Afia
In mijn vorige column schreef ik over Bright, één van de meest bekende en extraverte bewoners van Hand in Hand. Vandaag wil ik meer vertellen over iemand die welhaast de tegenpool van Bright is, namelijk Afia.
Zij woont al bijna 11 jaar in Hand in Hand en is hier gekomen na daarvoor jarenlang in het psychiatrisch ziekenhuis in Accra verbleven te hebben. Van Afia is verder helemaal niets bekend, ook niet hoelang en waarom zij in het psychiatrisch ziekenhuis werd opgenomen. Hoe dan ook, het zal zeker niet de fijnste periode in het leven van Afia geweest zijn.
In dat ziekenhuis verbleef zij destijds o.a. samen met Abena, die in 2001, dus een jaar na Afia, eveneens naar Hand in Hand gekomen is.
Afia is nu ongeveer 25 jaar en zeer autistisch. Zij spreekt in het geheel niet, is vrij stram en loopt heel voorzichtig. Zij valt daardoor nauwelijks op tussen alle vaak veel drukkere kinderen van Hand in Hand. Zij woonde enkele jaren, samen met de eveneens autistische Boadu en Mariella, bij caregiver Perpetua, maar sinds januari 2011 woont zij bij een nieuwe caregiver, Hannah. Door deze verandering woont Afia nu weer in één huis met haar oude vriendin Abena (al zien wij daarover weinig uitbundigheid bij beiden, dat past niet zo bij hen). De verandering lijkt haar gelukkig goed te doen, al blijft zoiets bij Afia wel moeilijk te beoordelen.
Overdag brengt Afia de tijd meestal door in Nana Yaw’s Paradise, dat is een ruimte vlak bij de beschutte werkplaats, waar een tiental iets oudere autistische kinderen de ochtenden samen doorbrengen. Zij hebben daar hun eigen programma, met o.a. muziek, bewegen, balspelletjes, vlaggetjes kleuren etc. Het is niet het meest eenvoudige of gemakkelijke werk in onze Community en wij hebben dan ook veel bewondering voor de caregivers die dat elke dag weer voor hun rekening nemen.
Enkele zaken zijn heel belangrijk in het leven van Afia, dat zijn o.a. eten en muziek. Omdat zij niet spreekt, moeten wij het van kleine signalen en van haar (beperkte) mimiek hebben, als wij willen weten hoe zij zich voelt.
Als Afia zich niet goed voelt, dan kan zij dat bijv. uiten door niet of nauwelijks te eten. Het lukt dan bijna niet om haar een hap te laten eten. Dit deed ze o.a. een jaar geleden en dat gaf toen veel zorg, omdat ze duidelijk vermagerde en verzwakte. Gelukkig is het, met veel liefde en aandacht, gelukt om haar weer aan het eten te krijgen en sindsdien is zij weer redelijk op gewicht gekomen. Favoriet eten bij Afia is fufu, die voorliefde deelt zij overigens met heel veel bewoners van Hand in Hand.
Haar mimiek is helaas beperkt, maar wie goed kijkt, ziet wel degelijk hoe haar stemming is en of zij kan genieten, dat laatste doet zij bijv. als zij naar muziek luistert. Als Afia in een goede stemming is, dan loopt zij tijdens party’s, of bij het muziek maken door Kofi Asare, naar de muziekgroep toe en daar kan zij, bijna roerloos, heel intens staan te genieten, een beetje meewiegend op de maat van de muziek en met een zachte glimlach op haar gezicht. En als dat gebeurt, dan weten wij dat het haar goed gaat!
Echter, soms kan Afia heel boos zijn, al is niet altijd duidelijk waarom. Meestal gebeurt dat als zij het gevoel heeft dat zij iets moet doen wat zij beslist niet wil doen en dan kan zij zelfs wel eens een stevige tik of duw uitdelen! Meestal slaat haar boosheid om in verdriet en het doet bijna pijn als wij haar treurende blik zien en ervaren hoe moeilijk het is om haar dan te bereiken en in een betere stemming te brengen. Gelukkig zijn er dan enkele mensen, zoals Joyce en Joe Ema, die Afia wel kunnen benaderen met zachte strelingen e.d. en haar zo tot rust kunnen brengen.
Hoe moeilijk het leven voor autistische kinderen ook vaak kan zijn, het lijkt erop dat de Community voor de meeste van hen een goede plek is om te verblijven. Dat horen wij met gepaste vreugde ook van autisme experts uit Engeland en Nederland, zoals Sue, Elizabeth en Corinne. Wij zijn hen dankbaar voor hun waardevolle en zeer gewaardeerde adviezen en zijn ook vol bewondering voor de grote toewijding, die zij tonen ten behoeve van de goede zorg voor autistische kinderen en zijn zeer dankbaar voor hun liefde voor PCC.
Het inspireert ons ook om continue te blijven werken aan een zo goed mogelijk leefomgeving voor kinderen zoals Afia. Afia zal daarover nooit van de daken schreeuwen, maar het af en toe tonen van haar zachte glimlach is voor ons al een geweldig grote beloning.
In dat ziekenhuis verbleef zij destijds o.a. samen met Abena, die in 2001, dus een jaar na Afia, eveneens naar Hand in Hand gekomen is.
Afia is nu ongeveer 25 jaar en zeer autistisch. Zij spreekt in het geheel niet, is vrij stram en loopt heel voorzichtig. Zij valt daardoor nauwelijks op tussen alle vaak veel drukkere kinderen van Hand in Hand. Zij woonde enkele jaren, samen met de eveneens autistische Boadu en Mariella, bij caregiver Perpetua, maar sinds januari 2011 woont zij bij een nieuwe caregiver, Hannah. Door deze verandering woont Afia nu weer in één huis met haar oude vriendin Abena (al zien wij daarover weinig uitbundigheid bij beiden, dat past niet zo bij hen). De verandering lijkt haar gelukkig goed te doen, al blijft zoiets bij Afia wel moeilijk te beoordelen.
Overdag brengt Afia de tijd meestal door in Nana Yaw’s Paradise, dat is een ruimte vlak bij de beschutte werkplaats, waar een tiental iets oudere autistische kinderen de ochtenden samen doorbrengen. Zij hebben daar hun eigen programma, met o.a. muziek, bewegen, balspelletjes, vlaggetjes kleuren etc. Het is niet het meest eenvoudige of gemakkelijke werk in onze Community en wij hebben dan ook veel bewondering voor de caregivers die dat elke dag weer voor hun rekening nemen.
Enkele zaken zijn heel belangrijk in het leven van Afia, dat zijn o.a. eten en muziek. Omdat zij niet spreekt, moeten wij het van kleine signalen en van haar (beperkte) mimiek hebben, als wij willen weten hoe zij zich voelt.
Als Afia zich niet goed voelt, dan kan zij dat bijv. uiten door niet of nauwelijks te eten. Het lukt dan bijna niet om haar een hap te laten eten. Dit deed ze o.a. een jaar geleden en dat gaf toen veel zorg, omdat ze duidelijk vermagerde en verzwakte. Gelukkig is het, met veel liefde en aandacht, gelukt om haar weer aan het eten te krijgen en sindsdien is zij weer redelijk op gewicht gekomen. Favoriet eten bij Afia is fufu, die voorliefde deelt zij overigens met heel veel bewoners van Hand in Hand.
Haar mimiek is helaas beperkt, maar wie goed kijkt, ziet wel degelijk hoe haar stemming is en of zij kan genieten, dat laatste doet zij bijv. als zij naar muziek luistert. Als Afia in een goede stemming is, dan loopt zij tijdens party’s, of bij het muziek maken door Kofi Asare, naar de muziekgroep toe en daar kan zij, bijna roerloos, heel intens staan te genieten, een beetje meewiegend op de maat van de muziek en met een zachte glimlach op haar gezicht. En als dat gebeurt, dan weten wij dat het haar goed gaat!
Echter, soms kan Afia heel boos zijn, al is niet altijd duidelijk waarom. Meestal gebeurt dat als zij het gevoel heeft dat zij iets moet doen wat zij beslist niet wil doen en dan kan zij zelfs wel eens een stevige tik of duw uitdelen! Meestal slaat haar boosheid om in verdriet en het doet bijna pijn als wij haar treurende blik zien en ervaren hoe moeilijk het is om haar dan te bereiken en in een betere stemming te brengen. Gelukkig zijn er dan enkele mensen, zoals Joyce en Joe Ema, die Afia wel kunnen benaderen met zachte strelingen e.d. en haar zo tot rust kunnen brengen.
Hoe moeilijk het leven voor autistische kinderen ook vaak kan zijn, het lijkt erop dat de Community voor de meeste van hen een goede plek is om te verblijven. Dat horen wij met gepaste vreugde ook van autisme experts uit Engeland en Nederland, zoals Sue, Elizabeth en Corinne. Wij zijn hen dankbaar voor hun waardevolle en zeer gewaardeerde adviezen en zijn ook vol bewondering voor de grote toewijding, die zij tonen ten behoeve van de goede zorg voor autistische kinderen en zijn zeer dankbaar voor hun liefde voor PCC.
Het inspireert ons ook om continue te blijven werken aan een zo goed mogelijk leefomgeving voor kinderen zoals Afia. Afia zal daarover nooit van de daken schreeuwen, maar het af en toe tonen van haar zachte glimlach is voor ons al een geweldig grote beloning.
