Nog meer triest nieuws
PCC verkeert in shock!
Nog maar nauwelijks bekomen van het grote verdriet van het overlijden op 19 september van M’Adyoa wordt onze Community op zaterdag 22 september opnieuw zwaar getroffen door een triest bericht.
Die avond blijkt namelijk tot onze grote ontsteltenis dat ook Ntiamoah plotseling overleden is, na een kortdurende ziekenhuisopname van slechts enkele dagen i.v.m. een zeer heftige maagdarminfectie.
Woorden schieten tekort om tot uitdrukking te brengen wat deze twee dramatische gebeurtenissen voor ons allen betekenen. PCC is normaal gesproken een Community vol van leven, met overal blijde gezichten van kinderen die er ondanks hun beperkingen in slagen om te genieten van alle mooie momenten van het samenleven in Hand in Hand. Maar die vreugde is nu ver te zoeken, de caregivers zijn vertwijfeld en hebben veel vragen hoe dit toch mogelijk kan zijn en het is niet gemakkelijk, in feite onmogelijk, om goede antwoorden op deze vragen te geven.
Ntiamoah behoorde tot diegenen die al vele jaren in PCC verblijven, in zijn geval al vanaf 1998. Daarvoor had hij al een behoorlijk aantal jaren in het (niet erg kindvriendelijke) psychiatrische ziekenhuis van Accra doorgebracht. Naar schatting was hij 27 jaar en het stemt ons tot vreugde dat hij het grootste deel van zijn leven in PCC door heeft kunnen brengen en hier goede zorg in een liefdevolle en veilige omgeving heeft mogen ervaren.
Ntiamoah was zwaar autistisch en had tevens een ernstige verstandelijke beperking. Mr en Mrs Ameyaw waren al vele jaren zijn caregiver en Ntiamoah woonde daar samen met zijn PCC broer Koo Ema, die vergelijkbare beperkingen heeft. Zij wandelden vaak samen, zij zaten 3 x per dag samen aan één tafel bij de maaltijden en zij brachten hun dagen ook grotendeels samen door in de Autistic Hall. Daar was de specialiteit van Ntiamoah het zoeken en oprapen van los op de grond liggende kralen!
In de Alberts Corner van 2 weken geleden over de autistische bewoners van PCC schreef ik o.a. enkele passages over Ntiamoah. Wie had toen kunnen vermoeden dat hij ons al zo spoedig zou ontvallen?
Ntiamoah was als gevolg van zijn autisme niet gemakkelijk te bereiken, zelf benaderde hij anderen alleen als hij hen nodig had. In PCC genoot hij van zijn overzichtelijke en voorspelbare bestaan, hij genoot vooral van het zwembad en van contact met water in het algemeen. Hij hielp mee om de PCC compound schoon te houden en deed dat heel nauwgezet, elk stukje zwerfvuil verdween in zijn afvalemmertje.
Aan zijn gelaatsuitdrukking konden we heel weinig aflezen, die was bijna altijd dezelfde, hij toonde weinig of geen emoties. Maar wij voelen wel veel emoties, nu hij er niet meer is, want hij hoorde met zijn meestal wat sombere blik helemaal bij PCC.
Onze Community moet nu proberen over deze twee zware slagen heen te komen en zal verder moeten zonder Ntiamoah en M’Adyoa, hoe moeilijk dat nu ook lijkt! Wij bidden dat God de werkers en kinderen van onze Community zal sterken en troosten en allen de kracht geeft om PCC sterker en met nog meer saamhorigheid uit deze moeilijke periode tevoorschijn te laten komen.
Gelukkig mogen wij geloven dat de aardse zorgen van M’Adyoa en Ntiamoah voorbij zijn. Zij mogen voor eeuwig rusten in de armen van hun Schepper en Heer en leven voort in onze herinnering als geliefde kinderen van Hand in Hand. Moge Ntiamoah en M’Adyoa rusten in vrede.
Door het overlijden van Ntiamoah zal het geplande verhaal van Ineke Bosman over de beginjaren van Hand in Hand niet op 3 oktober, maar omstreeks 10 oktober in deze rubriek te lezen zijn.
Woorden schieten tekort om tot uitdrukking te brengen wat deze twee dramatische gebeurtenissen voor ons allen betekenen. PCC is normaal gesproken een Community vol van leven, met overal blijde gezichten van kinderen die er ondanks hun beperkingen in slagen om te genieten van alle mooie momenten van het samenleven in Hand in Hand. Maar die vreugde is nu ver te zoeken, de caregivers zijn vertwijfeld en hebben veel vragen hoe dit toch mogelijk kan zijn en het is niet gemakkelijk, in feite onmogelijk, om goede antwoorden op deze vragen te geven.
Ntiamoah behoorde tot diegenen die al vele jaren in PCC verblijven, in zijn geval al vanaf 1998. Daarvoor had hij al een behoorlijk aantal jaren in het (niet erg kindvriendelijke) psychiatrische ziekenhuis van Accra doorgebracht. Naar schatting was hij 27 jaar en het stemt ons tot vreugde dat hij het grootste deel van zijn leven in PCC door heeft kunnen brengen en hier goede zorg in een liefdevolle en veilige omgeving heeft mogen ervaren.
Ntiamoah was zwaar autistisch en had tevens een ernstige verstandelijke beperking. Mr en Mrs Ameyaw waren al vele jaren zijn caregiver en Ntiamoah woonde daar samen met zijn PCC broer Koo Ema, die vergelijkbare beperkingen heeft. Zij wandelden vaak samen, zij zaten 3 x per dag samen aan één tafel bij de maaltijden en zij brachten hun dagen ook grotendeels samen door in de Autistic Hall. Daar was de specialiteit van Ntiamoah het zoeken en oprapen van los op de grond liggende kralen!
In de Alberts Corner van 2 weken geleden over de autistische bewoners van PCC schreef ik o.a. enkele passages over Ntiamoah. Wie had toen kunnen vermoeden dat hij ons al zo spoedig zou ontvallen?
Ntiamoah was als gevolg van zijn autisme niet gemakkelijk te bereiken, zelf benaderde hij anderen alleen als hij hen nodig had. In PCC genoot hij van zijn overzichtelijke en voorspelbare bestaan, hij genoot vooral van het zwembad en van contact met water in het algemeen. Hij hielp mee om de PCC compound schoon te houden en deed dat heel nauwgezet, elk stukje zwerfvuil verdween in zijn afvalemmertje.
Aan zijn gelaatsuitdrukking konden we heel weinig aflezen, die was bijna altijd dezelfde, hij toonde weinig of geen emoties. Maar wij voelen wel veel emoties, nu hij er niet meer is, want hij hoorde met zijn meestal wat sombere blik helemaal bij PCC.
Onze Community moet nu proberen over deze twee zware slagen heen te komen en zal verder moeten zonder Ntiamoah en M’Adyoa, hoe moeilijk dat nu ook lijkt! Wij bidden dat God de werkers en kinderen van onze Community zal sterken en troosten en allen de kracht geeft om PCC sterker en met nog meer saamhorigheid uit deze moeilijke periode tevoorschijn te laten komen.
Gelukkig mogen wij geloven dat de aardse zorgen van M’Adyoa en Ntiamoah voorbij zijn. Zij mogen voor eeuwig rusten in de armen van hun Schepper en Heer en leven voort in onze herinnering als geliefde kinderen van Hand in Hand. Moge Ntiamoah en M’Adyoa rusten in vrede.
Door het overlijden van Ntiamoah zal het geplande verhaal van Ineke Bosman over de beginjaren van Hand in Hand niet op 3 oktober, maar omstreeks 10 oktober in deze rubriek te lezen zijn.
