De Mona Lisa van PCC
Bent u ooit wel eens in het Louvre in Parijs geweest en daar op zoek gegaan naar één van de meest besproken schilderijen van de wereld, de Mona Lisa, het al 500 jaar oude meesterwerk van Leonardo da Vinci?
Wellicht herkent u dan het gevoel dat velen hebben als zij dit schilderij, na zich door de altijd aanwezige haag van bezoekers geworsteld te hebben, voor het eerst zien. Het schilderij is nl. vrij klein (77 x 53 cm.). Bij het kijken dringt de vraag zich op of Mona Lisa nu minzaam of mysterieus glimlacht dan wel heel neutraal kijkt?! Vaak maakt zich een licht gevoel van teleurstelling van de bezoeker meester. Was dat nu alles?
Gelukkig zijn er in het echte leven veel mensen, bij wie men zich niet hoeft af te vragen of zij nu wel of niet glimlachen. Zo iemand is Regina, een meisje van een jaar of 17, die al meer dan 5 jaar in onze Community woont.
Regina is in 2005 in Accra aangetroffen, toen zij in een winkel rondliep en niemand bleek te weten wie zij was of waar zij vandaan kwam. Regina zelf kon die antwoorden evenmin geven en na een verblijf van 2 jaar in Osu Children’s Home woont zij sinds maart 2007 hier in PCC.
Regina lijdt aan een verstandelijke beperking, zware epilepsie en autisme en dat alles bij elkaar lijkt meer dan genoeg reden om je niet altijd blij te voelen. Toch is juist blijheid één van haar meest opvallende eigenschappen, al verdween die blijheid wel bijna volledig toen zij in 2011 ook nog aan TB bleek lijden.
Gelukkig is zij inmiddels weer goed hersteld van de TB en sindsdien zien wij opnieuw de blijde Regina, zoals wij haar hebben leren kennen. Een meisje dat prachtig en soms mysterieus kan glimlachen en vooral veel met zichzelf praat, zij heeft niemand anders nodig voor een goed gesprek. En dat is misschien maar goed ook, want bijna niemand begrijpt wat zij precies zegt. Sommige menen vooral woorden te horen die haar geliefde maaltijden aanduiden, maar zeker is dat niet.
Zij kan daarnaast ook zachtjes en lieflijk in haar eentje zingen en daar dan helemaal in op gaan. Het is een jonge en bijzondere vrouw met een beperking.
Regina heeft misschien geen anderen nodig voor een gesprek en maakt ook weinig echt contact, maar ze heeft wel degelijk behoefte aan gezelschap en loopt graag samen met andere mensen op het terrein van PCC rond. Dan kan ze zich helemaal tegen je aanvleien, ze geniet dan duidelijk van het samenzijn. Het is niet simpel haar hand in de jouwe, nee, ze loopt graag stevig gearmd met je rond.
Op zo’n moment ben je dicht bij haar en tegelijkertijd ook ver bij haar vandaan, want echt met Regina contact maken, dat lukt niet, zij leeft helemaal in haar eigen wereld. Je loopt misschien gearmd samen op, maar je blijft wel degelijk ieder apart, er is geen echte interactie. Echter, door haar prachtige en soms mysterieuze glimlach heb je toch het gevoel dat jouw aanwezigheid belangrijk voor haar is, dat zij het samen lopen en samenzijn heel erg waardeert en dat zij dat op haar manier en met haar glimlach duidelijk probeert te maken.
Die speciale glimlach: kijk eens goed naar de foto’s van Regina bij deze column, want dat bespaart u een hele tocht naar Parijs en een lange wachttijd in het Louvre. Geen 500 jaar oude plaatjes, nee, dit is elke dag te zien en te bewonderen in Hand in Hand!
Onze Regina is de Mona Lisa van PCC, met misschien wel een nog mooiere, minzamer en mysterieuzer glimlach dan die van de vrouw op het schilderij van Da Vinci. En net als Mona Lisa is Regina onbereikbaar voor echt intermenselijk contact.
Persoonlijk wordt ik blijer van de glimlach van Regina dan van die van Mona Lisa……. Met haar bijna continue glimlach drukt Regina zonder enige twijfel uit dat ze zich happy voelt in PCC en dat maakt ons allemaal heel erg blij.
Gelukkig zijn er in het echte leven veel mensen, bij wie men zich niet hoeft af te vragen of zij nu wel of niet glimlachen. Zo iemand is Regina, een meisje van een jaar of 17, die al meer dan 5 jaar in onze Community woont.
Regina is in 2005 in Accra aangetroffen, toen zij in een winkel rondliep en niemand bleek te weten wie zij was of waar zij vandaan kwam. Regina zelf kon die antwoorden evenmin geven en na een verblijf van 2 jaar in Osu Children’s Home woont zij sinds maart 2007 hier in PCC.
Regina lijdt aan een verstandelijke beperking, zware epilepsie en autisme en dat alles bij elkaar lijkt meer dan genoeg reden om je niet altijd blij te voelen. Toch is juist blijheid één van haar meest opvallende eigenschappen, al verdween die blijheid wel bijna volledig toen zij in 2011 ook nog aan TB bleek lijden.
Gelukkig is zij inmiddels weer goed hersteld van de TB en sindsdien zien wij opnieuw de blijde Regina, zoals wij haar hebben leren kennen. Een meisje dat prachtig en soms mysterieus kan glimlachen en vooral veel met zichzelf praat, zij heeft niemand anders nodig voor een goed gesprek. En dat is misschien maar goed ook, want bijna niemand begrijpt wat zij precies zegt. Sommige menen vooral woorden te horen die haar geliefde maaltijden aanduiden, maar zeker is dat niet.
Zij kan daarnaast ook zachtjes en lieflijk in haar eentje zingen en daar dan helemaal in op gaan. Het is een jonge en bijzondere vrouw met een beperking.
Regina heeft misschien geen anderen nodig voor een gesprek en maakt ook weinig echt contact, maar ze heeft wel degelijk behoefte aan gezelschap en loopt graag samen met andere mensen op het terrein van PCC rond. Dan kan ze zich helemaal tegen je aanvleien, ze geniet dan duidelijk van het samenzijn. Het is niet simpel haar hand in de jouwe, nee, ze loopt graag stevig gearmd met je rond.
Op zo’n moment ben je dicht bij haar en tegelijkertijd ook ver bij haar vandaan, want echt met Regina contact maken, dat lukt niet, zij leeft helemaal in haar eigen wereld. Je loopt misschien gearmd samen op, maar je blijft wel degelijk ieder apart, er is geen echte interactie. Echter, door haar prachtige en soms mysterieuze glimlach heb je toch het gevoel dat jouw aanwezigheid belangrijk voor haar is, dat zij het samen lopen en samenzijn heel erg waardeert en dat zij dat op haar manier en met haar glimlach duidelijk probeert te maken.
Die speciale glimlach: kijk eens goed naar de foto’s van Regina bij deze column, want dat bespaart u een hele tocht naar Parijs en een lange wachttijd in het Louvre. Geen 500 jaar oude plaatjes, nee, dit is elke dag te zien en te bewonderen in Hand in Hand!
Onze Regina is de Mona Lisa van PCC, met misschien wel een nog mooiere, minzamer en mysterieuzer glimlach dan die van de vrouw op het schilderij van Da Vinci. En net als Mona Lisa is Regina onbereikbaar voor echt intermenselijk contact.
Persoonlijk wordt ik blijer van de glimlach van Regina dan van die van Mona Lisa……. Met haar bijna continue glimlach drukt Regina zonder enige twijfel uit dat ze zich happy voelt in PCC en dat maakt ons allemaal heel erg blij.
