouderlijke zorg. We besluiten dat Tettey bij ons kan komen wonen en op het moment dat dit besluit aan de vader wordt medegedeeld barst vrijwilliger Cathy in tranen van geluk uit, zozeer heeft zij zich het lot van Tettey aangetrokken.
Die avond stellen wij Tettey aan de hele Community voor en nog in diezelfde minuut komt er een geweldige stortbui naar beneden, dat leggen wij gemakshalve uit als een Zegen van Boven en als een heel mooi teken voor een goede toekomst van Tettey in Hand in Hand.
We zullen ons best doen om hem veel sterker te maken, na bijna 5 jaar weegt dit kind nog geen 10 kg! Wie weet leert hij hier op een dag ook nog eens zelfstandig lopen. Emma, onze zorgcoördinator, heeft er veel vertrouwen in en de hele Community sluit dit jonge kind al snel in het hart! Hij vertedert iedereen, dat is zeker!
De volgende ochtend gaat Tettey, waarschijnlijk voor het eerst van zijn leven, naar de kerk, in dit geval de kerk van PCC en daar zit hij dan te genieten van de vrolijke muziek, van alle aandacht van de andere kinderen en veel caregivers en hij zoekt het warme zonnetje op zijn hoofd op! Voorlopig is Christiana zijn caregiver en haar moederinstinct bloeit helemaal open als zij met Tettey in de weer is.
Als kinderen met een intellectuele en fysieke beperking zelfs in een ziekenhuis nog zo worden verwaarloosd, zoals met Tettey gebeurd is, dan is er in Ghana nog een lange weg te gaan op het gebied van zorg voor gehandicapten!
Tettey is, na bijna 5 jaar, eindelijk “bevrijd” uit het ziekenhuis en wij zeggen tegen hem: Akwaaba, hartelijk welkom in je nieuwe familie, in je eerste thuis! Dat je hier heel gelukkig mag worden!
Op verzoek van de vrijwilliger komt Tettey in oktober 2010, vanuit zijn ziekenhuisbedje en begeleid door zijn vader, een weekend ter observatie naar onze Community. Vader werkt als labourer in dat ziekenhuis, de nonnen hebben hem in feite met zijn zoon naar ons toegestuurd! Tettey praat niet, maar imiteert wel geluiden, hij is te zwak om te staan en hij eet slechts geprakt voedsel. Hij heeft een opvallende gezichtsuitdrukking, soms kijkt hij zelfs een beetje met een guitige blik naar je op en hij trekt op een zeer speciale manier aan zijn wangen, zijn ogen rollen dan bijna uit zijn gezicht.
De vader heeft een “eenvoudige hulpvraag” aan ons: of wij er even voor kunnen zorgen dat Tettey snel leert lopen en naar school toe kan gaan, dan zal het goed zijn en kan hij alsnog de zorg voor zijn eigen kind op zich nemen…..! In een uitgebreid gesprek proberen we hem een reëel perspectief over Tettey en diens toekomst te schetsen.
Het is ons al snel duidelijk dat Tettey heel veel aandacht, zorg en hulp nodig zal hebben en wij schrijven naar het ziekenhuis dat men daar veel en actief met Tettey moet oefenen, dat men vaak met hem naar buiten toe zou moeten gaan en dat hij meer gevarieerd voedsel dient te krijgen. Wij zeggen er bij dat wij hem over 6 maanden, d.w.z. in april 2011, graag nog eens terugzien.
En zowaar, zes maanden later worden we opnieuw gebeld, dit keer door een Duitse vrijwilliger, Cathy, die nu in dat ziekenhuis werkt en zich, samen met andere vrijwilligers en net als Thea, over Tettey ontfermd heeft. Uiteindelijk komt zij, samen met Tettey en zijn vader, op 1 april van dit jaar naar Hand in Hand toe.
Wij kijken op die dag al wel naar de situatie en de ontwikkeling van Tettey, maar 1 april is natuurlijk geen dag om belangrijke beslissingen te nemen…..! Dat doen we daarom pas de volgende dag, als ons duidelijk is dat de nonnen binnenkort definitief uit het ziekenhuis zullen vertrekken en de vader van Tettey absoluut incapabel is (en zal blijven) tot enige vorm van goede ouderlijke zorg. We besluiten dat Tettey bij ons kan komen wonen en op het moment dat dit besluit aan de vader wordt medegedeeld barst vrijwilliger Cathy in tranen van geluk uit, zozeer heeft zij zich het lot van Tettey aangetrokken.
Die avond stellen wij Tettey aan de hele Community voor en nog in diezelfde minuut komt er een geweldige stortbui naar beneden, dat leggen wij gemakshalve uit als een Zegen van Boven en als een heel mooi teken voor een goede toekomst van Tettey in Hand in Hand.
We zullen ons best doen om hem veel sterker te maken, na bijna 5 jaar weegt dit kind nog geen 10 kg! Wie weet leert hij hier op een dag ook nog eens zelfstandig lopen. Emma, onze zorgcoördinator, heeft er veel vertrouwen in en de hele Community sluit dit jonge kind al snel in het hart! Hij vertedert iedereen, dat is zeker!
De volgende ochtend gaat Tettey, waarschijnlijk voor het eerst van zijn leven, naar de kerk, in dit geval de kerk van PCC en daar zit hij dan te genieten van de vrolijke muziek, van alle aandacht van de andere kinderen en veel caregivers en hij zoekt het warme zonnetje op zijn hoofd op! Voorlopig is Christiana zijn caregiver en haar moederinstinct bloeit helemaal open als zij met Tettey in de weer is.
Als kinderen met een intellectuele en fysieke beperking zelfs in een ziekenhuis nog zo worden verwaarloosd, zoals met Tettey gebeurd is, dan is er in Ghana nog een lange weg te gaan op het gebied van zorg voor gehandicapten!
Tettey is, na bijna 5 jaar, eindelijk “bevrijd” uit het ziekenhuis en wij zeggen tegen hem: Akwaaba, hartelijk welkom in je nieuwe familie, in je eerste thuis! Dat je hier heel gelukkig mag worden!
